Fálkinn - 20.09.1965, Síða 28

EFTIR FLETCHER KNEBEl OG CHARLES VI. BAILEY
mann hans og fór þess á leit
fyrir hönd forsetans að William
Henderson ofursta yrði sleppt
úr fangageymslunni í Fort Myer.
Casey fór til móts við vin sinn.
Síðastur kom Billy Riley hers-
höfðingi, með hökuna út í loftið
eins og venjulega og augun
dimm af bræði, allt í einu var
þessu lokið. Corwin stóð í dyr-
um Monroe-herbergisins og gaf
hinum merki.
„Scott hershöfðingi er að fara,“
sagði hann.
Clark og Todd þustu út úr
herberginu. Þeir náðu Scott við
lyftudyrnar.
„Megum við segja við yður
nokkur orð, hershöfðingi?" sagði
Clark.
Þeir fylgdust þegjandi niður
i lyftunni. Úti fyrir dyrum Hvíta
hússins námu þeir staðar undir
tjaldhimninum sem liggur frá
móttökusal erlendra sendimanna
út að suðurakbrautinni.
„Hershöfðingi," sagði Todd,
„forsetinn er stjórnmálavitring-
ur og prúðmenni."
„Það fyrra hefur farið fram-
hjá mér,“ svaraði Scott stuttur
I spuna.
Todd lét sem hann heyrði ekki
athugasemdina. „En fyrst og
fremst er hann prúðmenni. Það
er ég ekki. Ég er illskeyttur
og kvikindislegur málafærslu-
maður. Clark öidungadeildar-
maður er stjórnmálamaður.
Hvorugum okkar er mikið um
óþarfa kurteisismas gefið." Todd
dró umslag upp úr vasa sínum.
„Þetta,“ sagði hann „er skatt-
framtal ungfrú Millicent Segnier
fyrir yfirstandandi ár.“
Scott stóð kyrr. I skuggan-
um undir tjaldhimninum gátu
þeir ekki greint andlitssvip hans.
28 FÁLKINM
„Já,“ var það eina sem hann
sagði.
„Mér er ekki ljóst hvort yður
er það kunnugt," sagði Todd,
„að ungfrú Segnier færði sér til
skattfrádráttar þrjú þúsund sjö-
tíu og níu dollara kostnað vegna
risnu veittri forseta Yfirher-
ráðsins á síðasta ári. Þegar
skattayfirvöldin véfengdu þetta,
kvaðst hún þurfa að halda yður
veizlur til að afla vitneskju um
fatnað kvenna sem gegna her-
þjónustu."
„Athyglisvert, en ég er engu
nær,“ sagði Scott kuldalega.
„Við höfum undir höndum
önnur sönnunargögn, mikið af
sönnunargögnum," sagði Todd,
„sem vitna um langan og tölu-
vert náinn kunningsskap milli
yður og ungfrú Segnier. For-
setinn var of mikið prúðmenni
til að nefna það í kvöld."
„Jæja, úr því að þið eruð nú
búnir að ná ykkur niðri," sagði
hershöfðinginn, „ætla ég að
segja góða nótt.“
Clark gekk í veg fyrir hann.
„Heyrið þér hershöfðingi, ég
held þér skiljið okkur ekki fylli-
lega. Ef þér, víkið þó ekki sé
nema eina hársbreidd út af réttri
braut, ætlum við ráðherrann að
reka þetta bölvað skattframtal
alla leið niður í maga á yður.“
„Hvað á þetta að þýða?“ Scott
næstum æpti.
Clark tók aftur til máls. „Ég
á við að ég er stjórnmálamaður
og flokksbróðir forsetans, og ef
þér farið að halda ræður á móti
ríkisstjórninni, eða látið einhvern
gera píslarvott úr yður, skal ég .
gera úr ástarævintýrinu yðar
forsíðufrétt í hverju einasta dag-
blaði í landinu."
„Ég er viss um að konan mín
yrði afar þakklát fyrir það,“
sagði Scott beizkum rómi.
„Yður gagnar ekki hót, hers-
höfðingi, að skírskota til tára
eiginkvenna, ekkna né munaðar-
leysingja," sagði Todd. „Lyman
forseti hugsaði aðeins um hag
þjóðarinnar. Við Clark hugsum
um hag flokks okkar."
Clark otaði fingri að Scott.
„Sér í lagi, hershöfðingi," sagði
hann, „þér bjóðið yður ekki fram
til forseta á móti Jordan Lyman
eftir tvö ár, hvað sem öllum
sáttmálum líður og hvað sem
öllum skoðanakönnunum líður,
Þér megið ekki einu sinni renna
huganum að því. Ef þér gerið
það, skulum við ráðherrann
hengja ungfrú Millicent Segnier
um hálsinn á yður eins og myllu-
stein."
Scott urraði. „Aldrei hef ég
fyrirhitt jafn samvalda hóru-
syni og ykkur tvo.“ Hann rudd-
ist framhjá þeim og gekk hnar-
reistur að bíl sínum. „Þið getið
stært ykkur af auðvirðilegasta
óþokkabragði ársins," sagði
hann.
„Við þurftum þó ekki að
styðjast við þrjú þúsund og
fimm hundruð hermenn og leyni-
stöð úti í eyðimörk," anzaði
Clark.
Scott skellti bílhurðinni án
þess að segja fleira, og bíllinn
rann burt. Todd og Clark fóru
18. HLUTI
aftur inn í húsið. Á leiðinni upp
í lyftunni varð Todd að orði:
„Það er ekki annað hægt en dást
að hvernig hann tók ósigrinum.
Það var engu líkara en hann
stæði á stjórnpalli með sjóinn
upp í mitti og hlustaði á hljóm-
sveitina leika „Hærra minn guð
til þín“.“
„Já. Mikill skaði að hann
skyldi ekki vera okkar rnegin."
Þeir komu að Lyman stand-
andi fyrir framan arininn. Augu
hans voru rök og hann hristi
höfuðið. „Það er svo sárgræti-
legt,“ hvíslaði hann. „Paul fær
aldrei að vita að hann bjargaði
föðurlandinu þrátt fyrir allt.“
Clark horfði á ristina. Svo
sagði hann, og gat ekki fengið
af sér að líta á Lyman: „Hann
lagði sitt fram, Jordie, það gerði
hann sannarlega. En hann gerði
þetta ekki. Þú einn gazt það
og þú gerðir það.“
Laugardagur Itl. 1 e. h.
Æpandi þvaga blaðamanna,
svo þétt að sumir urðu að láta
rissblokkirnar hvíla á bökum
félaga sinna, stimpaðist og
brauzt um í skrifstofu blaðafull-
trúa Hvíta hússins eins og síldar-
torfa í nót. Frank Simon sté
upp á skrifborðsstól sinn og
veifaði höndunum til að þagga
niður hávaðann. Loksins heyrð-
ist mannsins mál.
„Hvenær fáum við textann?"
„Er Lyman að fara frá?“
„Hver fjandinn er um að
vera?“ 5
„Ef þið fáist til að þegja
andartak," æpti Simon hásri
röddu, „skal ég segja ykkur það
sem ég veit. I fyrsta lagi bað
forsetinn um fimmtán mínútub
á dagskrá allra stöðva til að
flytja ræðu sem hefur mikla
þýðingu fyrir þjóðina. Hann tek-
ur til máls klukkan eitt. f öðru
lagi, engum texta verður útbýtt
fyrirfram, en ...“
„Hver fann upp á því að út-
býta engum texta?“ Drynjandi
rödd Hal Brennans frá Nevv York
Tiines kvað við.
„Enginn," hreytti Simon út úr
sér. „Ræðan er bara óskrifuð
ennþá. Hlustið þið nú, bölvaðir.
Við látum hraðritara taka víð
hvern af öðrum að skrifa ræð-
una eftir sjónvarpi, og þið fáíð
afrit kafla fyrir kafla meðán
forsetinn er að tala. Útbýting
fer fram í biðsalnum. Textinn
allur verður til viðtals klukkan
hálftvö."
„Hver semur ræðuna?"
„Forsetinn. Og sem ég lifi hef
ég ekki minnstu hugmynd um
hvað hann ætlar að segja."
Hæðnishlátrar kváðu við I
þögninni, en eftir nokkrar mín-
útur var hópurinn dreifður um
biðsalinn, þar sem menn stóðú
í smáhópum og stungu saman
nefjum. Milky Waters frá Asso-
ciated Press dvaldist hjá skrif-
borði Simons. Hann talaði í hálf-
um hljóðum. „Eitthvað skriti’ð
er að ske. 1 gærkvöld voru þrír
tugir skattalögregluþjóna hafðir
í einkaskrifstofu fjármálaráð-
herrans, og Art Corwin bauð út
öllu sínu liði.“ Hann laut niður
að vanga Simons. „Kom Scott
hershöfðingi hér í húsið i gær-
kvöldi?"
Furðusvipur kom á Simoh.
Scott urraði: „Aldrei hef ég fyrirhitt jafn
samvalda hérusyni og ykkur tvo.“ Hann ruddist
framhjá þeim og gekk hnarreistur að bii sínum.
„Þið getið stært ykkur af auðvirðilegasta óþokka-
bragði ársins,“ sagði hann.