Fálkinn - 30.08.1965, Qupperneq 32

Sérútgáfa á ensku,
þýzku og dönsku, auk
íslenzku.
Texti eftir Þorleif Einarsson
jarðfrseðing.
24 síður myndir, 12 í litum.
Verð kr. 172,00.
HEIMSKRINGLA
Laugavegi 18. — Sími 15055
sonsnr
mamma ailtal pening á póst-
húsinu, er það ekki?“
„Hjá frú MacCarthy?"
„Já. En núna á fx'ú Mac-
Carthy ekki lengur neina pen-
inga, skilurðu, og þess vegna
vei-ður pabbi að fara út og
finna þá handa okkur. Þú
veizt, hvað myndi gerast, ef
hann gæti það ekki?“
„Nei,“ sagði ég, „segðu frá
því.“
„Jæja, ég held að við mynd-
um kannski þurfa að fara út
cg betla um þá, eins og aum-
ingja gamla konan á föstudög-
um. Við myndum ekki vilja
það, er það?“
„Nei,“ viðurkenndi ég. „Það
myndum við ekki.“
„Ætlarðu þá að lofa því, að
koma ekki inn og vekja hann?“
„Ég lofa því.“
Og það skuluð þið vitað, að
mér var rammasta alvara. Ég
vissi að peningar voru ekkert
gamanmál og mér var hreint
ekki um að þurfa að fara út og
betla eins og gamla konan á
föstudögum. Mamma raðaði
öllum leikföngunum mínum í
hring kringum rúmið mitt,
þannig, að ekki gat hjá því
farið, að ég hrasaði um eitt-
hvert þeirra, hvar sem ég ætl-
aði framúr.
Þegar ég vaknaði, mundi ég
vel eftir loforðinu. Ég fór fram-
úr og settist á gólfið og lék
mér — klukkustundum saman,
að því er mér fannst. Síðan
náði ég í stólinn og horfði út
um þakgluggann í margar
klukkustundir í viðbót. Ég ósk-
aði að tími væri til kominn
fyrir pabba að vakna; ég ósk-
aði að einhver vildi gefa mér
tebolla. Mér fannst ég alls
ekkert líkur sólinni; aftur á
móti leiddist mér og mér var
ógurlega kalt! Ég hreint og
beint þráði hlýjuna og mjúku
sængina í stóra rúminu.
Að lokum stóðst ég ekki
lengur mátið. Ég fór inn í her-
bergið við hliðina. Þar sem
ekkert pláss var enn mömmu
megin, klifraði ég yfir hana og
hún vaknaði með andfælum.
„Larry,“ hvíslaði hún, og
greip fast utan um handlegg-
inn á mér, „hverju lofaðirðu?"
„En ég gerði það líka,
mamma,“ vældi ég, staðinn að
verki. „Ég var rólegur voða
lengi.“
„Ó, hamingjan hjálpi mér,
og þú ert ískaldur!“ sagði hún
dapurlega og þuklaði mig allan.
„Jæja, ef ég lofa þér að vera,
viltu þá lofa því að tala ekki?“
„En mig langar að tala,
mamma,“ vældi ég.
„Það kemur ekkei’t málinu
við,“ sagði hún með festu, sem
var mér alveg framandi. „Pabbi
vill fá að sofa. Skilurðu það?“
Ég skildi það bara alltof vel.
Ég vildi fá að tala, hann vildi
fá að sofa — hver var það
eiginlega, sem réði hér húsum?
„Mamma,“ sagði ég, jafrí-
festulega og hún, „ég held það
væri miklu heilnæmara fyrir
pabba, að sofa í sínu eigin
i'úmi.“
Þetta virtist slá hana út af
laginu, því hún sagði ekkert
góða stund.
„Jæja, í eitt skipti fyrir öll,“
hélt hún svo áfram, „þú verð-
ur að hafa algjörlega hljótt
eða fara aftur í þitt eigið rúm.
Hvoi't viltu heldur?“
Ranglætið var yfirþyrmandi.
Þarna hafði ég sannað á hana
mótsagnir og ósanngirni og
hún gerði ekki einu sinni til-
raun til að svara mér. Fullur
illsku rétti ég pabba spark, sem
hún tók ekki eftir, en við það
umlaði hann og opnaði augun
óttasleginn.
„Hvað er klukkan?" spurði
hann æðislegri röddu og horfði
ekki á mömmu, heldur til dyra,
eins og hann sæi þar einhvern,
„Hún er ekkert enn,“ svar-
VINNUSLOPPAR
Lækna \
Hjúkrunarkonu)
Rakara /
HNEPPTIR ÓHNEPPTIR
VINNUHEIMIL.IÐ AO REYKJALUNDI
SÍMI UM BRÚARLAND
FÁLK.INN