Fálkinn - 04.05.1964, Síða 27

Hann horfði hugsandi upp í
sumarhimininn. — Ég held að
það sé full mikil sól í dag.
Haldið þér það ekki?
— Jú, við skulum nota
Spadker Special, ákvað Judy
hátíðlega.
Hann kinkaði kolli og setti
fluguna á. Hann kastaði og
Spadger Special snerti yfirborð-
ið.
— Er ekki dásamlegt hérna,
hrópaði Judy upp yfir sig, —
öll þessi fallegu tré ...
— Uss ... sagði Jeremy og
leit snöggt til hennar.
— Ó, fyrirgefðu!
Jeremy benti á líflaust
vatnið. Urriðarnir, sagði hann
— þeir finna titringinn frá
hávaða.
— Ég held að það sé nú
meira gert úr því, en rétt er,
hvíslaði Judy.
— Það er athyglisvert, hvísl-
aði Jeremy á móti.
— En yðar vegna skal ég
steinþegja.
Raunverulega var það ekkert
erfitt að þegja. Það eitt að vera
með Jeremy Collins og geta
fylgzt með honum á svona
dásamlegum degi, var meira en
nóg.
Næsta klukkutímann gerðist
ekkert merkilegt. Urriðarnir
höfðu bersýnilega fundið ein-
hvern skemmtilegri dvalarstað
yfir laugardaginn. Jeremy kast-
aði af og til og einu sinni skipti
hann um beitu og tók Bailey
Orange í staðinn fyrir Spadger
Special.
Loks sagði Judy lágt: — Má
ég hvísla dálitlu?
— Hvað er það?
— Ég er svöng. Eigum við
ekki að fá okkur samloku?
— Jú, við getum vel gert
það.
Teið var dásamlegt. Judy
hafði smám saman komizt að
raun um það, að það, sem er
þægilega svalandi blær, þegar
maður er á göngu, getur orðið
að köldum næðingi, þegar mað-
ur situr kyrr. Því var teið jafn-
vel enn betra en samlokan.
Þegar þau höfðu lokið við að
borða, og það gerðu þau eigin-
lega óafvitandi þegjandi, lét
Jeremy í ljósi aðdáun sína, og
bætti siðan hugsandi við, að
hann gæti vel hugsað sér að
prófa eina Macdonalds Glory á
eftir. Það ætti ekkert eins vel
við þennan stað hérna og Mac-
donalds Glory, þegar það væri
skýjað.
Næsta klukkutimann varð
vindurinn kaldari og kaldari og
bletturinn, sem Judy sat á,
harðari og harðari. Hún byrj-
aði að iða af óþolinmæði. Hún
fór að hugsa um það, hve miklu
skynsamlegra það hefði verið
að verða ástfangin í manni,
sem hefði haft þægilegri áhuga-
mál. Hún færði sig til óþolin-
móð og fann til dofa og óþæg-
inda í hægri fætinum.
Og einmitt á þessu andar-
taki fór að færast eitthvert líf
í Jeremy. Hann varð rjóðari
og rjóðari í framan og beit á
neðri vörina. Judy teygði úr
sér.
Jeremy stóð nú alveg niðri
við bakkann. — Nú hef ég
hann, hvíslaði hann hásum
rómi — og það er heljarmikill
dólgur!
Judy þaut á fætur til að
standa við hlið hans á hinu
langþráða augnabliki. Eða það
ætlaði hún að minnsta kosti að
gera, en því miður var hægri
fótur hennar orðinn svo dofinn,
og þegar hún ætlaði að stíga
í hann, gaf hann eftir og hún
féll fram yfir sig. Kalda, tæra
vatnið kom nær og nær .. .
Hún gaf frá sér dálítið óp
um leið og hún þreif í Jeremy
sér til stuðnings. Svo æpti hún
hærra og um leið rak Jeremy
upp öskur. Svo valt skriða af
smásteinum niður, bommsara
bomm, og vatnið umlukti þau
bæði.
Vatnið var ekki mjög djúpt.
Upp við bakkann var það raun-
ar svo grunnt, að þar sem þau
sátu á botninum náði það þeim
ekki nema í höku.
— Fyrirgefðu, sagði Judy,
— ég varð hrædd. Ég rann.
— Já, ég varð var við það!
Jeremy stóð upp og rétti Judy
hendina og hjálpaði henni til að
standa upp. Hann tók veiði-
stöngina upp úr vatninu. Urrið-
inn hafði notað tækifærið og
laumazt í burtu.
— Meidduð þér yður nokk-
uð? spurði hann kvíðafullur.
Hún hristi höfuðið.
— Mér þykir þetta mjög
leitt, sagði Judy.
— Enginn myndi gera svona-
lagað viljandi, svaraði Jeremy.
En nú verðum við að fara heim
strax, svo yður verði ekki kalt.
Judy barðist við grátinn.
ekki af því að henni væri kalt
og hún hafði blotnað, heldur
vegna þess, hve góður Jeremy
var við hana.
Hann áfelldist hana alls ekk-
ert.
FALKINN
27