Iðnneminn - 01.05.1999, Blaðsíða 20

Kæru
félagar.
I upplýsingaþjóðfélagi nútímans geta allir
verið vel með á nótunum í þeim málum sem
snerta þá, séð umræður á alþingi samdægurs
og lesið ræður alþingismanna á netinu daginn
eftir. Sjaldan hefúr verið meiri samkeppni um
að koma fréttum eins hratt og örugglega tíl
neytenda. A þessum sama tíma er almenningur
að færa ákvarðanavaldið meira og rneira í fárra
hendur. Ahugi einstaklingsins á að hafa vald yf-
ir eigin örlögum fer minnkandi og fólk heldur
að öryggið sé í fjöldahreyfmgum. Sameining-
artískan er í algleymingi.
Til að hafa sterkari rödd í stéttarfélagsbarátt-
unni hafa sveinafélögin þjappa sér saman í í
eitt stórveldi, Samiðn. Það er aðeins einn galli
á gjöf Njarðar. I stað þess að hvert félag sé
sterkt innan samtakanna, virðist miðstýringin
vera algjör. Hvert félag missir einkenni sín og
verður að gangast undir samræmdar reglur
samveldisins. Nú sýnir skrímslið hug á að inn-
lima sjálfkrafa iðnnema sem tilheyra þeim
greinum sem eru innan þeirra vébanda með
Sovéskum hætti, í valdi stærðar sinnar. Ef ein-
hverjum er sk>dt að sporna gegn þessu er það
Iðnnemasambandi Islands.
Iðnnemar eru stór hópur en reynslan sýnir að
þeirn hættir til að týnast innan hagsmunafélaga
sem ekki hafa þeirra hagsmuni fyrsta á blaði.
Kjör hársnyrtinema og fleiri nema sem fá greitt
eftir beru taxtakaupi þurfa á stórkostlegri leið-
réttingu að halda. Þeir sem þurfa að lifa á laun-
unum hljóta að hafa besta hvatningu til að
vinna að kjarasamningunum.
Við getum ekki sætt okkur við að tapa okkar
skjólstæðingum í skrifinnsku og einhverskonar
málamiðlunarsamfélag sem enga raunverulega
afstöðu tekur. Það er óskiljanlegt að nokkur
skuli beygja sig undir þessháttar.
Hræðsla einstaklinganna til að taka ábyrgð á
sinni eigin framtíð virðist eins og bráðsmitandi
sjúkdómur í þjóðfélaginu. Þjóðin er að fram-
selja vald sitt og ábyrgð yfir til stórfyrirtækja og
fjármagnseigendanna með stjórnlausri einka-
væðingu. Gróðavænlegustu rekstrareiningarnar
sem líklegastar eru til að skila hagnaði eru seld-
ar á gjafverði. Nú er byrjað að seija framhalds-
menntunina á sama hátt.
Hvernig tókst að telja þjóðinni trú um að við
séurn ekki fær um að reka velferðarkerfið sjálf er
eitt magnaðasta sölutrikk aldarinnar. Hlutafélag
þjóðarinnar, Ríkið, sem við eigum öll hlut í, er
að verða að engu í höndum núverandi stjórn-
vaida og við horfiim þegjandi á. Það er í raun
ótrúlegt að það liggi ekki við uppreisn þegar
reikningar nýeinkavæddrar þjónustu berast.
Hagræðingin og sparnaðurinn kemur fram í
helmingi hærri reikningum til hins almenna
borgara. Hver er það þá sem græðir? Það hlýt-
ur að vera fjármagnseigandinn sem rekur þjón-
ustuna, því ekki rennur gróðinn lengur í Ríkis-
sjóð.
Þetta ferli er farið að koma í ljós innan Lána-
sjóðs íslenskra námsmanna eins og öðrum hlut-
um velferðarkerfis þjóðarinnar. Námsmönnum
er haldið við hungurmörk. Við hungurmörkin
er auðvelt að sannfæra okkur urn að ekki sé
hægt að reka fullnægjandi lánaþjónustu á veg-
um Ríkissins. Menntun og möguleikar þjóðar-
innar í framtíðinni er ekki nógu mikilvæg til að
hljóta náð fyrir augum ráðamanna í útdeilingu
fjármagnsins. Ef við látum glepjast selur ríkið
námsmenn með húð og hári til bankanna og
við höfúm lítið um kjör og vexti að segja frek-
ar en aðra þjónustu sem hefur verið gefin á
tombólu einkavæðingarinnar.
Ef við ætlum að sporna við þessari þróun
þurfum við að fara að gera eitthvað. Það liggur
jafn mikil ábyrgð í aðgerðarleysi og í athöfnum.
Það liggur samþykki í því að mótmæla ekki. Við
þurfum að taka skýra afstöðu og fylgja henni
eftir. I aðvífandi kosningum, í kjarasamningum
og í allri umræðu okkar á milli er ekki hægt að
beygja sig undir málamiðlanir og treysta því
fólki sem hefitr brugðist okkur síðustu ár. Við
verðum að hætta að trúa því að núverandi að-
ferðir séu þær einu mögulegu. Við verðum að
búa til nýjar, það gerir það enginn fyrir okkur.
Guðrún Gcstsdóttir
Fomuiður Iðnnemasamlmnds íslands.
20 Iðnneminn