Ljósberinn - 09.03.1929, Blaðsíða 4

L J 0 S B K R I N N
7G
áheyrn fyr en hjá þér, — pú tókst rnér
eins og pú værir systir min«.
»Því ekki pað, góða mín«, sagði
Marín ofur einlægnislega.
»Er okkur ekki kent að allir menn
séu bræður og systur. Því ekki pað! Þó
pað væri að pú fengir að hvíla pig í
bólinu mínu og sömuleiðis er pér vel-
komið að vera hérna á morgun og hinn
daginn, ef pú vilt, eða pangað til pú
hefir fengið pér vist einhversstaðar —
ertu ekki helzt að hugsa um eitthvað
pessháttar?«
Stúlkan leit upp vandræðaleg í bragði,
eins og hún væri að biðja sér vægðar.
»Pví miður get eg víst ekki farið í
vist alveg strax, sagði hún hægt og
hikandi í lágum róm — »en ef pú vilt
lofa inér að vera hérna hjá pér um
tíma, pá skal eg áreiðanlega borga pér
pað seinna. ■— Eg á dálítið af pening-
um — sumarkaupið mitt, — og svo fæ
eg mér vinnu — seinna — pegar —«
Marín virti stúlkuna fyrir sér og með-
aumkvunarblandin alvara skein úr augna-
ráðinu. Hún pagði um stund, en mælti
svo klökkum róm: »Vesalingurinn minn!
Illa sæti pað á mér að neita pér um
pessa bón, — ef pú getur gert pér pað
að góðu að liýrast um stundarsakir í
kofanum hjá kerlingunni, — livað sem
borgun líður — ætli pér veiti af að eiga
aurana pína sjálf!«
»Góður Guð launi pér pessi orð«,
sagði stúlkan.
»Pað er lítið að launa«, svaraði Marín.
»Lítið að launa!« endurtók stúlkan^og
lagði áherzlu á orðin. »Lítið að launa,
segirðu! Ef að pú vissir hvað eg hefi
átt bágt. — Mér hefir verið útskú'fað —
mér hefir verið hrundið út, á lcaldan
klakann. Eg hefi leitað að miskunnsemi
mannanna — en enga fundið — fyr en
hér hjá pér. — Guð almáttugur launi
pér!« — — Hún huldi andlitið í liönd-
uin sér og grét, en Marín gamla klapp-
aði á öxlina á henni og sagði hlýlega«:
»Vertu hughraust, góða mín, Guð er
miskunnsamur og trúfesti hans varir að
eilífu. Pér er öldungis óliætt að treysta
honum«. Frh.
----------
Söngur skólastúlkunnar.
----—--------
Þreytta konan.
Kona nokkur sannkristin var orðin
preytt á lífsstaríi sínu og práði hvíld.
Pá dreymdi hana eina nótt, að hún
kæmi siglandi á tærum kristalsjó að
hliði himnaríkis. Hún sá Ijósið og ljóm-
ann í himinborginni dýrðlegu, og hún
heyrði himneska sönglist og hjarta henn-
ar fyltist óumræðilegri sælu, pví að hún
vissi, að' parna átti hún heima.
En í sömu svifum heyrir liún óp að
baki sér og er hún leit aftur fyrir sig,
| : Af stað í flugferð : |
F.g fyrst í skólann verð —
já, eg fyrst í skólann verð.
Eg hleyp með tösku’ á hlið .
Mér hefir enginn við.
Og ef eg dett, eg aðeins hlæ,
en engan hjálpar bið.
Eg hengi’ upp hatt og kápu,
svo hæversk, stilt og blíð,
og geng svo glöð til sætis
og „góðan daginn“ býð.
Mér gefur gull í mund
hin glaða morgunstund.
Húrra, húrra, húrra!
(Stnári).