Fálkinn - 09.11.1964, Qupperneq 34

NÚ VERÐUR VALIÐ AUÐVELT:
SVEFNHERBERGISSETT ÚR TEAK-VIÐI í TÍU
GERÐUM. LAUS NÁTTBORÐ OG SNYRTI-
BORÐ í SAMA STÍL. — KOMIÐ OG KYNNIÐ
YÐUR HIÐ EINSTÆÐA HUSGAGNAURVAL
HJA:
Hallarmúla - Sími 38177
/• r
HIBYLAPRYOI
sem Kópavogsbíó hefur upp á
að bjóða þegar þessi mynd
verður tekin til sýningar.
Gamall glópur
Framhald á bls. 19.
ur viðkomu. Ég kallaði til henn-
ar með munninn fullan af
söltum sjó:
„Ég er nógu gamali til að
vera pabbi þinn.“
Hún hló, þar sem hún stóð í
freyðandi löðrinu.
„Ekki pabbi,“ sagði hún.
„Segjum heldur frændi."
Um það leyti, sem við luk-
um baðinu, mátti ég ekki mæla,
þó að skömm sé frá að segja.
Mér fannst sem gildra hefði
skollið í lás um munninn á
mér og þyrfti vogarstöng til
að opna hana á ný. Jóla gekk
á undan mér og togaði sund-
bolinn niður yfir mjaðmirnar
og yfir brjóstin, vegna þess að
hann hafði hlaupið við að
vökna og var orðinn nærri
ósiðlegur. Hún kastaði sér
niður í fjöruna og velti sér I
sandinum. Líkami hennar var
svo stinnur, að sandurinn hrein
ekki við henni heldur hrundi
af henni í votum klessum. Ég
settist við hlið hennar, þögull,
lamaður Þó að Jóla sé sljórri
en nashyrningur, má vera, að
hún hafi skynjað eymd mína,
því að skyndilega spurði hún,
hvort mér liði ekki vel.
„Ég var að hugsa um þig,“
sagði ég. „Að hverjum geðjast
þér bezt, Amato, Jósep eða
mér?“
Hún svaraði samvizkusam-
lega eftir langa umhugsun:
„Mér geðjast að ykkur öll-
um þrem.
En ég hélt áfram:
„Amato er náttúrlega ung-
ur.“
„Já,“ svaraði hún. „Hann er
ungur.“
„Ég held að hann sé ást-
fanginn af þér,“ bætti ég við
eftir augnablik.
„Heldurðu það,“ svaraði hún.
„Ég hef ekki tekið eftir því.“
Hún virtist fjarhuga eins og
hún hefði áhyggiur út af ein-
hverju. Loks sagði hún:
„Laugi, ég er í klípu. Það er
komin saumspretta aftan á
sundbolnum mínum. Réttu mér
handklæðið, ég verð að fara
að klæða mig.“
í sannleika sagt var ég feg-
inn þessu óhappi. Ég rétti
henni handklæðið, og hún
sveipaði því um mjaðmir sér
og hljóp að skýlinu.
Hálftíma seinna vorum við í
lestinni ein í klefa. Ég hafði
hneppt skyrtunni upp í háls og
var að hugsa um að nú væri
öllu lokið, hvað mér við kom,
ég væri nú gamall maður.
Þann dag sór ég, að ég
skyldi aldrei framar líta á Jólu
né heldur nokkra aðra konu.
Og ég stóð við orð mín. Mér
virtist hún dálítið hissa og
stara stundum ásakandi á mig,
en ef til vill hefur það verið
ímyndun.
Nú leið mánuður, og ég
ávarpaði hana aðeins fjórum
til fimm sinnum. Á þeim tíma
höfðu þau Jósep orðið vinir.
En hann var aðeins fjörlegur
í viðmóti við hana, góðlátlegur,
og alvarlegur og daðraði ekki
hót. Mér fannst ég eldri en
nokkru sinni. Ég hélt áfram að
klippa hár, raka kjálka og taka
við þjórfé og sagði ekki auka-
tekið orð.
Dag einn á lokunartíma,
þegar ég stóð í bakherberginu
og var að klæða mig úr sloppn-
um, sagði eigandinn vingjarn-
lega:
„Ef þú ert ekkert bundinn
í kvöld, skulum við borða
saman. Ég býð ykkur öllum.
Jóla og Jósep hafa trúlofað
sig.“
Ég ieit fram í stofuna. Jóla
sat brosandi í horninu sínu við
handsnyrtiborðið, og Jósöp
brosti í hinum enda stofunnar,
þar sem hann var að hreinsa
rakhníf. Ég fann skyndilega til
mikils léttis: Jósep var eldri
en ég, Jósep var ljótur og samt
sem áður hafði Jóla tekið hann
fram yfir Amato. Ég þaut til
Jóseps með útbreiddan faðm-
inn: „Ég óska hjartanlega til
hamingju."
Síðan faðmaði ég Jólu áð
mér og kyssti hana á báðár
kinnar.
Raunar var ég hinn ham-
ingjusamasti af okkur þrem.
Næsti dagur var sunnudagur,
og ég fór á síðdegisgöngu. Ég
gerði mér Ijóst, að ég var far-
inn að horfa á konur eins óg
áður, horfa á þær hverja fyrir
sig bæði í bak og fyrir.
Anna María Þórisdóttir í
þýddi.
Hrakfallabalkar
- f
Framhald af bls. 15.
fyrir ekki neitt, en ég fer þang-
að aldrei að gamni mínu, og
ekki held ég, að ég treysti mér
til að horfa á sauðkind hengda,
enda væru sláturhússtjórar