Ljósberinn - 06.08.1921, Page 6

2
LJÓSBERINN
Ijkjósgeislinn hennar mömmu.
»Ósköp á ríka fólkið gott, matmna, það getur
veitt sér alt, sem því deltur i hug, en við, sem er-
um fátæk, verðum að neita okkur um alt«. Þannig
mælti Anna litla, sem var þrettán ára gömul, við
mömmu sina, og hún var auðsjáanlega mjög döpur.
»Anna mínl« mælti mamma hennar, »Hvenær
heldur þú, að þú verðir ánægð og þakklát stúlka?«
Hún sat við borðið og saumaði af kappi. »Vertu
þess fullviss, elsku barnið mitt, að hamingja og lífs-
gleði fellur ekki altaf í skaut þeirra, sem eru rikir
og lifa í alsnægtura, heldur kemur slíkt af lífsskoöun
manna og lundarfari. Fátækur maður getur verið
mjög hamingjusamur. Berðu ekki kjör þín saman
við kjör þeirra, sem ríkari eru en þú, heldur skaltu
kynna þér kjör þeirra, sem eru fátækari og búa að
ýmsu leyti við enn þrengri kost og sem þó eru
ánægðir og þakka Guði fyrir góðar gjafir hans. Taktu
nú prjónana þína, settu þig á stólinn hérna við hlið-
ina á mér og svo ætla eg að segja þér dálitla sögu
af hjónunum, sem nýflutt eru hérna í húsið og lítilli
dóttur þeirra.
Þegar Anna litla var sezt við hlið mömmu sinnar
og búin að hagræða sér ósköp vel á stólnum, hóf
mamma hennar sögu sína á þessa leið:
»Eg leit inn til þeirra í gærkvöldi. Konan sat við
borðiö og var að sauma, en eg sá strax að hún átti
bágt með það. Tvær hækjur voru reistar upp við