Ljósberinn - 01.10.1939, Qupperneq 8

220
í
LJÓSBERINN
TJAN
S. WÖRISHOFER
Nú heyrðust líka greinilega, mannsradcl-
ir þarna niðri. Hann heyrði Stretton tala,
og svo heyrði hann mannsrödd, sem hafði.
svipuð áhri.f á hann og rafmagnsstraum-
ur. Pað var rödd Natanaels Forsters, sem
spurði:
»Hvað er þetta þarna uppi?«
»Pað er heyloft«, svaraði Stretton.
»Hvað varð af hundinum?« spurði frið-
dómarinn.
»Varp«, var kallað.
Pað heyrðist sterkt hundsgjamm og sam-
ta.l margra manna, sem töluðu hver í kapp
við annan. Lénharður heyrði einnig mál-
róm Sammys:. Svo fja.rlægðist þ.etta allt og
aftur varð hljótt og kyrrt.
Lénharður lá þarna lengi og hafði. hjart-
slátt, en allt hélt áfram að vera rólegt og
viðburðalaust, en honum virtist hann heyra
gja.mmið í Varp langt frammi á veginum.
Hi.n yfirvofandi hætta var nú liðin hjá.
Pað var augljóst. mál, að Sammy hafði
notað töframeðal sitt, og leitarmenn höfðu
treyst þefvísi hundsins í blindnj, og þess
vegna ekki hirt um að leita betur sjálfir.
Það leið fullur klukkutími og Lénharður
heyrði ekki annað en kva.kið í svölunum,
sem flugu inn og út um loftsgluggann.
Loks kom gangandi, maður yfir garðinn,
hann gekk inn í eldiviðarhúsið undir loft-
inu, og fór svo skömmu síðar að höggva
í eldinn, með þeim hamförum, að högg-
spænirnir og lurkarnir köstuðust. í allar
áttir og smullu í veggjunum.
Eftir nokkra hríð varð hlé á höggorust-
unni, skíðhöggvarinn var áreiðanlega aó
að kasta mæðinnþ
En svo var þögnin rofin með því, að
blístrað var angurblítt írskt þjóðlag. Lén-
harður þekkti þetta lag vel, og visgi, að eng-
inn gat blístrað það af jafn mikilli snilld
annar en Hinri.k. Ha.nn var viss um, að
þetta hlaut að vera Hinrik. Hann skreið
gætilega fram á loftsskörina, þar sem stig-
inn stóð, gægðist niður, og sá að Hinrik sat
á fjalnögginu.
Lénharður þorði ekki að láta. neitt í sér
heyra. Hann var e.kki viss um að Hinrik
væri þarna aleinn. Hann tók því heyvisk,
vafði hana í kúlu og lét detta niður. Hin-
rik lei.t upp og var á næsta augna,blik';
kominn upp stigann.
Pegar fyrsti samfundafögnuðurinn var
ofurlítið farinn að rjúka, og Lénharður
hafði sagt frá öllu, er fyrir hann, hafði
komið um kvöldið og nóttina, var tími Hin-
i'iks kominn til að taka til. máls. Þeir höfðu
komið eldsnemma um morguninn, friðdóm-
arinn og herra Forster, og með þeim var
Múlattinn, sem hafði hund með sér. Peir
höfðu haldið langa yfirheyrslu yfir Strett-
on. Sammy hafði líka, með sér peysu, sem
Lénharður hafði verið í. Var hundurfnn
látinn, þefa af henni og var svo farið með
hann umhverfis húsið og garðinn. En hund-
urinn hafði engan áhuga, fyrir leitinni og
hætti henni brátt. Loks urðu þessir herr-
ar þreytti,r^á þessu öllu og allri eftirgrensl-
an og héldu á brott, eftir að friðdómarinn
hafði lagt ríkt á það við Stretton að fram-
selja strokuþrælinn, ef hann bæri þar aó
garði. Pað mátti skilja það á samræðum
þeirra, þegar þeir fóru, að næst myndi
verða leitað á Eikarlundi (Sjö eikum), en
þar var Natanael hárviss um að Lénharð-
ur myndi hafa falið ság. Lénharður fékk
líka að vita það, að það var einni nótt of
snemma, sem hann hafði yfirgefið hús frið-
dómarans. Næstu nótt átti að gera tilraun-
ina með að frelsg herra Langdon, og svq