Fálkinn - 20.09.1965, Side 20

HEILDSÖLUBIRGÐIRr
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ H.F.
SÍMI 24120
roNsiiL (oimv i
bílaleiga
magmisar
skiplmlti 21
símar: 2II»0-2IIS5
Haukuf ýuðmuhdMcn
HEÍM ASÍIV11 21037
gat hann lésið hugsanir allra
hinna og hann var þegar kom-
inn í samband við stórvitrar
mýs, sem byggðu stjórnarráðið.
„Þetta er njósnari fyrir
Rússa,“ sagði varnarmálaráð-
herrann. „Við verðum að draga
hann fyrir lög og dóm.“
„Ég njósna hvorki fyrir einn
né neinn,“ sagði Magnús sár.
„Margir af mínum beztu vin-
um hafa flutzt til Rússlands,
en þeir eru ekki síður margir,
sem skruppu til Ameríku. Ég
kom hingað bara til að biðja
ykkur um að taka gildruna í
burtu svo að konan mín geti
sofið róleg um nætur.“
Hann skreið upp borðplöt-
una.
i,Þið valdið tjóni,“ sagði
varnamálaráðherrann. „Þið er-
uð stórhaettulegar.“
„Ég er ekki hættulegur,"
sagði Magnús ákveðinn. „Ég
er góður eins og allar aðrar
mýs. Það eru rotturnar (hann
hryllti við) sem eru stórhættu-
legar og við erum á góðum
vegi með að útrýma þeim fyrir
ykkur.“
„Músaplágan hefur lengi
valdið okkur áhyggjum,"
sagði heilbrigðismálaráðherr-
ann. „Þarna kemur útskýring-
in á því hvers vegna. Ef mýs
geta talað og hugsað þá eru
mýs hættulegar okkur mönn-
unum. Við verðum að ríkja
einir á jörðinni. Við getum
ekki þolað aðrar hugsandi ver-
ur hér. Ég segi niður með
mýsnar."
Og hann beindi þumalfingr-
inum niður á við eins og róm-
verskur keisari í hringleika-
húsi.
Magnúsi kom til hugar að
hann myndi aldrei komast lif-
andi úr þessum hildarleik.
„Gerið þér yður það Ijóst
kæri Magnús,“ sagði forsætis-
ráðherrann, ,,að mýs tímgast
mjög ört? Ef langilangilangi-
langiafi yðar Alexander hefur
verið forfaðir allra þessara
músa, sem hvorki gildrur, eitur
né kettir fá grandað, þá eruð
þið hvorki meira né minna en
nokkrar milljónir.“
„Ég vissi að við erum mörg,“
sagði Magnús, „en svona mörg
hafði ég ekki hugmynd um að
við værum.“
„Gerið þér yður það Ijóst
góði,“ sagði byggingamálaráð-
herrann og fór að þéra Magnús.
Það sem var nógu gott fyrir
forsætisráðherrann var nógu
gott fyrir hann, „að þér og
þessir vinir yðar hér og erlendis
gætuð nagað í sundur allar
símaleiðslur, allar leiðslur í
ílugvélum og bifreiðum og
gjöreyðilagt það allt?“
„Gerirðu þér það ljóst vin-
ur hvað þú ert hættulegur,“
sagði lögreglumáláráðherrann
og skvetti whiskysjússnum sín-
um yfir Magnús, sem sleikti
út um og varð á svipstundu
agnarlítið kenndur, „að þið gæt-
uð sprengt í loft upp allar
heimsins kjarnorkusprengjur og
lagt jörðina í rúst?“
„Ég hef aldrei hugsað út í
þetta,“ sagði Magnús og slag-
aði pínulítið því hann var
mesti hænuhaus og þoldi lítið
að drekka. „Svo erum við mýsn-
ar friðsamlegar og alls ekki
svona.“
„Annaðhvort drepið þið okk-
ur eða við ykkur. Það er lög-
mál náttúrunnar að sá sterkari
sigrar," sagði lögreglumálaráð-
herrann og teygði stóra kruml-
una í áttina til Magnúsar, sem
slagaði æ meira. En annað-
hvort var Magnús ekki jafn
drukkinn og hann lézt verá
eða lögreglumálaráðherrann
var ekki jafn laginn við hand-
tökur og hann áleit sig verá,
Mikið er víst, Magnúsi tókst að
skjótast í músaholuna.
Þarna gægðist hann fram og
hrópaði:
„Og hvað á ég svo að segja
konunni minni?“
„Það kemur okkur ekki við,“
sagði forsætisráðherrann.
Magnús þaut af stað því þeir
hentu öðru whiskyglasi 1 hann
og hann hljóp og hann hljóp
og hann hljóp til að komast
sem lengst á brott, því mýsnar,
sem gátu lesið hugsanir hverr-
ar annarrar og vissu að menn-
irnir ætluðu að útrýma þeirn,
höfðu þegar nagað sundur
allar símaleiðslur, allar leiðsl-
ur í flugvélum og bifreiðum,
alla kapla og snúrur og sprengj-
ur, fellt niður hús og gert
annað álíka, sem blessaðir
mennirnir höfðu kennt þeim.
Magnús lagði af stað heim-
leiðis að hótelinu, sem enn
stóð sem minning um langa-
langalangalangaafa hans.
„Magnús," sagði konan hans,
þegar hann kyssti hana. „Gildr-
an er hér enn. Þú verður
blátt áfram að tala um þetta
við hann nágranna í kvöld.“
„Skal gert,“ sagði Magnús,
sem var glaður yfir að vera
kominn heim og vildi allt gera
til að halda friðinn.
„Að vísu spennir hann ekki
fjöðrina lengur og ostbitinn
lokkar ekki börnin mín fram-
ar,“ sagði konan hans, „en ég
vil losna við gildruna samt."
Magnvre gekk fram á gang