Ljósberinn - 01.06.1940, Blaðsíða 8

104
LJÓSBERINN
svo að lagsbræður hans sáu það ekki. Peg-
ar að því kom, að hann skyldi drepa á
skrifstofudyrnar, þar sem tekið var á móti
týndurn gripum. Rétt í því kom út gömul
hefðarkona. Hann smeygði sér þá inn um
dyrnar og sagði, hvað sér lægi á hjarta.
»Flýttu þér af stað aftur«, sagði lög-
regluþjónninn. »Konan sem þú hittir við
dyrnar, hefir týnt pyngjunni«.
Arnaldur hljóp þá sem fætur toguðu á
eftir konunni og náði henni. Og hún átti
pyngjuna. Hún fékk honum 10 krónur og
urðu þau svo samferða eftir götunni.
Hún var ógn geðfelld kona, spurði hann
um lagsbræður hans og skólann og margt
annað. En að lokum spurði hún, hvort hann
óskaði sér 'nokkurs.
Arnaldur var nú farinn að fella traust
til konunnar og sagði henni frá útvarps-
tækinu. Þegar hann hafði lokið sögu sinni
gekk hún hljóð stundarkorn; en síðan sagði
hún. »Ég á notað útvarpstæki heima. Það
er ljómandi gott tæki. En nú er mér svo
ríkt í huga að fá mér nýtt útvarpstæki,
svoi ég geti hlustað á fleiri útvarpsstöðvai
en ég get nú. En ef þú keyptir nú tækið
mitt og ég keypti mér svo annað nýtt? Þú
getur borgað það með því móti að bera
upp til mín koks og við, þangað til ég hætti
að leggja L Þar að auki gætir þú, ef ti!
vill, farið sendiferðir fyrir mig, Hvernig
lízt þér á þetta?«
»Skínandi vel — en ég fæ ekki að hafa
útvarpstækið heim með mér, fyrr en það
er borgað að fullu. Pabbi og mamma vilja
það ekki«.
»Seg þú bara, að mín vegna getir þú
fengið það jafnskjótt sem ég er búin að
fá mér annað. En verði þau samt á móti
•því, þá skal ég víst. tala við þau. Flýttu
þér heim og komdu síðdegis ef þú hefir
tíma«.
Arnaldur hljóp heim og var hinn kát-
asti. Hann sagði mömmu sinni alla söguna
og hún varð alveg himinlifandi glöð. Síð-
degis hjálpaði hann konunni og hann sagði
henni, að foreldrar sínir hefðu leyft sér
Lyfseðill við sjálfselskusýki.
Hinn góðkunni prestur, Dr. Max Froni-
mel, yfirbiskup, hitti einu sinni tvo aldr-
aða heiðursmenn í járnbrautarvagni. Þeir
voru að skeggræða um andsti’eymið, sem
fylgir ellinni.
Annar þeirra hafði huggað sig með hálf-
þurri heimspeki, sem hljóðar eitthvað á
þessa leiö: »Maður verður að taka lífið eins
og það er«. Hinn var frábærlega óánægö-
ur með sín lífskjör og klykkti út harma-
tölur sínar með þessum orðum: »Það væri
bezt af öllu fyrir mig að vera steindauður,
ég er hvort sem er ekki nema til byrðar-
auka fyrir sjálfan mig og aðra«.
Frommel efaðist góðlátlega um það, að
manninum væri full alvara að óska þessa.
og sagði frásöguna um lífsþreytta öldung-
inn, sem hafði safnað eldiviðnum og kast-
aði bagganum og hrópaði: »Ö, að dauðinn
kæmi«. En þegar dauðinn kom undir eins
með Ijáinn og spurði, hvað hann ætti að
gera, var gamli maðurinn fljótur til s.vars:
»Ég ætlaði bara að biðja. þig að lyfta á
mig bagganum«.
Frommel bætti við: »Þannig fer mörg-
um, sem eru að hjala um, að það væri bezt
að deyja. — Aftur á móti þekki ég einn
mann, sem var í fullum krafti lífsins og
hafði með höndum blessunarríkt starf: »A6
lifa er mér Kristur, en dauðinn er mér
ávinningur«.
»Ö, hver sem þetta gæti sagt«, andvarp-
aði maðurinn.
»Þér ráðfærið yður við marga lækna við-
víkjandi líkama yðar«, svaraði Frommel,
að hafa tækið heim með sér, jafnskjótc
sem henni hentaði bezt>
Nokkrum dögum. síðar sat Arnaldur
heima í stofunni sinni og hlustaði á út-
varpið. Hann þakkaði Guði fyrir, að hann
hefði veitt honum lið til að sigra freist-
inguna.
B. J. þýddi.