Fálkinn - 09.11.1964, Qupperneq 24

þjófi en heiðarlegum vinnanda
í löglegu happdrætti.
Don Camillo fylgdist með,
málinu án alls ákafa en þó með
töluverðum áhuga. Og þar sem
hann var ekki viss um, að
Kristi líkaði það alls kostar
vel, að þjónn hans legði fyrir
sig leynilögreglustörf, vék hann
að honum nokkurri skýringu.
— Meistari, það er ekki lág-
sigld forvitni, sem rekur mig
áfram, heldur löngun til þess
að gera skyldu mína. Maður,
sem hlotið hefur svo mikla náð
guðlegrar forsjónar, má ekki
setja ljós sitt undir mæliker.
— Don Camillo, svaraði 1
Kristur. — Vera má, að guð-
leg forsjón hafi einhverjar
mætur á knattspyrnugetraun-
um, þó að ég efist persónulega
um það, en henni er áreiðan-
lega ekkert gefið um allt þetta
írafár um vinninginn. Stað-
reyndirnar skipta öllu máli, og
þær eru þegar kunnar! Einhver
maður hefur unnið allvæna
fjárhæð, en hvaða ástæða er til
þess að þú sért að sveitast
við að komast að því, hver
hann er? Þitt hlutskipti er að
hugsa um þá, sem ekki eru
alveg svona heppnir.
En Don Camillo gat ekki
vikið forvitninni úr huga sér.
Gátan um Pepito hélt áfram
að ásækja hann sýknt og heil-
agt, þangað til ljós rann loks
upp fyrir honum. Minnstu mun-
aði að hann hringdi kirkju-
klukkunum af fögnuði, og
hann gat ekki stillt sig um að
smeygja sér í yfirhöfnina og'
bregða sér í gönguferð niður í
þorp. Þar bar hann að verk-
stæði Peppone, bæjarstjóra og
járnsmiðs. Don Camillo stakk
höfðinu inn um dyragættina
og kastaði kveðju á óvin sinn.
— Góðan daginn, félagi Pe-
pito!
Peppone hætti að hamra ;
járnið og starði á prestinn'
skelfingu lostinn.
— Hvað áttu við, faðir?
— Ekkert annað en það, að
að Pepito er stytting úr Pepp-
one, þegar nánar er að gáð, og
Pepito Sbezzeguti er anagram,
eða ný mynd af Giuseppe
Bottazzi fengin með breyttri
stafaröð. Þar munar aðeins ein-
um staf.
Peppone tók aftur að hamra
járn sitt.
Don Camillo hristi höfuðið.
— Það er illt til þess að vita,
að þú skulir ekki vera sá Pe-
pito, sem vann milljónirnar.
— Já, satt er það, þá hefði
ég getað borgað þér tvær eða
þrjár milljónir fyrir það.að fara
strax aftur heim.
þögninni. Enginn maður, sem
höndlaði með hveiti, rúg, hey,
búpening eða ost gæti gengið
undir því nafni.
— Þetta er gervinafn, það
er ég viss um, sagði gestgjaf-
inn. — Mér finnst það ólíklegt,
að ókunnur maður hér um
slóðir noti gervinafn. Þetta
hlýtur að vera einhver þorps-
búi, sem ekki kærir sig um
að láta það fara hátt, að hann
hætti fé sínu í getraunum.
Hann vill ef til vill leyna því
fyrir skuldheimtumönnum sín-
um eða eiginkonu.
Þetta virtust rökréttar álykt-
anir. Þorpsbúar vörpuðu fyrir
borð kenningunni um það, að
vinnandinn væri aðkomumað-
ur og beindu eftirgrennslunum
að samborgurum sínum. I^ann-
sóknin var svo aðgangshörð, að
meira líkist leit að, skaðræðis-
EFTIR GIOVANNI GUARESCHI
GULLÆÐIÐ
Fréttin barst eins og sprengja
félli um hádegisbilið, þegar
dagblöðin komu. Einhver mað-
ur í þorpinu hafði unnið tíu
milljónir líra í knattspyrnuget-
raun. Nafn ■ vinnandans var
birt í blöðunum. Hann hét
Pepito Sbezzeguti, en í þessu
þorpi hét enginn svo útlendu
nafni. Forvitinn lýður þyrptist
um umboðsmann getraunanna,
en hann fórnaði aðeins hönd-
um í örvæntingu.
— Ég seldi nokkrum utan-
bæjarmönnum miða á mark-
aðnum á laugardaginn, sagði
hann. — Þetta hlýtur að vera
einn þeirra. Tíu milljónir líra!
Hann hlýtur að koma í leitirn-
ar.
En enginn kom í leitirnar að
sinni, ' og þorpsbúar héldu
áfram að tala um þetta, því
að þeir þóttust vissir um, að
eitthvað gruggugt byggi undir
þessu. Sbezzeguti var ekki frá-
leitt nafn, og trúlegt var, að
einhver með því heiti hefði
komið á markaðinn. En Pepito.
varð ekki tekið, með þegjandi
FALKINN