Fálkinn - 04.05.1964, Page 38

VARIÐ YKKUR Á „ÞRENNINGUNNI"
„Danni farinn?“ endurtók Ottó ringlaður. Hann fann það nú
að þessi litli og stundum dálítið skrinKilegi maður var honum
mikils virði. Hann hafði verið Róður ok tryggur vinur. Stétta-
munur þeirra hafði aldrei verið þar nein hindrun. En nú varð
hann að vera án hiálpar hans.. . einmitt þegar hann þarfnaðist
hennar svo miög. Óg allt var þetta að kenna nokkrum hvatskeyt-
lesum orðum Ara. Einmitt í þessu kom Ari hlaupandi út úr
kastalanum. „Klængur'. Ottó'.“ hrópaði hann. „Ék er haminKÍu-
samasti maður i heiminum'. Karen hefur tekið mér'.“ „Til
haminK.iu...“ tautaði KlænKur. Ottó sneri sér undan án þess
að seK.ta neitt. „Ottó! Bíddu! Hlustaðu á mÍK!“ saKði KlænKur.
„Hvað er að Ottó frænda?" tautaði Ari ok horfði á eftir þeim
feðKunum. „Hann virtist ekkert ánæKður með þennan ráðahag."
Svo herptust augu hans saman. „Hann hlýtur sjálfur að vera
ástfanginn í Karen.“
Ari flýtti sér aftur inn í kastalann til þess að seg.ia Karen frá fast við að yfirKefa okkur, þá hindra ég hann ekki. En ég
.uppKÖtvun" sinni. Á meðan hvatti Klængur son sinn til þess ætla að óska honum góðs Kengis." Innan stundar reið ungi ridd-
að leita að Danna. „Hann Ketur ekki verið kominn lanKt i arinn Baldri sinum út um kastalahliðið. EnKin leið var að finna
burtu,“ sagði Kamlj maðurinn. „Þú hlýtur að finna hann fljót- spor Danna í traðkinu umhverfis kastalann, svo Ottó ákvað að 1 1T
leKa.“ Ottó kinkaði kolli. „Ek fer,“ saKði hann, „ef hann heldur stefna I átt til Axarhæða.
Is
„Ef þú hefur á réttu að standa,“ sagði Karen döpur við Ara,
„Ket éK ekki verið hér ienKur. En hvert á éK að fara? Ég er ekki
öruKK hjá f.iölskyldu minni.“ Ari hristi höfuðið þeKjandi. Þetta
voru óvæntir örðugleikar Auðvitað gat Karen ekki notið gest-
i'isni Ottós undir þessum krinarnnv?to-.»ium Ek ætla að tala
við hann,“ sagði Ari ákveðinn. „Hann hefur ávallt verið góður
dreneur.“ Hann snaraðist út. „Ottó?“ svaraði Klængur spurn-
ingu bróður síns. „Hann var að riða út um hliðið. Hann virtist
verða æstur veKna...“ „Ég skil,“ greip Ari fram í fyrir honum.
„Og ég vil ekki skiljast við hann, þegar svona stendur á.“ Hann
flýtti sér að hesthúsinu, söðlaði hest sinn og þeysti út um
hliðið. „Fallega gert af honum að vilja hjálpa Ottó," tautaði
Klængur og horfði á eftir bróður sínum. „Þeir hljóta að finna
Danna, þegar þeir leggja saman.“
38
FÁLK.INN