Fálkinn - 09.08.1965, Qupperneq 8

DAGIJRINN
HENNAR
fleiri komast ekki fyrir, og fæðingarnar geta orðið 3-4 og
upp í 6 á dag. Meðaltalið er 70-90 börn á mánuði. •
Næsta atriðið á dagskránni er stofugangurinn, og hann tek-
ur um það bil hálftíma. Hulda gengur hratt, en virðist þó
aldrei flýta sér, fas hennar er kyrrlátt og röddin þýð, hún
rabbar glaðlega við ungar mæður og verðandi mæður, spyr *
um líðanina og segir nokkur hvatningarorð þar sem þeirra
er þörf. „Hér gengur allt vel, er það ekki?“ spyr hún, og
málrómur hennar er svo sefjandi, að það virðist hreint og
beint fjarstætt, að nokkuð geti gengið illa. Enda eru svörin
jákvæð. Tvær ungar mæður eru á förum heim til sín, kátar og
óþreyjufullar, aðrar hvíla sig eftir erfiði fæðingarinnar, ein
kvartar um verki, og Hulda óskar henni brosandi til ham-
ingju — „það þýðir, að þú ert að fá aftur fína vöxtinn þinn;
legið er að dragast saman“ — en flestar eru stálslegnar. Og
gleðin ljómar af hverri ásjónu.
HULDA lítur sem snöggvast inn í ungbarnastofuna. Þar
má sjá raðir af litlum vöggum, og agnarsmá höfuð, ljós-
hærð, dökkhærð og rauðhærð, liggja friðsamlega á mjallhvít-
um koddum. Allir eru steinsofandi nema lítill herramaður í
einu horninu. Hann orgar eins hátt og lungun leyfa — hann
er orðinn sársvangur og heimtar sinn mat og engar refjar.
„Rétt bráðum, ljúfurinn,“ segir Hulda og huggar hann blíð-
lega. Hann lætur sannfærast og fer aftur að sofa.
Og nú er kominn morgunverðartími fyrir fleiri. Hulda
sezt við borðið og fær sér súrmjólk með rúsínum. Hún er
grænmetisneytandi og bragðar helzt ekki kjöt eða fisk. „Og
það er nú meiri vitleysan, að fólk geti ekki haldið fullum
kröftum á jurtafæðu,“ segir hún hneyksluð. „Hún er einmitt