Fálkinn - 09.11.1964, Blaðsíða 8

Það var hægara sagt en gert
eð aka bílnum, ljóslausum eftir
troðningnum. Þegar Andrew
beygði út af stígnum og ók út
á grasslétturnar skammt frá
austurlandamærum Veleba var
van Wyk tilneyddur að fylgja
á eftir honum.
Þeir voru komnir til Zeckoei-
fljótsins, þegar Saul greip í
húsbónda sinn.
— Þarna! Nkosi!
Engum duldist hvað þarna
hafði farið fram. Grasið var
niðurtraðkað og blóðilitað.
Hýenur og sjakalar voru að
gæða sér á dýraleifum, sem
veiðiþjófarnir höfðu skilið
eftir.
Andrew tók byssu sína og
steig út úr jeppanum. — Sittu
kyrr, skipaði hann. Kannski
eru særð dýr í grenndinni.
En Saul fór á eftir honum
og hélt á hlaðinni byssu í hend-
inni. Andrew beygði sig niður
og tók upp nokkur skothylki,
sem hann rétti Wyk. Lögreglu-
stjórinn athugaði þau og sagði:
Þeir hafa notað þessa aðferð
fyrr. Hér hlýtur því að vera
Vim sömu þorparana að ræða.
Þeir rannsökuðu svæðið
nokkra stund, en sneru síðan
áftur að bílunum. Greinileg
íijólför bíls sáust í röku gras-
inu.
— Við förum af stað núna.
Við fylgjum slóðinni og sjáum
til, hvað gerist.
Það var James sem fyrst
kom auga á þá — og vörubill-
inn sem lagt hafði verið í
íkugga trjánna í um það bil
þundrað metra fjarlægð frá
þeim.
— Nkosi! Þarna eru þeir —
hrópaði hann.
En veiðiþjófarnir höfðu einn-
ig orðið varir mannaferða. Bíll
þeirra var ræstur og brunaði
fcíðan af stað.
Andrew kveikti á Ijósunum
Íg sá að van Wyk gerði slíkt
ið sama. Nú þurftu þeir ekki
að sýna gætni lengur. Og
Ándrew var gripinn brennandi
lBngun að hefna fyrir öll vesal-
Jngs dýrin sem þessir glæpa-
þrienn höfðu grandað á hinn
feóðalegasta hátt.
Van Wyk kom rétt á eftir
Jeppanum og hann gat ekki
fmnað en dáðst að því hve rösk-
|ega Andrew Miller gekk fram,
pg hversu laginn hann var að
palda bílnum á veginum — ef
veg skyldi kalla. En nú stefndu
þeir beinustu leið að fljótinu
Og Andrew dró ekki úr hraðan-
um heldur. Van Wyk hemlaði
bilnum á bakkanum. Hann var
fjölskyldufaðir engu síður en
en vörður laga og réttar og
8 FÁLKINN
hann taldi enga nauðsyn að
hann færi að fremja hér sjálfs-
morð að gamni sínu.
Andrew datt ekki í hug að
hika eða snúa bílnum við, er
hann sá fljótið framundan.
Hann skyldi komast yfir. Vöru-
bíll þjófanna var að aka upp
úr ánni og spólaði dálítið í
leðjunni. — Skjóttu á dekkin,
sagði hann við Saul, sem sat
fast hjá honum.
honum illa að festa hugann við
þetta, þegar hann vissi af Alice
rétt hjá. Þeim hafði lent illi-
lega saman fyrr um daginn. Og
þegar hún stóð hjá honum og
augu hennar gneistuðu af reiði,
þá hafði hann ekki getað stillt
sig lengur og tekið hana í faðm
sér. Fyrst hafði hún streitzt á
móti, en síðan hafði hún fáein
andartök endurgoldið atlot
hans, og loks ýtt honum frá sér
— Þakka þér fyrir hjúkr-
unina, sagði hann brosandi.
Hún horfði vandræðalega á
hann. Öll harka var horfin úr
svip hennar og fasi.
— Ég var fegin að fá eitt-
hvað að gera — hvað sem var!
Guð minn góður, en það óveð-
ur! Hún skalf og greip hönd-
um fyrir andlitið.
Hann leit í kringum sig og
að fletinu hennar. Hann sá að
FIMMTI HLIJTI
Saul miðaði og skaut. En i
sömu andrá beindu mennirnir
í vörubílnum ljóskastara að
jeppanum.
— Dreptu þá núna! öskraði
glæpamaðurinn sem ók bílnum.
Andrew heyrði Saul skjóta
sex skotum og vörubíllinn
komst litið áfram.
— Vel af sér vikið, sagði
hann. En hann hugsaði með
sér: Þetta er þýðingarlaust. Ég
get ekki haldið jeppanum í
réttri stefnu hér í ánni. Straum-
urinn er allt of mikill. Ef ég
get bara látið það danka fáeina
metra enn — þá erum við
komnir...
Skyndilega reið skot af frá
vörubílnum hinum megin.
Andrew fann nístandi sársauka
í öxlinni. Þegar Andrew Miller
hneig fram á stýrið sá van Wyk
með skelfingu að straumurinn
var í þann veginn áð taka
jeppann — sem barst nú stjórn-
laus niður eftir fljótinu.
Eldurinn logaði glatt í arn-
inum eins og neonljósin á
Piccadilly Circus í London.
Rusty sat á kassa með blýant
og blað i hönd og glímdi við
að koma saman fréttaskeyti frá
Veleba. Þar eð regntíminn var
byrjaður mundi líða að minnsta
kosti sólarhringur unz þau
kæmust áfram. Rusty óskaði
með sér að hann ætti eins létt
með að skrifa og tjá sig eins
og Andrew. Auk þess gekk
og hlaupið burtu.
Stormurinn gnauðaði úti fyr-
ir og regnið lamdi kofann.
Arinristin féll niður með
brauki og bramli og Rusty
hljóp til og ætlaði að reisa hana
upp. Þegar hann hafði komið
henni á sinn stað sá hann að
hann hafði hruflað sig á hendi.
— Þú hefur meitt þig.
Hann sneri sér snöggt við og
sá Alice standa við dyrnar og
undarlegur svipur var á andliti
hennar.
— Það er ekki hættulegt,
sagði hann og vafði í snatri
vasaklút um höndina.
— Láttu mig líta á það,
sagði hún með hjúkrunarkonu-
rödd. Hún gekk yfir gólfið til
hans, greip um hönd hans og
tók vasaklútinn af aftur. Það
er bezt þú komir með inn til
mín sagði hún. Ég hef sárabindi
í töskunni minni.
Hann fylgdist með henni inn
í hitt herbergið. Honum var
nú rórra, þegar hún hafði tekið
við stjórninni.
— Farðu og þvoðu sárið,
sagði hún og benti að vaskin-
um, — meðan ég tek til það
nauðsynlegasta.
Þegar hún hafði bundið um
sárið æfðum höndum sagði hún
fljótmælt:
— Það var heppni að þetta
var ekki verra. Aldrei hef ég
séð neitt eins heimskulegt og
hvernig þú ætlaðir að reisa rist-
ina við. Þú hefðir ekki verið
snarari í snúningum, þótt
mannvera hefði átt í hlut.
koddinn lá samankuðlaður við
höfðalagið. Auminginn litli,
hugsaði hann. Þarna hefur hún
þá legið og grafið höfuðið í
koddann og barizt við hræðsl-
una.
Alice lét fallast niður á fletið.
Úti fyrir glömpuðu eldingar
með fárra mínútna millibili.
Alice stundi hálfkæfðri röddu:
— Ég þoli þetta ekki lengur.
Hvenær tekur það eiginlega
enda?
Hann settist hjá henni og
lagði höndina á axlir henni.
— Vertu ekki hrædd, sagði
hann. — Það versta er um
garð gengið... Þú hefðir átt
að koma strax til mín ... ég
vissi ekki.. .
— Hvers vegna hefði ég átt
að gera það? Það er ekki bara
þetta óveður. . . það er svo
margt annað, sem hefur dregið
úr mér kjarkinn. Þegar ég sé
eldingarnar og heyri þrumurn-
ar fer ég að hugsa til baka —•
þegar stríðið var — og þegar
pabbi dó. Og þegar ég heyrðí
að ristin skall niður þá varð ég
að fara inn til þín .. . og þegar
ég sá að þú hafðir meitt þig
— þá var eins og mér liði pínu-
lítið betur að fá eitthvað til að
dreifa huganum ...
Hann brosti. — Kæra, litla
Alice, er nokkuð sem ég get
gert fyrir þig?
Hún hló með skjálfandi vör-
um, en augu hennar voru full
af tárum. Hann varð hrærður
og áhyggjufullur.
— Þú átt ekki neinu slíku