Ljósberinn - 06.08.1921, Qupperneq 11

LJ ÓSBERINN
7
og þurfti ekki að fara í felur með vindlinginn minn,
hvorki fyrir ömmu né öðrum. — En eg fann að
keilsan var að bila. Og svo fór eg að fmna læknir.
Hann sagði mér að brjóstið væri bilað og bjartað
veilt — »afleiðingar af cigarettu-reykingum«, sagði
hann, þegar eg kvaddi hann«.
Syotir Cornelia segir ennfremur: »Hann Ieið mikið
í sjúkdómslegunni, vesalings drengurinn, en hann
gleymdi þvi aldrei, hvað það var, sern hafði steypt
honum út í ógæfuna. Hann bað mig um að muna
eftir því að áminna aðra drengi um að reykja aldrei
vindlinga. Fáum dögum áður en hann dó, sagði
hann: »Ef mitt stutta, en eyðilagða líf, gæti orðið
öðrum drengjum til viðvörunar, þá hefi eg máske
ekki lifað til einskis«.
guðs auga hvílir d mér.
Einu sinni voru tveir skóladrengir, þeir voru jafn-
aldrar og leikbræður og áttu heima skamt hvor frá
öðrum. Sá er átti lengri leið til skólans, kom jafnan
við hjá hinum. Svo urðu þeir samferða báðar leiðir.
Einu sinni sem oftar var sá, er fjær bjó, á leiðinni
í skólann, kemur hann við hjá vini sinum að vanda,
eins og ráðgert hafði verið. Hann drepur nú á dyr
en enginn gegnir, svo að hann gengur nú inn óboð-
inn. En þegar hann kernur inn í stofuna, er þar eng-