Fálkinn - 20.09.1965, Qupperneq 18

RTll
CGZa1®Œ}B
MAGNÚS var að hvíla sig eftir matinn, þegar konan
hans sagði reiðilega:
„Magnús! Nú verður þú að tala við hann nágranna okkar.
Þetta getur ekki gengið lengur. Ég er hætt að sofa um
nætur af ótta um börnin síðan hann fór að setja þessa
giidru fyrir framan útidyrnar okkar.“
Magnús leit hneykslaður, sárþreyttur og þjakaður á konu
sína.
— Þú heldur þó ekki að börnin okkar séu svo heimsk
að þau geti ekki varazt eina gildru? spurði hann. „Þá sverja
þau sig ekki í mína ætt.“
„Ég veit ekki betur en þín ætt sé líka mín ætt,“ sagði
konan hans, „ég veit ekki hverjum þau ættu að likjast ef
ekki okkur báðum eða honum Gullgrími afa mínum eða
honum Alexander langalangalangaafa okkar beggja eða . ..
Magnús greip fram í fyrir henni: „Ég er nú vanur að
fara út á kvöldin og flytja hana svo hún sé ekki beint fyrir
framan dyrnar okkar.“
„En hver heldurðu að viti upp á hverju blessaðir krakka*
angarnir taka?“ spurði konan hans. „Hver veit nema þau
steypist i gildruna eitthvert kvöldið eins og þau ólátast
og ærslast?
„Jæja, jæja,“ sagði Magnús rétt til að halda friðinn.
„Ég skal tala við hann á morgun.“
„Þú talar ekkert við hann á morgun,“ sagði konan hans
og stappaði í gólfið af reiði. „Þú gerir það nú þegar í kvöld
um leið og hann setur gildruna upp: Þú verður að gera
það annars annars . .“
„Annars hvað?“ spurði Magnús.
„Annars skil ég við þig!“ hrópaði konan hans.
„Skilnaðir eru óþekktir í minni ætt,“ sagði Magnús.
„f minni líka,“ sagði konan hans, „en einhvern tíma
verður allt fyrst. Annaðhvort sannarðu mér að þú getir
þetta eða . .“ Hún þagnaði um stund og starði á Magnús:
„Ertu maður eða mús? spurði hún svo.
„Mús,“ tautaði Magnús og gekk til dyranna. Hann stillti
sér upp í horninu og beið unz hann heyrði fótatak nálgast
og gildruna setta við dyrnar, þá tók Magnús til máls.
„Halló!“ hrópaði hann.
Hann gægðist út fyrir. Maðurinn virtist ógurlegur risi,
en Magnús vissi vel að hann var frekar skorpinn og lítill
hóteldyravörður.
Magnús dró andann djúpt.
Scrstæð smásaga cftir
ingibjörfju Júnsdútíur
„Halló!“ hrópaði hann eins hátt og hann
gat.
Dyravörðurinn reis upp og leít umhverfis
sig.
„Halló!“ öskraði Magnús aftur. Hann var
orðinn aumur í hálsinum af hrópunum.
Dyravörðurinn leit niður á fætur sér, því
þaðan heyrðist honum hljóðið koma og þá
sá hann Magnús.
„Halló sjálfur/1 sagði hann. Hann steig
ekki í vitið blessaður dyravörðurinn og þegar
hann sá mús, sem sagði halló, þá fannst hon-
um eðlilegast að segja halló á móti. Kannski
var þetta einhver angi af deleríum, sem hann
hafði fengið um síðustu helgi eftir whisky*
flöskurnar fimm, sem hann fékk frá hótel-
inu þegar hann varð sjötugur.
„Ég vil losna við gildruna," hrópaði
Magnús.
„Hættu þessum óhljóðum,“ sagði dyravörð-
urinn reiðilega. „Því viltu losna við gildr-
una?“
„Konan min vill ekki hafa hana þarna,'*
sagði Magnús og hrópaði nú ekki jafn hátt
og áður þótt hann talaði mjög hátt til að
öruggt væri að dyravörðurinn heyrði til hans.
„Hún er hrædd um að börnin meiði sig á
henni.“
„Meiða börnin sig á henni?“ spurði dyra-
vörðurinn höstuglega.
„Nei, nei,“ sagði Magnús. „Ég hef fyrir
löngu kennt þcim á gildrur og ketti, en kon-
an mín vill ekki hafa hana þarna samt.“
„Mér er skipað að setja gildruna þarna
á hverju kvöldi,“ sagði dyravörðurinn. „Ég
geri bara það sem mér er sagt. Þetta er
fínt hótel og við getum ekki verið þekktir
fyrir að hafa mýs hér.“
„Hvar eigum við þá að vera?“ spurði
Magnús. „Hér hef ég búið frá því að ég man
eftir mér. Þetta er allt ykkur mönnunum að
kenna.“
„Því er það okkur að kenna?“ spurði dyra-
vörðurinn.
„Af því að þið sprengduð svo margar
kjarnorkusprengjur að hann langilangilangi-
afi minn sem hét Alexander varð fyrir geisla-
virkum áhrifum og lærði að hugsa. Ef þið
hefðuð ekki gert þetta hefði ég ekki staðið
hér núna.“
„Ég get ekkert fyrir þig gert,“ sagði dyra
vörðurinn. „Ég hef minar fyrirskipanir.“
„Og hvað á ég að segja konunni minni?“
spurði Magnús. „Hvað á ég að segja henni?“
„Ég gæti náttúrlega reynt að tala við hótel-
stjórann fyrir þig,“ sagði dyravörðurinn og
klóraði sér í kollinum. „Komdu hérna skinn-
ið mitt við skulum koma saman.“
Dyravörðurinn kraup á kné, Magnús skreið
upp á höndina á honum og dyravörðurinn
setti Magnús í vasann á borðalagða gull-
skreytta einkennisjakkanum sínum.
Dyravörðurinn barði að dyrum á skrifstofu
hótelstjórans, sem var lítill og feitlaginn mað-
ur.
„Hvað gengur á?“ spurði hótelstjórinn.
:,Það er mús sem vill að við hættum að
setja gildru fyrir framan músaholuna við
herbergi númer 672,“ sagði dyravörðurinn.
!8 FÁLKINN