Ljósberinn - 01.10.1939, Qupperneq 12

224
LJÖSBERINN
aði þá alla. Þaö var Möllinger, sem gaf
þannig t.il kynna,, að hann væri búinn að
ljúka upp kjallarahlemmnum.
Nú skriðu þeir á höndum og fótum, eins
og liðugustu álar, eftir þröngum og mjó-
um göngunum. Við enda þeirra var eins
konar viðhafnarstofa, þar sem þeir gátu
rétt úr séi og staðið beinir. Ljósbjarma
lagði, niður til þeirra og sáu þeir gegnurn
opið lúugatið Mölling með kaupmanninn í
faðminum, uppi í rúmgóðri kjallarahvelf-
ingunni.
Gólfið var enn flóandi í vatni, sem
streymdi niður afræsi, sem lá undir hler-
anum.
»Guð minn góður, Langdon er vonandi
ekki dáinn«, mælti Stretton óttasleginn.
»Nei«, mælti Mölling, »það leið bara, yfir
hann af gleðinni, auk þess er hann mjög
ijla á sig kominn af því, að hafa verið hér
í þessu pestarbæli«.
Grátandi vafði Hinrik handleggjunum
um háls föður síns. Kaupmaðurinn lauk þá
upp augunum og þrýsti hönd hans mjúkt
og innilega. Möllinger dreypti á fangann
nokkrum dropum úr flösku, sem hann
hafði meðferðis og mælti síðan:
»HrÖðum, okkur nú af stað, eijns fljótt og
mögulegt er«.
Stretton tók fangann í faðm sér og bar
hann, með aðstoð Lénharðar og Hinriks,
að lúugatinu. Smiðurinn stóð aftur á móti
hreyfingarlaus og' hlustaði. Stretton sá, að
hann faldi sig á bak við steinsúlu við end-
ann á stiganum, sem lá niður í kjallarann.
Hann hafði, varla lokið við þetta, þegar
dyrnai við efri enda stigans voru opnaðar
og maður kom fram í þær, með Ijós í hend-
inni.
Maður þessi gekk niður stigann og alla
leið að lúugatinu, sem gein kolsvart við
honum, og starði niður í myrkrið og hróp-
aði;
»Hver fjandinn sjálfur er hér á ferð-
um?« Jafnframt tók hann blístru, sem
hann bar í snúru um hálsinn, og bar hana
upp að munni, sér,
En á sama augnabliki skall hinn þungi
hnefi smiðsins eins og sleggja í hausinn
á honum, og steyptist hann meðvitundar-
laus til jarðar, en skriðljósið féll glamr-
andi á kjallaragólfið.
Á næsta augnabliki var hann ginkeflað-
ur og bundinn.
Þessu næst drösluðu þeir honum nokkuð
upp í stigann, en smiðurinn læsti kjallara-
dyrunum með lykli fangavarðarins.
Úr fangelsinu heyrðu þei.r engin hljóð.
Kaupmaðurinn, sem enn var næstum
rænulaus og mjög máttfarinn, var nú bor-
inn niður í hin myrku göng, og gátu þeir,
sem báru hann, aðeins skriðið áfram með
mestu erfiðismunum. En þegar þeir komu
inn í aðalgöngin, gekk þetta. vi.tanlega,
miklu betur, og sérstaklega eftir að kaup-
maðurinn fór að ná sér og gat sjálfur fa.r-
ið að hjálpa til. En það leið þó all-langur
tími þangað til þeir komu að opinu, sem
þeir höfðu farið niður um.
Hér nam Mölling staðar og blistraði
hvellt og skarpt, eins og áður við fangels-
iskjallarann.
Síðan hlustaði hann með athygli og end-
urtók blístrið.
Heyrðist þá niður til þeirra nístandi
ugluvæl. Snéri Möllinger sér þá að félögum
sínum og mælti:
»Þetta er allt í stakasta lagi, Hann veit
að við erum hér. Skulum við því greikka
sporið«.
Þeir héldu n.ú áfram leiðar sinnar, án
þess að mæla fleira. Aðalgöngin breikkuðu
nú óðum og tók að halla undan fæti. Loft-
ið varð betra, eftir því sem þeir komust
lengra, en nú náði, vatnið þeim líka næst-
um þvi að hnjám.
»Það er að koma. háflæði í fljótið«, mælti
Möllinger, »en við erum nú líka rétt komn-
ir á leiðarenda«.
Hann hafði varla lokið við setninguna,
þegar heyrast tók einkennilegt hljóð, sem
kom Lénharði til þess að leggja við hlust-
irnar. Þetta hljóð kannaðist hann mæta vel
við, Það var b.jöllugaggið í froskunum, ó-