Fálkinn - 20.09.1965, Page 25

ÉG ER EKKILL, missti konuna í bílslysi fyrir þremur árum.
Á afmœlisdaginn minn þegar ég varð fertugur fastréð ég
í einverunni að kvœnast aftur# og morguninn eftir bað ég
um samþykki dóttur minnar sem er sjö ára.
— Ég hef ekki miklar tómstundir, en
ef ég er laus þá dunda ég gjarnan í
'garðinum. Þar fyrir utan á ég mikið
áhugamál sem er dóttir mín, Móna. Hún
íer bæði falleg og skemmtileg, og ef ég
■á að vera alveg hreinskilinn þá var
það mest hennar vegna að ég fór að
hugsa um að gifta mig aftur.
— Mér þykir gaman að börnum.
Hvernig lítur hún út?
Ég tók upp mynd.
— En hvað hún er indæl, sagði Kari.
— Já, hún er það. Ég geri ráð fyrir
að stúikan á skrifstofunni hafi sagt yður
að ég er ekkiil, missti konuna mína í
bílslysi fyrir þremur árum.
Hún náfölnaði.
— Hræðilegt. Ég get skilið hvernig
;yður hefur liðið.
Hún kveikti sér aftur í sígarettu og
það var augljóst að samúð hennar var
ekki uppgerð. Hún sýndist vera djúpt
snortin, og dró í efa að konan mín
heitin væri eina tilefnið. Það hlaut
að vera eitthvað í hennar eigin lífi er
sársaukanum olli.
— Yður brá, hvernig stóð ,á því?
spurði ég ofur rólega.
— Undarlegt að yðar kona skyldi
lika...
— Hefur bílslys komið við yðar
sögu?
— Já.
— Þér viljið kannski segja mér frá
því.
Ég veit ekki.
Ég lagði höndina á arm henni.
— Það er ef til vill betra að tala.
Hún svaraði ekki. Það varð óþægi-
leg þögn. Ég reyndi með öllu móti að
koma samræðunum af stað, en það
heppnaðist ekki.
Að lokum sagði hún:
— Það er ef til vill bezt að ég segi
yður það.
Svo kom það.
Hún hafði verið heitbundin í fjögur
ár. Hann var eidri, tilbað hana og
Spillti henni með dekri og umhyggju.
Hann stóð á bryggjunni þegar hún fór.
og hann stóð þar líka þegar hún kom.
— í tvö ár dró ég hann á táiar. Ég
meira að segja reyndi ékki að leyna
hann þvi. Ég vildi heizt losna. Hann
komst að því, en honum varð ekki við
eins og fiestum karimönnum mundi
hafa orðið.
— Hvað gera þá karlmenn í slíku til-
felli?
— Þeir verða brjálaðir af vonzku.
En það varð unnusti minn ekki. Hann
sagði ekki orð. Daginn eftir ókum við
út á baðströndina. Hann ók af ofsa
hraða og þegar við komum að knappri
beygju steig hann alls ekki á hemlana.
Þegar ég raknaði við á sjúkrahúsinu
tveimur dögum seinna var mér sagt að
hann væri dáinn. Síðan hef ég ekki
getað fundið nokkurn frið. Ég á sök á
því að hann er dáinn? Skiljið þér mig?
Hún horfði á mig bænaraugum. Ég
skildi hana, en hvað átti ég að segja?
— Mér hefur dottið í hug að mér
tækist að gleyma, ef ég gifti mig. Hvað
haldið þér um það?
Ég var nú raunar á annarri skoðun,
því að hjónaband er ekki neitt hress-
ingarhæli. En hvernig átti ég að segja
henni það með viðeigandi hætti?
— í hreinskilni sagt: Ég er ef til vill
dálítið gamaldags í skoðunum. Ég held
að kærleikurinn sé grundvöllur hjóna-
bandsins. Haldið þér að yður geti þótt
vænt um mig? Varla á meðan þér
eruð að hugsa um hinn manninn. Fyrst
þegar þér eruð lausar undan afleiðing-
um þessa áfaíls gætuð þér farið að
hugsa til hjónabands, annars köiluðuð
þér yfir yður annað áfall.
Hún kinkaði kolli.
— Ég hef sagt eitthvað sama við
sjálfa mig. Það er kannski þýðingar-
laust fyrir konu eins og mig að hugsa
til hjónabands. En það hefur verið mér
til góðs að ræða við yður um þetta.
Það sem eftir var kyöldsins ■ rædd-
um við um daginn og veginn. Að hitt-
ast aftur var ekki nefnt á nafn.
NOKKRU seinna hélt hjónabands-
skrifstofan dansleik ■ fyrir við-
skiptavinina! Ég var settur til borðs
með kennslukonu á fertugsaldri. Hún
var í grænum kjól með áberandí skreyt-
ingum, en annars svolítið óstyrk &
taugum óg dreypti heldur ört á víninu.
Svö fór hún að tala um bækur. Ég er
etiginn bókamaður, les oft lítið annað
en blöðin. Ég fylgdi kennslukonunni
heim og þurfti að styðja hana síðasta
spölinn. Þar með var því ævintýri lok-
ið.
TVTÚ fór ég að missa trúna á hjóna-
-*- ^ bandsskrifstofuna. Ekki ein einasta
af þeim konum sem á dansleikinn komu
var þeim kostum búin að ég gæti hugs-
að mér hana fyrir konu.
í fyrsta sinn á ævinni fór ég að lesa
hjónabandsauglýsingar í blöðunum. Ég
átti að velja á milli sjö eða átta tilboða
frá háskólagengnum konum, og eðlileg-
um uppgerðarlausum konum sem voru
hneigðar fyrir útivist, og ekkjum með
góða menntun og börn sem voru að
leita að feðrum.
Einhverra hluta vegna nam ég helzt
staðar við eftirfarandi auglýsingu:
„Systir mín sem er 34 ára gömul
ekkja þarf að fá traustan mann á heim-
ilið. Hvar er hann að finna? Svar með
mynd merkt . . .“
„Traustur maður.“ Það var þetta
vanalega. Ég sendi tilboð og fann ein-
hverja mynd.
Anne Jensen og eldri systir hennar
Björg, 34 ára, bjuggu saman í gamalli
íbúð í miðbænum. Þar rak ég inn höf-
uðið síðdegis á laugardegi. Sú sem opn-
aði dyrnar var nákvæmlega sú tegund
sem ég kaus mér, kvenleg og þokka-
full. Ég féll þegar fyrir brosi hennar.
Spurningin var bara: Var þetta Björg
eða yngri systirin Anne.
Svarið kom áður en ég hafði fengið
tíma til að rétta henni blómvöndirin.
Hún lagði fingurinn á munninn og hvisl-
aði:
— Uss, ekki segja orð um auglýsing-
una, viljið þér gera það? Við skulum
látast vera gamlir vinir.
Leynibrugg er ekki min sérgrein. En
það var ef til vill skynsamlegt að eiga
svo lítið leyndarmál með Anne. Ég von-
aði bara að systiri hennar væri ekki
lakari.
En ég var einu sinni enn fyrir von-
brigðum.
Þegar ég kom inn í stofuna sá ég
strax að Björg var allt önnur gerð: stíf
og súr á svip, allt annað en fríð sýnum.
Það vottaði ekki fyrir brosi þegar við
vorum kynrit.
— Þetta er Knut Storm, gamall vin-
ur minn. Hann átti leið hér hjá og var
svo vingjarnlegur að líta inn.
— Hvers vegna hefurðu aldrei sagt
mér neitt frá honum? spurði Björg.
— Hef ég ekki gert það?
— Nei.
— Viltu ekki bolla af kaffi, Knut?
og áður en ég fengi ráðrúm til að
svara var hún horfin.
Tilgangurinn var auðsær. Hún vildf
að ég yrði einn með systurinni. En ég
var ekkert hrifinn.
— Hvar hafið þið systir mín kynnzt?
FÁLKINN 25