Fálkinn - 09.08.1965, Síða 24

IIIIN VAR
1
w
I
En þetta var minnstur sigur fyrir mig,
ég fór heim, lagðist niður og grét.
Það tók tvo mánuði að komast þang-
að sem gimsteinar Auchus áttu að vera.
Þetta var hellir, sem gróf sig undir
bakkann, og var fullur af vatni. Við
gátum siglt þar inn, og þar blöstu stað-
reyndirnar við okkur. Þetta voru krist-
alssteinar.
Trylltur hlátur og regn.
— Þeir eru verðlausir, útskýrði ég
fyrir Anchu.
Anchu starði á mig. Síðan hló hann
tryllingslegum hlátri. Ég reyndi að tala
um fyrir honum, en það var ekki hægt
að komast að fyrir hlátri hans.
En í þeirri andrá virtist sem flóð-
gáttir himinsins opnuðust, og regnið
streymdi niður. Regntíminn var byrjað-
ur. Á innan við fimmtán mínútum
hrundu vonir leiðangursins til grunna.
Það voru engir gimsteinar lengur, og
við urðum að snúa til baka á móti rign-
ingunni.
Við snerum til tjaldbúða okkar. En
fáum dögum seinna tilkynnti Anchu
okkur, að hann yrði að fara til þorps
síns, en áður en hann fór, sagði hann
við ræðarana að fara með okkur til
þorps síns.
Við André eyddum viku í viðbót í
það að leita að gimsteinum, en það var
heldur vonlaust verk, og það vissum
við bæði. Ég var þreytt og veik, og ég
hafði orðið fyrir vonbrigðum. En það
var ekkert annað að gera en að fara
til þorps Anchus. Þar hlyti Anchu að
bíða okkar og hjálpa okkur út úr skóg-
inum. Þegar við komum svo aftur til
þorpsins, sáum við, að villimennirnir
voru byrjaðir að endurbyggja þorp sitt
tíu mínútna gang inn í skóginn. Anchu
skýrði þetta þannig, að þorpið væri
þannig öruggara fyrir flóðum. Ég sagði
honum aftur á móti, að við vildum
komast sem fyrst.
— Við verða klára nýju húsin fyrst,
sagði hann.
— Hve langan tíma tekur það? spurði
ég-
— Fimm daga, sagði hann.
En það leið hálfur mánuður, og ekk-
ert gerðist. Tveir villimenn unnu að
húsasmíðinni, en stundum fóru þeir að
veiða villidýr, stundum fóru þeir á
fiskveiðar og stundum gerðu þeir alls
ekki neitt.
Anchu sjálfur var alltaf að skipta um
skoðun, hvernig hús hans ætti að vera.
Stundum átti það bara að vera þak,
stundum með veggjum . ..
— Við getum ekki beðið meðan verið
er að byggja veggi á húsið þitt, sagði
ég við Anchu.
— Við byggja veggina, sagði Auchu.
Og hægt voru veggirnir byggðir, —
hlaðnir úr leir.
Einn morguninn kom Anchu til min
og sagði: — Þú verða hafa hús líka.
— Við þurfum ekki hús, sagði ég.
— Við erum að fara úr frumskóginum.
Þú verður að fylgja okkur út úr honum
nú.
Anchu sagði ekkert. Hann hafði
greinilega orðið fyrir vonbrigðum með
mig. Hann hafði trúað því, að ég vildi
gerast læknir í þorpinu hjá honum.
Ég vissi að Anchu dáðist að mér, þótt
ekki væru lækningahæfileikar mínir
með taldir. Eitt sinn er við sátum á
kletti við fljótið spurði hann, hvort ég
vildi búa í húsinu hans. Þetta er aðferð
villimanns til þess að biðja sér konu. <
— No prando, sagði ég. Og hann skildi
það, enda minntist hann aldrei á neitt
slíkt framar.
Við André vorum alveg frjáls í þorp-
inu, nema hvað ég var bundin við
sjúklingana. Eitt tilfellið var þannig,
Framh. á bls. 35.
Þeir liafa sinn eiginn svip, villimenn-
irnir. En þeir eru góðar sálir.