Ljósberinn - 01.10.1939, Qupperneq 11

LJÓSBERINN
223
að neðanjarðar lokræsunum, sem fara varð
eftir, til þess að komast inn. í fangelsið.
Hver á eftjr öðrum fóru nú mennirnir
niður í op þetta, seinast Lénharður. Hon-
um virtist rödd félaga, sinna undarlega
dimm og lin, þarna niðri. í undirdjúpinu
og myrkrinu. Þeir sögðu honum, að hann
skyldi halda sér i röð af járnrimlum, sem
mynduðu stiga niður í djúpið, og heppn-
aðist honum að komast slysalaust til botns.
Einn ai þeim félögum varð eftir, til
þess að stan.da á verði, og lagði hann járn-
plötuna lauslega yfir opið.
Hinir stóðu nú í mjóum göngum með loft-
hvelíingu yfir. Göngin voru svo há, að þeir
gátu vel gengið uppréttir, en, þeir gengu
alltaf i vatn.i, og skammt frá niðaði vatns-
buna, frá hliðarleiðslu.
Andrúmsloftið var óþolandi. Skriðljósin
vörpuðu fölum bjarma á múraða veggi, og
á þeim voru stórar skellur af mygluskán-
um. En á bak við þá kom myrkrið á hæla
þeim.
Kolsvarta myrkur var þó ekki, því að
þegar Lénharður heyrði, léttan hljóðþyt aö
baki sér og leit við, sá hann eldrákir og
bjarta, bletti, sem. flögruðu um hrufótta
veggina, eins og þeir væru í eltingaleik,
Hann rak upp lágt óp, sem kom félögum
hans til að liíta við. En þegar Mölling heyrði
ástæðuna, rufndi hann fyrirlitlega: »Rott-
ur — tvístertur«, og hélt leiðar sinnar.
En hefði Filippus verið með í flokknum.
hefði hann getað gefið þá skýringu, að tví-
stertlurnar eða eyrnapöddurnar voru hin-
ar tindilfættu margfætlur að leik sínum og
starfi, þarna niðri í röku myrkrinu.
Eftir því sem batur sóttist ferðin og þeir
komust lengra áleiðis, lækkuðu göngin, og
urðu þeir nú a.ð ganga. hálf bognir. Gang-
urinn lá í mörgum bugðum og hlykkjum,
og ljósbjarminn sýndi þeim mörg op í hlið-
argöngum og ræsum, þar sem gruggugt
vatn og leðja hnigu niður í aðalgöngin.
Sumstaðar fengu þeir niður yfir sig steypi-
það frá fajilrennum; það var kveðja frá
rigningunni í efri heimum,
Við hver hliðargöng, sem þeir fóru. fram
hjá, leit Möllinger á blaðið, sem hann var
með í hendinni. Allt í einu nam hann stað-
ar og mælti:
»Hér er það«.
Nú voru þeir komnir a,ð leiðslunni, sem
lá að gamla kjallaranum í brugghúsinu,
en smiðurinn sagði, að hann yrði einn aó
skríða á undan gegnum hin þröngu göng.
Þau tóku nefnilega, enda við rennilásleiðslu,
sem hann einn gæti opnað, og yrði þaö aó
gerast varlega, til þess að vatnið, sem stæði
í kjallaranum, fossaði ekki niður allt í einu
og kaú'ði þá. Hann áminnti félaga sina um
það, að skorða sig vel með lurkum sínum
við veggina, svo a,ð hinn beljandi vatns-
straumur sveiflaði þeimi ekki burtu með sér.
Og svo skreið þessi hugrakki maður inn
í afræsispípuna, en hinir biðu, með þögulli
eftirvæntingu, þess, er verða vildi.
Að nokkrum tíma ljðnum heyrðist urg-
hljóð mnan úr myrkrinu, þessu næst.
skvamp og loks. soghljóð, og dökku.r, daun-
illur vatnsflaumur braust út, um ræsis-
munnann,.
Straumbylgja þessi varð æ svæsnari og
óhemjulegri og fyllti brátt helminginn af
kolsvarta gapinu, sem hún gusaðist út um.
Það heyrðist fjölnótuð, tístandi hljómsveit-
arkviða, og heil hersing af rottum í renn-
votu, gljáandi skinni, brauzt óttaslegin út
um ræsismunnann og leitaði sér undan-
komu milli lærleggja þeirra félaga; gerð-
ust enda, sumar svo djarfar, að taka sér
björgunargöngu upp eftir súlum þessum,
en hetjurnar hristu þær af sér með fyrir-
litningu.
Enginn hafði hugmynd um, hve lengi
foraralda þessi var að göslast fram hjá.
Þeim lá við köfnun af ódaun, og til Möll-
ingers heyrðu þeir hvorki né sáu. Þeir biðu
og biðu í hálfgildings yfirliði og móki. Lög-
urinn sauð og vall með beljandi iöukasti
og' gubbhljóði umhverfis þá. ,
Loks tók flaumurinn að minnka og loks
heyrðist einungis hægur niður. Og nú gall
þvell og skær flautuhljómur við, sem lífg-