Fálkinn - 15.03.1965, Blaðsíða 35

• Netagerð
Framh. af bls. 17.
— Þú þarft auðvitað á
mörgum verkstjórum að
halda við svona umfangs-
mikið fyrirtæki?
— Sigurður Ingi, sonur
minn, er aðalverkstjóri hjá
mér, en hann er að verða
sveinn í greininni og hefur
á henni mikinn áhuga.
— Og þú kennir við stýri-
mannaskólann?
— Já, lítilsháttar. Ég
kenni þeim að bæta net og
reyni að láta þá skilja nót-
ina, eða réttara sagt, kenni
þeim að þekkja hana.
— Eru einhverjar nýjung-
ar á döfinni í gerð nóta?
— Það þótti nýlunda í
fyrravor þegar við settum
upp þorsknætur, sem ætlað
var að gætu sokkið. Þeim
var að mörgu leyti gefið
hornauga og lítið gert úr.
En það varð þó til þess, að
fjöldinn allur fékk slíkar
nætur og reyndust þær vel,
eins og kunnugt er. Síðan
höfum við sett upp 17 nýjar
þorsknætur og eru þær all-
ar gerðar þannig að þær geti
sokkið.
— Hvernig er þeim sökkt?
— Til þess þarf sérstakan
útreikning á flotmagni eins
og gefur að skilja. Nótin
kemur upp þegar byrjað er
að snurpa, þá léttir á blý-
inu og flotin koma upp með
nótina.
— Það er því mikil þörf
fyrir sérþekkingu á þessum
sviðum?
'— Það er helber skömm
að því að enginn ráðunaut-
ur skuli vera til fyrir sjávar-
útveginn. Ég tel hann engu
siður mikilvægan en land-
búnaðinn, þar sem ráðunaut-
ar eru á hverju strái og til
allra hluta, jafnvel til þess
að segja bændum hvernig
setja eigi niður kartöflur.
— Jæja Ingólfur, við
þökkum þér fyrir viðtalið
og greið svör. Viltu taka
eitthvað sérstakt fram að
lokum?
— Það væru þá helzt
einkunnarorðin hans Björns
Benediktssonar, en ég hef
reynt að tileinka mér þau,
en þau eru þessi: „Maður á
alltaf að gera það sem mað-
ur álítur bezt.“ ★ ★
&WIPL4q
fJELAGSPItENTSnifiJUNNAR
SPÍTALASTÍG 10 — (VIÐ ÓÐINSTORG)
ERU AFGREIDDIR MEÐ
DAGS FYRIRVARA
VAIMDAÐ EFIMt
@ Tom Jcates
Framh. af bls. 29.
gerðist ekki einungis ásthrif-
inn af Soffíu Western, heldur
og staðráðinn í að kvænast
henni.
En það mátti lafði Bellaston
eiga, að ekki duldi hún lávarð-
inn þess, er miður fór í þessu
sambandi sagði hún honum
til dæmis, að fantur nokkur
og lubbi öllum leiður, Tom
Jones að nafni, hefði með ein-
hverjum brögðum og líkast til
galdri, náð ástum hinnar göf-
ugu ungfrúar. Yrði lávarður-
inn því að hafa sig allan við,
og mætti jafnvel ekki hika við
að beita brögðum á móti, ef
hann ætti að vinna sigur á
óþokkanum og hrifsa af hon-
um hnossið. Mundi og enginn
verða honum þakklátari ef
honum tækist það en faðir
ungfrúarinnar; aftur á móti
mundi sá heiðursmaður aldrei
líta glaðan dag, yrði fantinum,
Tom Jones að bráð og ræddu
þau margt um þetta sín á milli.
Vandi lávarðurinn nú mjög
komur sínar til lafði Bellaston,
og vottaði ungfrú Soffíu inni-
lega aðdáun sína á allan hátt.
Soffia var lávarðinum hæ-
versk og ljúf í viðmóti, en ekki
heldur neitt fram yfir það.
Þóttust þau, lafði Bellaston og
lávarðurinn, því sjá fram á
það, að gripa yrði til einhverra
bragða, ætti mál þeirra að ná
fram að ganga.
Og svo gerðist það eitt kvöld-
ið, þegar lafði Bellaston sat
við spil ásamt nokkrum kunn-
ingjum sínum, sem að sjálf-
sögðu voru allir af tignum ætt-
um, að einn þeirra lét þess
getið, er fréttir voru sagðar af
ýmsum atburðum í borgarlíf-
inu, að dánumaður nokkur
hefði háð einvígi um morgun-
inn og fellt andstæðing sinn,
fant og kvennabósa, Tom Jones
að nafni, nýkominn til höfuð-
borgarinnar frá Sommersets-
hire. Þegar ungfrú Soffía
heyrði þessi orð varð henni
svo mikið um, að hún féll í
ómeginn.
Þegar stumrað hafði verið
yfir ungfrúnni eins og með
þurfti, og hún hafði verið lögð
í rekkju sína, sátu þau um
hríð á eintali, lafði Bellastone
og lávarðurinn. Varð það að
ráði, að hann skyldi heimsækja
ungfrúna árla næsta dags, og
hét lafði Bellastone því að svo
skyldi um hnútana búið, að
ekkert truflaði fundi þeirra.
Að vísu mundi ekki hjá því
komizt að þerna ungfrúarinn-
ar yrði heima, enda.annað ekki
sæmandi, og sjálf hugðist hin
tigna frú verða heima við, en
halda sig á öðrum stað í hús-
inu.
ÞRÍTUGASTI OG ANNAR
KAFLI.
Ekki ber allt upp á
sama daginn.
Vér munum ekki þreyta les-
andann með alltof nákvæmri
lýsingu á því, er gerðist þegar
hann hejmsótti Soffíu umrædd-
an morgun. Hún var föl og fá
eins og að líkum lætur, þar
eð hún vissi ekki betur en að
maðurinn, sem hún unni hug-
ástum þrátt fyrir allt, hefði lát-
ið líf sitt í einvíginu, sem áður
er um getið. Og þegar Fella-
• ••••• Framh. á bls. 37.
6-
FALKINN