Ljósberinn - 01.10.1939, Page 6

Ljósberinn - 01.10.1939, Page 6
218 LJÓSBERINN a E ; Per Sivle: VÁRNÁR LÁUS. Sumarið, sem ég' gekk til prestsins, var mér gefip byssa. Pétur, frændi minn, ætl- aði að fara til Arneríku. Áður en hann fór, kom hann heim til okkar, til þess að kveðja. Þá hafði hann byssuna með sér. »Ég gef þér hana, tij minningar um mig«, sagði hann. Sama kveldið ætlaði Salómon að kenna rnér að hlaða. og miða, og fyrir rökkur var ég búinn, að skjóta mörgurn haglaskotum í srniðjuvegg'inn. Næsti dagur var sunnudagur. Mér dauð- leiddist hinn langi húslestur. Pabbi las úr húslestrarbók Jesper Broukmanns; og þeg- ar ég hafði fengið hádegisverðinn var ég ekki seinn að taka byssuna. og' ganga út á hæðirnar. — Ég var a.lveg' viss um að ég myndi a. m. k. veiða, ref. Já, hver veit? Ef til vill myndi ég komast í skotfæri við bangsa sjálfan, og þá gæti ég sent hon- um skot. gegnum eyrað. — Ha,nn var sa,gð- ur skjóta skógarbirnipa þannig, þessi fyr- ir norðan, sem skrifað var um í dagblaðið. Eg notaði bæði augu og eyru vel, um leið og' ég labbaði gegnum skóginn. Eg komst í skotfæri við kráku, en ég var allt of stæri- látur til að kæra mig nokkuð um hana. Hátt uppi sá ég konung fuglan.na, örninn, sigla á hinum brei,ðu vængjum sínum kring um fjallstindinn, þar sem hann hafði hreið- ur sitt, öruggur og rólegur í ríki sínu. Þang- að gat enginn mannlegur máttur seilst. En ég sá engan skógarbjörn, engan ref, ekki einu sinni vesælan héra. Skógartrén voru makindaleg og löt í sól- arhitanum. Þau nutu sunnudagshvíldaripn- ar. Aðeins litlu spörfuglarnir sátu í grein- um þeirra og sungu í kyrrðinni. Bráðum myndi sólin halla hnöttóttu, raudu kinninni sinni að fjallinu, í vestri. Ég' gekk heim án þess að hafa hleypt af ei.nu skoti. Mér var þungt í ska.pi. Ég leit í kringum mig, hvort ég sæi hvorki kráku né skjór, þó að ekki væri annað. Ég myndi hafa þakkað fyrir það nú. En ég sá ekk- ert dýr, nei — ekkert, Þá kom ég af hendingu auga á lítinn fugl, sem sat í tré, skammt frá mér. Hann var glaður og óvar um sig, þar sem hann sat, hossaði sér á greininni og söng. I raun og veru var ég vinur allra lítilla fugla. Oftar en einu sinni hafði ég' komið fram sem verndari þeirra, þegar hi.nir drengírnir vildu gera þeim mein. En nú fékk mannvonzkan í mér yfirhöndina, og ógurleg morðfýsn greip mig. Byssan flaug upp að vanga mínum, og' — skotið reið af. Reykurinn hvarf. Ef til vilL geti,ð þið gert. ykkur í hugarlund, hvermg mér varo innanbrjósts, þegar ég sá, að fuglinn sat enn á sama. stað. Ég gekk nær; en hann sat kyrr og studdi sig við greinina með stéli.nu. Ég sá hvernig fallega, Ijósgráa brjóstið hans gekk í bylg'jum. Nú var eins og s,kjálfti færi um li,tla likamann, og und- an öðrum vængnum draup blóð. Ég horfði óttasleginn á hann. En þess lengur, sem ég horfði, því meir dáleiddu þessi íugLsaugu mig. Þau voru hnöttótt og tær, eins og tveir vatnsidropar, en það blik- aði líf í þeim. Byssan datt úr liöndunum á mér. Mér fannst ég ekkert sjá, annað en þessi augu. — Að síðustu var ekki einungis sem ég sxi þau. Ég heyrði þau ta.la. Þau báðu ekki um vægð. Þa,u hrópuðu ekki á hefndir. Þau hvísluðu aðeins þessu eina orði inn í sál mina: varnaHaus, Kveljandi samvizkubit greip mig. Ég held að ég hefði orðið vitskertur, ef ég hefði ekki reynt, að ná valdi yfir tilfinn- ingum mínum, og fá þessi augu til að hverfa. 1 miklum flýti greip ég barefli og sló fuglinn. Hann féll til jarðar. En ég lét mér ekki nægja það. Ég barði, moldina þar í kring', svo að hún rauk upp; ég barði og tróð, þar til ég sá ekki eina einustu f jöður.

x

Ljósberinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Ljósberinn
https://timarit.is/publication/362

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.