Fálkinn - 15.03.1965, Blaðsíða 7

„Já, ég tel mig það. Auðvit-
að geta flestir borgarbúar rak-
ið ættir sínar til sveitanna, en
ég er fæddur við þessa götu
og hef aldrei átt annars stað-
ar heima. Föðurfeður mínir
voru Engeyingar og Seltirning-
ar, en móðurætt móður minnar
•var alreykvísk í marga ættliði,
af Hlíðarhúsætt.
Þegar ég segist vera Reyk-
víkingur, þá er mér það ekk-
ert launungarmál, að mér þyk-
ir vænt um fæðingarbæ minn,
en þó þykir mér vænzt um
„götuna" og hika ekki við að
halda því fram, að hún sé lang
merkilegasta gata borgarinnar.
„Og að hvaða leyti?“ skýt
ég inn í.
„Jú, sjáðu til, fyrst og fremst
dáist ég að þeirri framsýni og
dugnaði er þeir menn sýndu
og bjuggu yfir, er lögðu þessa
götu fyrir áttatíu til níutíu ár-
um, þegar ekkert annað farar-
tæki en hestvagninn var til
viðmiðunar og í dag er með
góðu móti hægt að koma þrem
bifreiðum hlið við hlið án þess
að þeim sé þrengt. f öðru lagi
tcl ég, að hér við „götuna“
hafi búið alveg sérdeilis gott
og traust fólk, hreinskilið og
sjálfbjarga.
Þá hefur menningarlíf stað-
ið hér í góðu meðallagi og
minnist ég þess t. d., að þegar ég
var barn og unglingur, ómaði
hljóðfærasláttur og söngur úr
húsunum beggja megin okkar
húss. Heimilisfeðurnir, sem
reyndar voru báðir járnsmiðir,
voru sannkallaðir músikantar.
Þeir bjuggu hér um miðbik
„götunnar“, annar á 38 og hinn
á 33, og ekki voru börnin nein-
ir eftirbátar þeirra í músikinni.
Þá má ekki gleyma honum
Pétri okkar Jónssyni, sem bjó
hér skammt frá, já og Árni
heitinn Thorsteinsson, sem var
á 41. Það hreint og beint mor-
aði af tónskáldum og músikönt-
um í nágrenninu og í fljótu
bragði get ég talið upp
þá Sveinbjörn Sveinbjörnsson,
Sigvalda Kaldalóns, Markús
Kristjánsson og nú er hann
Rögnvaldur Sigurjónsson kom-
inn á númer 38, svo það er
engin goðgá að halda því fram,
að ungfrú músika hafi tekið
sér bólfestu hér við „götuna“.
„Hvernig var annars um-
horfs hér á uppvaxtarárum
þínum, Jón?“
„Jú, ég held ég muni fyrst
eftir mér um aldamótin þá sjö
ára. Húsin hafa lítið breytzt,
nema hvað auðvitað nokkur ný
hafa verið reist. Norðanmegin
„götunnar", þar sem nú er Ný-
lendugata, voru mýrarfen og
fiskreitir. Að sunnanverðu
voru bara tún og aðeins tvö
hús á svæðinu frá Garðars-
stræti vestur að Bræðraborgar-
stíg. Það voru Doktorshúsið við
Ránargötu og Stýrimannaskól-
inn gamli við Öldugötu."
„Þú nefndir fiskreiti, hverj-
ir áttu þá?“
„Blessaður góði, það voru
hinir og aðrir bæði karlar
og konur. Útgerðarmennirnir
fengu nefnilega fólkið til að
sjá um þurrkun saltfisksins og
þetta mæddi oft á húsmæðrun-
um, því fyrirvinnan var þá
jafnan á sjónum. Það er svo
sem engin ný bóla, að eiginkon-
ur hlaupi í vinnu utan heimilis
síns.“
„Hverjir voru þá útgerðar-
menn hér í Vesturbænum?“
Björn Bjarmcm
rœðir viS
Jón Otta Jónsson,
fyrrverandi skip-
stjóra, sem átján
ára gamall varð
annar stýrimaður
á Skúla fógeta
elzta. Síðari hluti
viðtalsins birtist
í nœsta blaði.
Björn Bjarman og Jón
Otti Jónsson ræða
saman á heimili Jóns
að Vesturgötu 36 A.