Fálkinn - 09.08.1965, Síða 28

Opinber ákæra, sem Lyman
flytti sjálfur á þingi Sameinuðu
þjóðanna? Tillaga um að þeir
Feemerov skiptust á heimsókn-
um til eldflaugaverksmiðja og
veldu hvor sina borg?
Komið gat til greina að halda
sjónvarpsræðu, sem gervihnatta-
kerfið endurvarpaði um allan
heim, lýsa yfir að Bandarikin
hefðu vitneskju um að eitthvað
væri á döfinni í Jakútsk og
krefjast þess, að alþjóðlegur eft-
irlitsflokkur fengi að fara þang-
að tafarlaust.
Vera má, hugsaði hann, að
þetta sé í raun og veru happ.
Hver veit nema ekki einu sinni
hrottarnir í Kreml fái staðizt
fordæmingu almenningsálitsins í
heiminum, ef Freemerov verður
nú uppvís að svikum?
En hvað um Scott? Gerum ráð
fyrir, að hann grípi þessa vit-
neskju á lofti og leggi hana fyrir
þjóðina áður en mér tekst að
yfirbuga hann. Hvernig fer, ef
okkur tekst ekki að hafa hendur
í hári hans fyrir laugardag?
Hvernig á að fara að þvi að
stöðva hann?
Hann hringdi á Esther. „Hef-
ur nokkuð frétzt af Ray?“
„Því miður, fylkisstjóri. Ekki
aukatekið orð.“
FIMMTUDAGUR SlÐDEGIS.
Utanríkisþjónustan er alveg
einstök, hugsaði Henry Whitney
meðan hann ók um Madrid á leið
út úr borginni, þetta undarlega
sambland af geðfelldu og ógeð-
felldu við störfin sem manni eru
falin. Þarna var hann, aðalræðis-
maðurinn, að leggja af stað í
sendiferð, sem ekki varð kölluð
annað en viðbjóðsleg, og fyrir
hana varð að fórna fyrsta kvöld-
inu á þrem vikum, sem hann
hefði annars getað verið í mak-
indum heima hjá sér. Allt sam-
an af því að ambassadorinn hafði
komizt að þeirri niðurstöðu, að
hér væri þörf fyrir háttsettan
mann til þess að ganga í aug-
un á þeim í Hvíta húsinu, þó
að lægst setti starfsmaðurinn í
ræðismannsskrifstofunni hefði
getað kannað hvernig lík Gir-
ards væri á sig komið — og hefði
átt að gera það. Þetta var ein-
tóm pólitík.
Whitney reif sig upp úr þess-
um hugleiðingum, þær voru „ó-
frjóar", svo notað væri eitt af
uppáhaldsorðum utanrikisráðu-
neytisins. Þrátt fyrir allt lá leið
hans í þessari sendiferð um
landslag, sem honum fannst eitt-
hvert hið fegursta í heimi, og
tilhugsunin um það létti skap
hans meðan hann ók í Mercedes-
bílnum eftir þjóðveginum í norð-
vestur í átt til fjallanna. Þetta
var dásamlegur bíll — ein hlunn-
indin sem ekkert var verið að
íjölyrða um við öldungadeildar-
menn á eftirlitsfgerð var lága
verðið á bilnum — og hann hafði
aldrei augum litið fallegra um-
hverfi en á vegarkaflanum upp
í Navacerrada skarðið og svo
undan brekkunni niður að La
Granja, þar sem sumarhöll Habs-
borgar stóð umkringd yndisleg-
um görðum og gosbrunnum.
Hann kæmist áreiðanlega á
slysstaðinn í björtu. Hann gat
litið á flakið, gengið frá því við
lögregluna sem með þurfti og
samt haft tíma til að borða
kvöldmat í ró og næði.
Whitney hægði ferðina, þegar
kom að Torrelodones og einbeitti
athyglinni að þvi að krækja eftir
þröngum götunum milli syfjaðra
asna, kærulausra fótgangenda
og tilkomumikilla en gagns-
lausra umferðarlögregluþjóna.
Úti á veginum jók hann aftur
ferðina og tók að brjóta heilann
á ný. Hvað gekk að ambassa-
dornum að gera svona mikið
veður út af þessu flugslysi? Ekki
hafði hann fyrr frétt af þvi en
hann hringdi í skrifstofusímann
til Whitney og skipaði aðalræðis-
manninum að fara sjálfum og
athuga hvort það væri nokkuð,
sem hann gæti annazt. Whitney
spurði, hvort skipun hefði komið
frá Washington. Ambassadorinn
svarði neitandi — heldur hrana-
lega — og minnti hann á að
aldrei sakaði að láta ráðuneytið,
svo ekki sé minnzt á Hvíta hús-
ið, sjá að sendiráðið sinnti líka
þýðingarmiklum smáatriöum af
kostgæfni.
Klukkutíma síðar klifraði
Whitney upp á klettahnúk fyrir
ofan La Granja, ásamt Juan Or-
tega, foringja Guardia Civil á
þessum slóðum. Þegar þeir komu
upp á brúnina, blasti flakið við.
Enn rauk úr hrúgum af málm-
tætlum í farinu sem vélin hafði
plægt. Stærsta hrúgan hlaut að
hafa verið flugvélarskrokkurinn.
Þrir menn í grágrænum ein-
kennisbúningum Guardia Civil
stóðu í hnapp með byssur í ól
yfir öxlina. „Eins og þér getið
séð,“ sagði Ortega, „hef ég varð-
menn hér til þess að gæta þess
að engir aðvífandi raski neinu.
Við engu hefur verið hreyft,
12. HLIJTI
nema nokkrum smáhlutum, sem
lágu á víð og dreif. Þeir eru í
kassa á skrifstofunni, og ég skal
afhenda yður þá. Líkin eru öll
sundurtætt, engin leið að bera
kennsl á þau.“
Þeir fóru sömu leið til baka
niður hlíðina og óku til bæjarins.
1 skrifstofunni lét Ortega einn
manna sinni sækja sherry, síðan
lagði hann kassa á borðið.
„Þetta er allt og sumt, senor,"
sagði hann. „Eins og þér sáuð,
kom upp mikill eldur."
Mikið var það ekki. Whitney
ýtti varlega við tveimur sviðnuð-
um bókum, eyrnalokki, rifinni
tösku, sem ilmaði af koniaki úr
brotinni flösku, karlmnnshatti,
peningabuddu, tætlum af flug-
mannshúfu og beygluðu sígar-
ettuveski með silfurlokið klesst
aftur.
Whitney varð flökurt við að
horfa á þessar ömurlegu leifar
af fjörutiu og átta manneskjuin.
Hann neyddi sjálfan sig til að
láta á engu bera og dreypti á
víninu.
„Kærar þakkir,“ sagði hann,
þegar báðir höfðu lokið úr glös-
unum. „Nú verð ég að fara. Með
yður leyfi ætla ég að taka með
mér kassann.“
„Auðvitað," sagði lögreglufor-
inginn. Hann reis einnig á fætur.
„Ég vona, senor, að við eigum
eftir að hittast aftur við geð-
felldari aðstæður."
Whitney gekk út úr húsinu og
kom kassanum fyrir í farangúrs-
geymslunni á bílnum, skellti lok-
inu og læsti. Ferskt kvöldloftið
hressti hann. Nú þarf ég viskí-
sjúss og mat, hugsaði hann. Ég
get farið yfir þetta dót seinna.
FIMMTUD AGSK V ÖLD.
Hank Picot var niðri við lend-
ingu að gera að fiski, þegar
hann heyrði vélbátinn koma
fyrir nesið á eynni. Fari það
bölvað, hugsaði hann, ekki nema
miður maí og ferðalangarnir
strax farnir að skjóta upp koll-
inum. Hann horfði út undan sér
á bátinn, meðan hann nálgaðist.
Mennirnir þrír um borð voru alls
ekki að fiska, heldur skoðuðu
eyna vandlega.
Þá mundi hann eftir simtalinu
við Jordan Lyman. Æ, þessir
blaðamenn! Myndirnar, sem þeir
tóku I fyrra, hefðu átt að end-
ast öllum vikuritum landsins í
mannsaldur.
Picot var einmitt að ljúka við
að fara innan í siðasta fiskinn,
þegar maðurinn I framrúminu
benti á hann og sá við stýrið
beygði upp að bryggjunni.
Picot stóð upp um leið og þeir
slökktu á utanborðsvélinni og
lögðu að bryggjunni. Þeir líkj-
ast ekki borgarbúum, hugsaði
hann. Það er að sjá á þeim, að
þeir hafi nóga útivist, og ekki
vildi ég þurfa að eiga I útistöð-
um við þá.
„Ert þú umsjónarmaður hér?“
Sá sem talaði og stóð í stafni
var svarthærður, sambrýndur og
með ör á hökunni.
„Ætli það ekki,“ sagði Picot.
„Get ég nokkuð fyrir ykkur
gert?"
„Leyniþjónustan," sagði sá
svarthærði. „Þurfum bara að líta
yfir staðinn fyrir næstu ferð for-
setans."
Jæja, er það? hugsaði Picot.
Ég hef aldrei séð þá áður, og
„Herra forseti,” sagði hann dkveðinn, „þú hefur ham-
ingjuna með þér.”
„Hamingjuna?” spurði Lyman. „Finnst þér það rétta
nafnið þegar allt er að bresta ...”
. . . Todd hnyklaði brýnnar hugsi. Hann barði með
hnúanum d gulu blokkina og sagði hvasst: „Allir. sem
hér eru staddir vita að valdarón hersins er yfirvofandi.
Ég býst meira að segja við ....