Fálkinn - 03.02.1964, Qupperneq 43

mín í höndina á mér. Augu 4 Eina skiptið, sem ég sá
hennar voru þurr og hún hjúkr- Jacques, var mánuðum síðar.
aði mér kuldalega, blíðlega eins l jÞar sem hann vissi, að faðir
og ég væri með skarlasótt. • minn átti nokkrar af vatnslita-
Hryggð mín fyrstu dagana< myndum Mörtu, langaði hann
orsakaði það, að bræður mínirH til að sjá þær. Okkur hungrar
höfðu ekki hátt í húsinu. Á'! alltaf í það að vita meira um
þeim dögum, sem á eftirUþá, sem við elskum. Mig lang-
fylgdu, gátu þeir ekki lengur 'aði til að sjá manninn, sem
skilið. Þeim hafði aldrei verið >Marta hafði gefið hönd sína.
bannað að fara í hávaðasama 's Ég hélt niðri í mér andanum
leiki, en þeir höfðu hljótt. Og ^’og læddist á tánum að dyrun-
þegar ég heyrði um hádegis- ': um, sem voru opnar í hálfa
bil fótatak þeirra í anddyrinu, ‘ gátt. Ég kom mátulega til að
fannst mér eins og þeir væru heyra:
komnir til að tilkynna mér $ „Kona mín dó með nafn hans
dauða Mörtu. ; á vörunum. Vesalings barnið.
Þetta er ein ástæðan fyrir því,
Ég reif bréfið. Ég skrifaði
annað þar sem ég fór eftir
hjarta mínu. Ég bað Mörtu af-
sökunar. Afsökunar á hverju?
Eflaust var Jacques faðir barns
hennar, en ég grátbað hana að
elska mig þrátt fyrir það.
Mjög ungur maður er dýr,
sem gerir uppreisn við þján-
ingu, Ég var þegar farinn að
setja upp annað andlit. Ég
hafði sætt mig við þetta barn
annars manns. En áður en ég
hafði lokið við bréf mitt, fékk
ég bréf frá Mörtu, sem var
barmafull af gleði. Við áttum
soninn, sem var fæddur tveim
mánuðum fyrir tímann. „Ég dó
næstum,“ sagði hún og þessi
setning gladdi mig eins og ein-
hver barnaleg gletta.
iÉg hafði ekki rúm fyrir ann-
að en hamingju. Ég hefði viljað
segja öllum heiminum frá fæð-
ingu hans og ég hefði viljað
trúa bræðrum mínum fyrir því,
að þeir væru líka frændur. I
gleði minni fyrirleit ég sjálfan
mig, hvernig gat ég nokkurn
tíma efast um tryggð Mörtu?
Þessi iðrun, sem blandaðist
gleði minni, kom mér til að
elska hana meira en nokkru
sinni fyrr og son minn einnig. I
ósamræmi mínu blessaði ég mis-
skilning minn. Því ég var glað-
ur yfir að ég hafði stutt augna-
blik komizt í kynni við kvölina.
Ég hélt það að minnsta kosti.
En það er ekkert eins ólíkt
hluti eins og eitthvað sem líkist
honum. Maður, sem hefur
naumlega sloppið frá dauðan-
um, heldur að hann þekki
dauðann. En daginn, sem hann
vitjar hans loks, þá þekkir
hann dauðann ekki aftur.
„Þetta er ekki dauðinn,“
segir hann og deyr.
í bréfi sínu skrifaði Marta
mér einnig:
„Hann er líkur þér.“
Ég hafði séð nýfædd börn,
systkini mín, og ég vissi, að
aðeins ást konu getur séð þau
líkjast þeim, sem hún vill að
þau líkist.
„Hann hefur mín augu,“
bætti hún við.
Aðeins löngunin til að sam-
eina okkur í einni manneskju
gat komið henni til að þekkja
augu sín í barninu.
Grangierfjölskyldan var ekki
í neinum vafa. Það formælti
Mörtu, en varðveitti leyndar-
málið, svo að hneykslið bitnaði
ekki á fjölskyldunni. Læknir-
inn, sem sjálfur var meðsek-
ur, samþykkti að ljóstra því
ekki upp, að barnið fæddist
fyrir tímann og tók það á sig
að útskýra á einhvern undra-
verðan hátt fyrir eiginmannin-
um, hvers vegna barnið þarfn-
aðist sérstakrar meðhöndlunar.
Á þeim dögum, sem á eftir
fylgdu, fannst mér þögn Mörtu
vera eðlileg. Jacques hlyti að
vera með henni. Ekkert af leyf-
um hans hafði haft svo lítil
áhrif á mig eins og þetta, sem
vesalings náunginn fékk til að
vera viðstaddur fæðingu sonar
síns. Ég brosti jafnvel að þeirri
hugsun, að hann ætti þessa
frídaga mér að þakka.
Kyrrð hvíldi yfir húsi okkar.
Raunveruleg hugboð skapast í
djúpi, sem hugurinn nær ekki
til. Og þannig framkvæma þau
stundum verk, sem við túlkum
á allt annan hátt.
Ég hélt að ég væri orðinn
blíðari vegna hamingju minn-
ar, og ég gladdist yfir þeirri
hugsun, að Marta væri í húsi,
sem hinar ánægjulegu endur-
minningar mínar höfðu gert
að helgum stað.
Hirðulaus maður, sem er að
því kominn að deyja og grunar
það samt ekki, kemur reglu á
alla hluti í kringum sig. Líf
hans breytist. Hann raðar skjöl-
um sínum. Hann fer snemma á
fætur, hann fer í rúmið þegar
dagur er kominn að kveldi.
Hann lætur af ósið sínum, og
þeir sem umgangast hann,
gleðjast. Og þannig virðist
dauði hans óréttlátari. Hann
var að því kominn að lifa ham-
ingjusamur.
Á líkan hátt var hin nýja
rósemi mín undirbúningur hins
dæmda. Mér fannst ég betri
sonur, vegna þess að ég átti
son. í sannleika dró blíða mín
mig nær foreldrum mínum
vegna þess að eitthvað í mér
sagði mér, að ég myndi brátt
þurfa á þeirra kærleik að
halda.
Dag nokkurn komu bræður
mínir heim um hádegisbil úr
skólanum, og hrópuðu að Marta
væri dáin.
Höggið, sem hittir mann, er
svo snöggt, að hann finnur ekki
til. En þeim, sem umgangast
hann, finnst þetta átakanleg
sjón. Þegar ég fann ekkert til,
þá engdist andlit föður míns
sundur og saman. Hann ýtti
bræðrum mínum út.
„Farið út,“ stamaði hann.
„Þið eruð vitlausir, vitlausir.“
Ég var kaldur og harðneskju-
legur eins og ég hefði breytzt
í stein. Og svo sér hinn deyj-
andi maður eitt augnablik allt
líf sitt fyrir hugskotssjónum,
vitneskjan um það, að hún var
dáin, afhjúpaði fyrir mér allt,
sem var afskaplegt í ást okkar.
Vegna þess að faðir minn grét,
kjökraði ég. Svo tók móðir
Marta. Afbrýðisemi mín
fylgdi henni jafnvel í gröfina,
og ég vonaði að ekkert væri
eftir dauðann. Þannig er óþol-
andi fyrir okkur að hugsa okk-
ur, að sá, sem við elskum, sé
þátttakandi í veizluhöldum og
við séum þar ekki viðstödd.
Hjarta mitt var enn of ungt
til að hugsa um framtíðina. Já,
það var einmitt gleymskan,
sem ég óskaði Mörtu, frekar en
nýr heimur, þar sem ég myndi
dag nokkurn hitta hana.
að ég lifi.“
Þegar ég sá þennan mann,
sem syrgði, en var svo virðu-
legur og leyndi sorg sinni svo
vel, skildi ég að regla kemst
að lokum á hlutina. Hafði ég
ekki nýlega fengið að vita, að
Marta hafði dáið með nafn
mitt á vörunum og að sonur
minn ætti sómasamlegt líf fyrir
höndum?
ENDIR.
Volter Antonsson þýddi.
2>,
avíáon
-^áúi
KVENSKÓR
Verö kr.489-
Lfímtm6ergs£ntbur