Fálkinn - 30.08.1965, Blaðsíða 31

SMÁSAGA UM AFBRYÐISAMAN DREIMG SEM VAR í
MÖP VIÐ FÖÐUR SlftllXI OG VILDl EIGA MÖMMU SÍMA
EIMIV, EM SVO KOM LITLI BRÓDIR . . .
og hugsaði með mér, hvort ég ætti að skæla, en hann
virtist jafnvel of fjarhuga til að það gæti vakið gremju
hans. Svei mér þá, ég hefði eins getað verið á gönguferð
með fjalli! Hann ýmist skeytti ekkert um það þótt ég togaði
og berði eða hann leit niður til mín og glotti afan úr
hæðunum eins og honum væri skemmt. Ég hef aldrei
kynnst neinum, sem var eins upptekinn af sjálfum sér,
eins og hann virtist vera.
Við kvöldverðarborðið hófst „talið við pabba“ á ný, en
nú bættist það við, að hann hafði blað í höndunum, sem
hann lét síga öðru hvoru og sagði mömmu eitthvað nýtt
úr því. Þetta fannst mér fantabragð. Ék var reiðubúinn
að keppa við hann um athygli mömmu hvenær sem væri
á jöfnum grundvelli, en þegar allt var lagt upp í hendurn-
ar á honum af öðru fólki þá var það auðvitað ekki til neins.
Nokkrum sinnum reyndi ég að breyta umræðuefninu, en
varð ekki ágengt.
„Þú verður að hafa hljótt, meðan pabbi er að lesa,
Larry,“ sagði mamma óþolinmóð.
Það var greinilegt, að annað hvort þótti henni í raun
og veru skemmtilegra að tala við pabba en mig, eða að
hann hafði á henni eitthvert hræðilegt tak, sem gerði hana
hrædda við að viðurkenna sannleikann.
„Mamma,“ sagði ég um kvöldið þegar hún var að breiða
ofan á mig sængina, „heldurðu, að ef ég bæði mjög heitt,
að Guð myndi þá senda pabba aftur í stríðið?“
Hún virtist velta þessu fyrir sér augnablik.
„Nei, vinur,“ sagði hún brosandi. „Ég held ekki að
hann myndi gera það.“
„Af hverju myndi Hann ekki gera það, mamma?“
„Vegna þess, að stríðið er búið, vinur minn.“
„En, mamraa, gæti ekki Guð gert annað stríð, ef Hann
vildi?“
,.Hann myndi ekki vilja það, góði minn. Það er ekki
Guð, sem gerir stríð, heldur vondir menn.“
„Nú-ú!“ sagði ég.
Þetta urðu mér vonbrigði. Ég fór að halda, að Guð
væri nú kannski ekki alveg sá, sem af var látið.
Næsta morgun vaknaði ég á sama tíma og ég var vanur,
ólgandi eins og kampavínsflaska. Ég stakk fótunum út-
undan og bjó til langt samtal, þar sem frú Hægri lýsti þeim
erfiðleikum, sem hún hafði átt í með sinn pabba, þangað
til hún lét hann fara á Elliheimilið. Ég vissi ekki alveg,
hvað Elliheimili var, en einhvern veginn virtist það rétti
staðurinn handa pabba. Síðan náði ég í stólinn og stakk
höfðinu út um gluggann. Það var rétt að byrja að daga.
Með höfuðið sneisafullt af sögum og fyrirætlunum ramb-
aði ég inn í næsta herbergi og brölti upp í stóra rúmið í
rökkrinu. Mömmu megin var ekkert pláss, svo ég varð að
reyna að komast milli hennar og pabba. Mér hafði alveg
gleymst að gera ráð fyrir honum og nú sat ég teinréttur
í rúminu og braut heilann um hvað ég ætti að gera við
hann. Hann tók meira pláss í rúminu en honum bar og
ég gat ekki látið fara vel um mig svo ég sparkaði nokkr-
um sinnum í hann. Hann umlaði og teygði úr sér, en rýmdi
að lokum til fyrir mér. Mamma vaknaði og þreifaði eftir
mér og ég kúrði mig niður í hlýtt rúmið og stakk þumal-
fingrinum upp í mig.
„Mamma!“ kumraði ég. hátt og ánægjulega
„Uss-s! elskan,“ hvíslaði hún. „Vektu ekki pabba!“
Þetta var alveg ný hlið á málinu, sem virtist geta orðið
miklu alvarlegri en jafnvel „talið við pabba.“ Lífið án
þessara morgunráðstefna var óhugsandi.
„Af hverju?“ spurði ég strangur.
„Af því að aumingja pabbi er þreyttur.*4
Þetta virtist mér alls ófullnægjandi ástæða og mér
blöskraði alveg viðkvæmnistónninn í þessu „aumingja
pabbi.“ Mér geðjaðist aldrei að þess háttar mjálmi: það
var eitthvert hræsnisbragð af því.
„Á!“ sagði ég umhyggjulaus. Því næst sagði ég í mínum
ísmeygilegasta rómi:
„Veiztu, hvert ég vil að við förum í dag, mamma?“
„Nei, elskan,“ andvarpaði hún.
„Ég vil fara niður í gil og veiða hornsíli með nýja net-
inu mínu og síðan vil ég fara í krána og . .
„Vektu ekki pabba!“ hvæsti hún reið, og skellti hend-
inni yfir munninn á mér.
En það var um seinan. Hann var vaknaður, eða því
sem næst. Hann rumdi og teygði sig eftir eldspýtunum.
Síðan starði hann vantrúaður á klukkuna sína.
„Langar þig í tebolla, góði?“ spurði mamma, auðmjúkri,
hálfkæfðri röddu, sem ég hafði aldrei heyrt hana nota
áður. Það var engu líkara en hún væri hrædd.
„Te?“ hrópaði hann hneykslaður. Veiztu, hvað klukkan
er?“
„Og svo á eftir vil ég fara upp á Rathcooney veginn,"
sagði ég hátt og snjallt, hræddur um að glevma ef til vill
einhverju í öllum þessum truflunum.
„Farðu strax aftur að sofa, Larry!“ sagði hún hvöss.
Ég fór að snökta. Mér var ómögulegt að einbeita mér
eins og fólkið lét, og að kæfa dagskrána fyrir mér í fæð-
ingunni, það var svívirðilegur verknaður.
Pabbi sagði ekkert, en kveikti i pípu sinni og tottaði
hana, horfði út í rökkrið og gaf okkur engan gaum. Ég
visi að hann var öskuvondur. í hvert skipti, sem ég ætl-
aði að segja eitthvað, þaggaði mamma æst niður í mér.
Þetta var hræðileg auðmýking. Mér fannst það ekki sann-
gjarnt; það var jafnvel eitthvað uggvænlegt við það. í
hvert sinn, sem ég hafði bent henni á hvílík sóun á orku
það væri, að búa um tvö rúm, þegar við gætum bæði
sofið í einu, þá hafði hún svarað því til, að það væri miklu
heilnæmara þannig; og nú var þessi maður kominn hér,
þessi ókunni maður og svaf hjá henni án minnsta tillits til
heilsu hennar!
Hann fór snemma á fætur og bjó til te, enda þótt hann
færði mömmu bolla, þá kom hann með engan fyrir mig.
„Mamma,“ kallaði ég, „ég vil líka fá tebolla.“
„Já, vinur,“ sagði hún þolinmóð. „Þú getur drukkið af
undirskálinni hennar mömmu.“
Þetta reið baggamuninn. Annar hvor okkar pabba yrði
að fara af heimilinu. Ég vildi ekki drekka af undirskál
mömmu; ég vildi að komið væri fram við mig sem jafn-
ingja á mínu eigin heimili, svo ég drakk allt teið, aðeins
til að storka henni, og skildi henni ekkert eftir. Hún tók
því einnig með rósemi
En kvöldið eftir, þegar hún var að koma mér í rúmið,
sagði hún blíðlega:
„Larry, ég vil að þú lofir mér einu.“
„Hvað er það?“ spurði ég.
„Að koma ekki og vekja aumingja pabba á morgnana.
Lofarðu því?“
„Aumingja pabba“ aftur! Ég var að gerast tortrygginn
gagnvart öllu, sem viðkom þeim gjörómögulega manni.
„Af hverju?" spuiði ég.
„Vegna þess, að aumingja pabbi er áhyggjufullur og
þreyttur og sefur ekki vel.“
„Af hverju sefur hann ekki vel, mamma?“
„Ja, þú veizt, að þegar pabbi var í stríðinu, þá fékk