Ljósberinn - 01.06.1940, Blaðsíða 6

102
LJÓSBERINN
Arnaldur og útvarpstækið.
Arnaldur hafði leng'i óskað sér þess, að
hann eág'naðist, útvarpstæki. Hann hafði
offc hlustað á útvarp hjá vinum sínum og'
þótti það ósköp skemmtileg't.
Hann var margsinnis búinn að spyrja
pabba sinn, hvort hann gæti ekki keypt
ódýrt tæki; en pabbi hans hristi höfuðió
og kvaðst. ekki hafa ráð á því. Og' það var
líka næsta iíklegt, því að bæði hafði pabbi
hans verið heilsuveill og atvinnujaus lang-
tímum saman; nú var hann búinn að fá
vinnu aftur, núna fyrir ei'num fjórum mán-
uðum. Fyrst varð hann að greiða skuldir
sínar hjá kaupmanni, bakara, slátrara og'
klæðskera, áður en hann hefði peninga til
að kaupa útvarpstæki.
Ef Arnaldur því vildi eignast útvarps-
tæki, þá hlaut hann að kaupa það fyrii
sína peninga. Hann tæmdi þá sparibauk-
inn sinn. 1 honum voru 13 krónur og 17
aurar. En hann gat, ekki einu sinni feng-
ið hið ódýrasta lampatæki. Hann hafði
komið auga á útvarpstæki í glugga. Pað
var með eldra laginu. Pað kostaði 60 krón-
ur; hann vantaði því 46 kr. 83 au. til að
geta keypt það. Hvernig átti hann að kom-
ast yfir það, sem til vantaði? Honum duttu
margar leiðir í hug, en engin þeirra var
örugg. Pað var líka hart í ári, og' mikid
atvinnuleysi. Það var því enginn hægðar-
leikur fyrir pilt á ellefta ári að vinna sér
inn peninga.
Hann fór að safna gömlu járni og selja
það. Fyrir þann samtíning fékk hann 2
kr. 25 au. Nú vantaði hann 44 kr. 58 au.
Það var mikið fé í augum hans. Nú datt
honum margt í hug. Að lokum varð hann
forvitinn á, hvort hann gæti ekki fengið
sendisveinsstöðu í búðinni, þar sem "hann
sá útvarpstækið ódýra, Hann lagði þetta
niður fyrir foreldrum sínum og þau sögðu
að hann gæti vel reynt að fá þar vik að
vinna; en heim mætti hann ekki koma með
tækið fyrr en hann væri búinn að borga
það að fuilu.
Arnaldur fór út í búðina, en þar þurftu
þeir ekki á honum að halda. Þeir höfðu
vikadreng. Hann gekk stúrinn út aftur.
Hvernig átti hann að komast yfir þá pen-
inga, sem hann vantaði?
En hvað þau. áttu gott ríkismanna börn-
in, sem gátu fengið allt, sem þau vildu hend;
til rétta; en hann, fátæklings-drengurinn,
varð að fara á mis við flest, sem hann lang-
aði í.
En er hann gekk eftir götunni, þóttist
hann sjá eitthvað liggja á gangstéttinni.
Hann laut. niður og tók það upp. Hann
undraðist víst, er hann sá, að það var kven-
mannspyngja og það í fínna lagi og i henni
lá fimmtíukróna-seðill, þrír tvíkrýning-
ar og fáeinir amápeningar. Hann réð þeg-
ar í stað með sér, að fara með pyngjuna
á lögreglustöðina, hann fengi máske fivnm
eða tíu krónur í fundarlaun. Lögreglan
krafðist þar að auki, að hver sem eitthvað
fyndi, skyldi afhenda henni það.
Þegar hann kom að lögreglustöðinni, þá
nam hann staðar og hugsaði með 3ér: Kg
gæti nú hirt þessa peninga og engan látið
af vita og þá gæti ég samstundis kfjpt
útvarpstækið. Hann hugsaði sér nú aö
segja pabba og mömmu, að hann heíði
fundið seðlaveski, og maðurinn, sem •' cti
það gefið sér 50 kr. í fundarlaun.
Það væri hægt að fá pabba og mömmu
til að trúa því. Síðan ætlaði hanr, að geyma
pyngjuna og þá peninga, sem vævu fram
yfir 50 krónur.
Þessi hugsun sótti svo fast að honum, og
er honum datt í hug útvarpstækið. á varð
hann alveg ær, svo að hann hugsaöi ekkert
út í, hvað þetta væri vitlaust. Það gat vel
verið að hann gæti þegar samdægurs náð
í. útvarpstækið, því að enn var klukkan
ekki orðin sex.
Nei, ekki leizt honum á það. Ef hann