Fálkinn - 09.08.1965, Page 29

j^egar lífverðir koma, eru það
i^lltaf sömu mennirnir.
Maðurinn renndi fangalinunni
í hring á bryggjubrúninni og
gerði sig líklegan til að stíga
á land.
„Andartak," sagði Picot og
færði sig af klöppinni fram á
bryggjuna. „Þetta er einkaeign."
Sá stóri vóg sig upp á bryggj-
una, eins og hann hefði ekki
hgyrt það, sem sagt var. ,,Ró-
legur vinur, rólegur. Við erum
kpmnir frá Washington í undir-
búningserindum. Við ætlum að
litast um á eynni og reyna f jar-
sl^iptin, útvarpssendinn og það
► drasl. Það er alltaf gert, ekki
sátt?“
Picot fór að engu óðslega, tók
sigarettu upp úr pakkanum í
. skyrtuvasa sínum, kveikti í henni
og hneppti vasanum aftur. ,Haf-
ið þið nokkur skilríki?" spurði
hann.
Sá svarthærði starði á hann,
yppti öxlum og hristi höfuðið.
Hann leysti fangalínuna og fór
aftur um borð í bátinn.
,,Já, ég hugsa við þurfum ekki
að lita á alla hluti," sagði hann,
„úr því að þú segir þeir séu í
lagi.“
.Fjandkornið að ég hafi sagt
það, hugsaði Picot, en hann
þagði.
Vélin fór aftur I gang og bát-
urinn sveigði frá bryggjunni og
m,eðfram eynni öfuga leið við
þá, sem hann kom.
Pieot þræddi fiskana á vír-
spotta og bar þá upp skógar-
stiginn að skálanum. Þótt hann
stjæði hæst á eynni, huldu trén
sýn til strandar. En hann gat
fylgt ferðum bátsins á vélar-
hljóðinu. Það þagnaði um stund
þgr sem útvarpsstöngin stóð og
símaleiðslan lá á land, en eftir
fáar mínútur var vélin aftur sett
í gang og nú fjarlægðist hljóðið
smátt og smátt.
|Lyman varð nærgætur um
gestakomuna, hugsaði Picot, en
þessir voru ekki líklegir til að
vinna fyrir vikublað. Erindi
þeirra var eitthvað annað, og
hvað sem það var, lagðist það
illa í hann. Hann fór inn til
* að hringja á Lyman.
; -x-
Þegar síminn hringdi í skrif-
stofu forsetans á annari hæð,
sátu þeir þar Lyman, Christo-
pher Todd, Art Corwin og Jiggs
Casey með kvöldmatardiska fyr-
ir framan sig á löngu sófaborði.
Forsetinn hafði varla snert við
matnum. Hann var búinn að
lyfta símanum áður en fyrsta
h^ingingin var hljóðnuð. „Kann-
ske er það Ray," sagði hann.
Andlit hans varð dauflegt af
vonbrigðum, þegar hann heyrði
röddina í símann, en hann hlust-
aði af athygli. Eftir samtalið end-
urtók hann frásögn Picots og lýs-
ingu á þremenningunum.
„Þetta hefur verið Broderick,"
sagði Casey. „Lýsingin getur
ekki átt við annan."
„Sá hefur farið langt að heim-
an,“ sagði Corwin. „Það eru að
minnsta kosti tvö þúsund mílur
frá E1 Paso til Maine, er það
ekki?“
Todd togaði í vestisboðangana,
eins og málfærslumaður, sem er
búinn að koma vitni í bobba.
,Herra forseti," sagði hann ákveð
inn, „þú hefur hamingjuna með
þér.“
„Hamingjuna?" spurði Lyman.
„Finnst þér það rétta nafnið,
þegar allt er að bresta?"
„Sjáðu til," sagði Todd. Hann
tók silfurblýant upp úr vestis-
vasa sínum og drap honum á
stóru, gulu blokkina, sem virtist
orðin eins óaðskiljanlegur hluti
af búnaði hans og úrfestin eða
ermahnapparnir. „Frá upphafi
hef ég verið að velta einu fyrir
mér, einu afar þýðingarmiklu
atriði: Hvað, hefur Scott marga
bandamenn? Ef hann á þá
marga, og þetta nær til margra
hersveita, stórra og smárra, eru
boðar fyrir stafni. En ef fáeinir
menn eiga í hlut, jafnvel þótt
það séu æðstu foringjar, getum
við siglt beint af augum. Úr
því að Scott verður að senda
Broderick alla leið frá E1 Paso
til Maine til að vinna verk, sem
hver snápur gæti annast, þá þýð-
ir það að Scott er að reyna að
sigla með pokadruslu."
„Ég sé ekki, að við liöfum
mikið gagn af þvl, Chris," sagði
Lyman.
„Það auðveldar þér að ákveða
að ganga á milli bols og höfuðs
á þessu tafarlaust, og það má
ekki dragast lengi úr þessu."
Lyman létti ekkert. „Fyrst
verðum við að vita hvað orðið
hefur af Ray,“ sagði hann. „Guð
minn góður, bandarískur öld-
ungadeildarþingmaður getur
ekki horfið eins og ekkert sé.“
Hann leit á armbandsúrið. ,Nú
er kominn hálfur annar sólar-
hringur síðan þeir Jiggs skildu
á flugvellinum."
Todd var að því kominn að
benda á flöskurnar, sem stóðu
á bakka úti við vegg, en hann
stillti sig. Það mátti ekki angra
forsetann meira. En hvað gat
það verið annað? Enginn í skrif-
stofu Clarks vissi um hann. Bú-
ið var að hringja í hótelið í Ma-
con, þar sem hann var vanur
að gista á ferðum til Georgíu.
En það kom fyrir ekki. Hann
hlaut að vera einhvers staðar í
grennd við E1 Paso. Lyman hafði
meira að segja lagt til að hringt
yröi til allra hótela og mótela
þar urn slóðir, en Todd gat sann-
fært hann um, að það væri
háskalegt.
Todd hnyklaði brýnnar hugsi.
Hann barði með hnúanum á gulu
blokkina og sagði hvasst: „Allir
sem hér eru staddir vita að valda-
rán hersins er yfirvofandi. Ég
býst meira að segja við að Rut-
kowski hershöfðingja og Palmer
aðmírál gruni það.“
Todd þagnaði, svo hreytti hann
út úr sér orðunum eins og mál-
flutningsmaður sem er að skýra
mál fyrir starfsliði sínu: „En við
höfum engin sönnunargögn sem
kviðdómur tæki trúanleg, svo
ekki sé minnzt á almenning sem
er yfir sig hrifinn af Scott hers-
höfðingja nú þegar. Og það sem
meira er, ég geri ekki ráð fyrir
að okkur takist að klófesta frek-
ari sönnunargögn — nema Clark
öldungadeildarmaður skili sér
fljótlega."
„Ég reiði mig á Ray,“ sagði
Lyman þrjózkur.
„Það er von en ekki vissa,
herra forseti," sagði Todd. „Mitt
álit er að nú sé tíminn kominn
til að taka þetta mál föstum tök-
um, að koma Scott á kné og slá
þvi föstu að það ert þú sem ræð-
ur. Ætti ég í hlut, myndi ég gera
þetta í kvöld: í fyrsta lagi skipa
Garlock hershöfðingja að hleypa
engum inn í Mount Thunder
nema með mínu leyfi og setja
öflugan vörð dag og nótt við
rofann sem stjórnar sjónvarps-
og útvarpskerfunum. 1 öðru lagi
kallaði ég Scott hershöfðingja
hingað og ræki hann úr embætti
fyrir að setja ECOMCON á stofn
í heimildarleysi. Maldaði hann í
móinn myndi ég ógna honum
með skattframtali þessarar Seg-
nier, og dygði það ekki lokaði
ég hann inn í herbergi hér í hús-
inu í gæzlu manna Arts. 1 þriðja
lagi ræki ég Hardesty, Dieffen-
bach og Riley úr embættum fyr-
ir samsæri um að ónýta sátt-
mála sem öldungadeildin hefur
staðfest."
Todd ruddi úr sér fyrirætlun-
um eins og liðþjálfi. Enginn
gerði sig líklegan til að grípa
fram í fyrir honum, svo hann
þrumaði áfram: „1 fjórða lagi
gerði ég Palmer aðmírál að her-
ráðsforseta og setti Rutkowski
hershöfðingja yfir flugherinn og
fæli honum að sjá um að engar
herflutningaflugvélar færu til
Stöðvar Y. 1 fimmta lagi sneri ég
mér til forstjóra RBC og bæði
hann að gera mér þann persónu-
lega greiða að hindra að fábján-
inn hann MacPherson komist að
hljóðnemanum á laugardag. 1
síðasta lagi myndi ég kalla til
herflokk úr þriðja fótgönguliðs-
herfylkinu og setja hann á vörð
hér við Hvíta húsið.“
Casey kom á óvart að ráðherr-
ann skyldi svo mikið sem hafa
hugmynd um veru hersýninga-
herfylkisins í Fort Myer, hvað
þá heldur kunna að nefna það
réttu nafni. Hann hafði kynnt
sér málið, ekki bar á öðru.
Lyman sneri sér að Casey.
„Heldur þú sem hermaður að
þetta allt saman sé framkvæm-
anlegt?"
„Ég held það gæti heppnazt,
herra minn, ef nýr maður tæki
við forsæti yfirherráðsins þegar
Framh i næsta blaði.
FÁLKINN