Fálkinn - 09.08.1965, Síða 20

LJÓSPRENTUNARTÆKI
Yflfldaðor
v.-þýihar
vörur
hafa Jiá kosti, scm ljósprentunartæki þurfa að hafa: Taka alla Iiti,
vönduð, einföld í mcðferð, fljótvirk, fallcg, fyrirfcrðarlítil og ódýr.
cru framlcidd í 2 stærðum: Mcð 25 cm valsi, verð kr. 6.935,— og
mcð 10 cm valsi, vcrð kr. 9.220,— Auk þcss hjálpartæki til að taka úr
Jbókum. Vcrð kr. 2.760.—
pappirs-
hirzlur
sérlega þægilegar
og smekklegar.
eru ómctanleg hjálpartæki fyrir Inn- og útflutningsfyrirtæki, banka,
sparisjóði, lögfræðinga, verkfræðinga, arkitckta, tciknistofur, borgar-,
bæja> og sýsluyfirvöld, tryggingafélög, skóla, til nótnaprcntunar
c.fl. o.fl.
LATIÐ okkur sýna yður
TÍBBMfliíá
ÍUMO'
J PRINT,
Ingólfsitrnli 18 — Þósihólt 1152
Simar: I-55-95 ag 1-59-45
UmboðtmoCur á Akureyrí:
boriloinn Svanlouguon,
Áiveg 24.
og drunur vélanna, og jörðin
skelfur. Allan sólarhringinn tala
þær sínum margvislegu rómum,
liigurbarkalegum, skrækum,
nöldrunarsömum, ráðríkum, biðj-
andi, en háværir skellirnir í Die-
selvélum hraðlestanna taka fram
í öðru hverju. Þegar verkfall
skellur á og brautin er auð, deyr
borgin.
Ég fann götuna og númerið,
sem ég leitaði að, og nam staðar
íyrir framan húsið. 1 gamalli
rólu í fordyrinu, sat maður. Ég
gekk í áttina til hanseftirmjórri
sprunginni steinstétt, milli
tveggja smábletta af harðnaðri
mold með nokkrum grasstráum
á strjálingi. Hann horfði á mig
nálgast. Maðurinn var hreinleg-
ur og velnærður. Hann var í
ódýrum, röndóttum baðmullar-
fouxum og upplitáðri, blárri
skyrtu, opinni í hálsinn og með
uppbrettar ermar. Hár hans og
skeggbroddarnir á hökunni var
nærri hvítt, en það var ekki það,
sem gerði hann ellilegan. Það
voru augun, föl og tómleg í and-
liti, sem var eins og saman-
krypplað pappirsblað. Hendur
hans héngu niður á milli hjánna.
Hann var ekki að hvílast. Ekki
heldur að bíða eftir neinu. Hann
bara sat.
„Ert þú Harold Francis?"
spurði ég.
Hann horfði á mig eins og
gegnum þokubólstur. Ef til vill
var hann að reyna að muna.
,Kemur heim,“ sagði hann.
„Hver ert þú?“
Kona nokkur kom fram í for-
dyri nágrannahússins. Hún rýndi
á mig og bílinn og hraðaði sér
síðan inn aftur.
„Ég heiti Walter Sherris," sagði
ég við hann. „Þú þekkir mig
ekki, en við eigum margt sam-
eiginlegt. Það var líka ráðizt á
mig, á undan þér.“
„0-o,“ sagði hann og blim-
skakkaði augunum á fótinn á
mér. „Er það þess vegna, sem
þú ert svona?"
Ég sagði, að svo væri. Það stóð
gamall tágastóll við dyrnar. Ég
dró hann til okkar og settist.
Francis lagði báðar hendur á
kvið sér.
„Þarna lömdu þeir mig. f
magann. Ekki vel góður innan
um mig síðan. Ég skal segja þér
eins og er. Systir mín eldar þetta
sull, og ég ét það, en ég er ekki
vel góður. Ég er alltaf að segja
henni, að ég sé ekki vel góður.
Ég segi. henni, að ég þurfi að
fá meðal, en þetta andskotans
kvenfólk þykist allt vita og er
ekki við mælandi."
Hann hallaði sér áfram með
skyndilegum slægðarsvip, og
augun urðu vökul af vakandi
von.
„En þú, þú ert karlmaður og
skilur þetta. Er það ekki?“
„Það er nú líkast til,“ sagði
ég og misskildi af ásettu ráði
augljósan tilgang hans. „Ég skil
20
það. Ég held, að það hafi verið
sami hópurin, sem réðst á okkur
báða. Manstu eftir nokkru við
þá, herra Francis?"
„Þeir spörkuðu í mig,“ sagði
hann og lagði höndina aftur á
kvið sér. „Ekki vel góður síðan.
Ef ég gæti fengið meðal ....“
„Hvað voru þeir margir?"
„Hvað margir?" Hann hug-
leiddi þetta nokkra stund. Ná-
grannakonan kom út aftur. Þetta
var mjög stutt og digur kona
i mjög hreinum, bleikum baðm-
ullarkjól. Hún krosslagði þrekna
handleggina og stóð eins og rót-
föst við grindverkið og horfði á.
„Nokkrir náungar," sagði
Francis. Hann hristi höfuðið.
„Hvað áttu við með nokkrir?
Tveir? Eða hefðu þeir getað ver-
ið fleiri?"
„Ég var fullur þetta kvöld,"
sagði hann og hló. „Alveg blind-
fullur. Ég gat drukkið hérna áð-
ur fyrr, lagsmaður, það segi ég
satt."
„En hvað voru þeir margir?"
,Nokkrir. Þrír. Fjórir. Ég veit
ekki .... “ Hann varð allt í einu
var konunnar við grindverkið.
„Bölvuð ekkisen gamla kjafta-
tífa,“ sagði hann öskureiður, „nú
hefur hún hringt í nornina hana
systur mína aftur. Ég fæ ekki
stundlegan frið ...."
Hann sneri sér að mér. Þessa
stundina var hann nærri greind-
arlegur og það var illt, því við
það breyttist svipur hans, sem
áður hafði verið brjóstumkenn-
anlegur, og varð ótugtarlegur
og illkvittinn, veikgeðja; sjálfs-
elskuandlit drykkj usjúklingsins.
„Heyrðu, lagsmaður," sagði
hann fljótmæltur. „Ég man heil-
mikið. Ég gæti sagt þér margt,
sem þig langar að vita. Ef við
færum i bílinn þinn og ækjum
eitthvað, þar sem bölvaðar kell-
ingarbykkjurnar eru ekki til að
trufla, þá gæti ég sagt þér það.
Ef við færum, áður en systir
mín kemur .... “
Hann stóð upp. Ég leit útund-
an mér á konuna við grindverk-
ið. Hún gerði sig líklega til að
ganga niður þrepin, en þegar
ég hristi höfuðið við Francis og
sat sem fastast, þá hikaði hún
við, með aðra höndina á hand-
riðinu.
„Hvað geturðu sagt mér?“
spurði ég. „Voru þeir fjórir eða
fimm? Var einn stór og annar
stuttur? Ég er tímabundinn,
Francis. Þú verður að segja mér
það núna.“
Hann rýndi yfir öxl mér, niður
eftir götunni. Varir hans voru
votar og skulfu af ákafa. „Ef,“
sagði hann, „þú gæfir mér smá-
vegis til að kaupa meðal fyrir,
svo ég gæti qleyft þennan verk,
sem ég hef innan um mig . .. . “
Ég sneri mér við og horfði
líka. Lágvaxin, gráhærð kona
kom upp eftir götunni, á hraðri
göngu. Hún var í sterkjuðum,
hvítum slopp utan yfir kjólnum,
eins og hún ynni ef til vill við
afgreiðslu í matvöruverzluninni
á horninu.
„Ég er hrædur um, að ég geti
það ekki," sagði ég við Francis.
Augnablik fylltust augu hans
hatri, síðan var eins og hann
ætlaði að fara að gráta. Hann
settist þunglega niður í róluna.
Gráhærða konan gekk upp að
húsinu. Hún kinkaði kolli til ná-
grannakonunnar og kallaði:
„Þakka yður fyrir, frú Barnard."
Frú Barnard veifaði og kinkaði
kolli, en stóð kyrr, þar sem hún
var komin, og horfði á.
Gráhærða konan var komin
að tröppunum.
„Þarna kemur hún,“ sagði
Francis. „Heilaga systir María.
Svo fjandi heilög, að hún gat
ekki náð sér í rnann." Hann sagði
þetta meinfýsilega og nógu hátt
til, að hún heyrði. „Hún er búin
að reyna allar kirkjur, sem til
eru, en engin þeirra er nógu
heilög fyrir hana. Ég veit ekki,
hvað hún tekur til nú bragðs.
Stofnar kirkju sjálf, býst ég við.“
Ég stóð á fætur og óskaði þess,
að ég hefði ekki komið. En syst-
ir Francis sinnti engu rausi hans.
Hún horfði fast á mig, ein þess-
ara járnhörðu, gleðisnauðu
kvenna, sem virðast aldrei hafa
verið ungar.
„Gáfuð þér honum nokkra pen-
inga?" spurði hún mig.
„Nei,“ svaraði ég.
Hún var ekki sannfærð. „Þér
kunnið að halda, að þér séuð
að gera honum greiða. Hann er
slóttugur, þegar um sopann er
að ræða.
„Ég gerði það ekki,“ sagði ég.
„Ég kom einungis til að spyrja
bróður yðar nokkurra spurn-
inga.“ Ég skýrði mál mitt, en
fjandsamleg augu hennar viku
aldrei af andliti minu. „Mér þyk-
ir leitt, ef ég hef orðið yður til
óþæginda, en mér ríður á að
komast að eins miklu og hægt
er.“
Hún hristi höfuðið. „Hann
kveinar heilmikið um þessa bar-
smíð, en það var ekki hún, sem
eyðilagði hann utan sem innan.
Það var áfengið, og hann var
f ullur þessa nótt. Hann man ekk-
ert.“
Rödd hennar var ákveðin og
róleg. En hún gerði Francis óð-
an af bræði.
„Ég man sko meira en þú
heldur," hrópaði hann. „Ég man
eftir fótum allt í kringum mig.
Ég man eftir gríðarstórum ná-
unga sem lyfti mér á fætur og
henti mér síðan niður aftur, og
annar hló. Hann hló eins og
andskotans asni, allan tímann,
sem hann var að sparka mig 1
sundur. Reyndu ekki að segja
mér hvað ég man.“
„Ég myndi ekki byggja um
of á þvi, sem hann segir," sagði
systir hans. „Hann er ekki sterk-
ur í höfðinu. Eruð þér tilbúnir
að fara núna? Ég þarf að kom-
ast aftur til vinnu minnar."
„Hafið þér engan áhuga á að
finna þá, sem misþyrmdu bróð-
ur yðar?"
Framh. í næsta blaði.
FALKINN