Ljósberinn - 01.06.1940, Blaðsíða 9

L JÓSBERINN
105
»en hafið þér talað við nokkurn lækni um
sál yðar?«
Maðurinn starði hvössum augum á prest-
inn og mælti:
»Þér ætlist þó ekki til að ég fari að leita
læknisráða hjá yður?«
»Ekki ú'r vegi«, mælti Frommel, »við
prestar ættum að geta verið sállæknar. En
nú á tlögum leita menn margra lækna fyr-
ir líkamann. En sálina þykjast þeir geta
læknað sjálfir«.
»Nei«, sagði maðurinn, »ég hefi allt af
óskað þess, að ég gæti fundið prest, sem ég
gæti leitað ráða hjá«.
»Ágæt.t«, mælti Frommel, »segið mér þá
æfisögu yða.r«.
Hann sagði þá frá því, hvernig hann
hefði unnið sig upp úr fátækt og basli og
orðið efnamaður. Hann hafði siglt 18 sinn-
um yfir úthöfin og' aflað sér mikilla auð-
æfa og byggt hverja »villuna« á fætur ann-
ari. Hann hafði einungis ánægju af þessu
á meðan hann var að byggja — en að smíð-
inni lokinni seldi hann »villurnar« jafn-
harðar. aftur, oft undir byggingarkostnaði,
og tók svo að byggja nýjar. Honum geöj-
aðist ekki maturinn, og hann gat ekki sof-
ið. Þrátt fyrir öll s.ín auðæfi var han.n gleði
vana, og friðlaus maðui’.
Pessu næst sagði Frommel honum æfi-
sögu sína í stuttum dráttum, og hvernig
litla skipið hans hefði legiö við stjóra í litlu
Jx>rpi í Svartaskógi í 20 ár. Fyrir skömmu
hafði stórhertoginn spurt hann um það, í
viðtali, hvernig honum liði, og hafði þá
Frommel svarað: »Yðar konunglega. tign,
konan mín elskuleg og ég erum vön að
segja: »Þaö er h.vergi í veröldinni eins fall-
egt og í Ispringen«. Pegar stórhertoginn
svaraði: »Já, það er fagurt hérað«, svar-
aði Frommel: »Það er ekki ekki héraðið,
sem allt veltur á, heldur gleraugun, sem
mennirnir nota. Og ef menn horfa á hlut-
ina með gleraugum kærleikans, þá er allt
unaðslega fagurt og’ dýrlegt«. Pá hló furst-
inn og viðurkenndi að Frommel hefði á
réttu að standa.
Maðurinn hlustaði á hann með athygli.
Og þegar Frommel hafði lokið máli sínu,
sagði hann: »Ég held að þér væruð færari
um að bæta heilsu mína en allir læknar«.
»Gott og vel«, mælti Frommel. »Við skul-
um þá byrja undir eins á lyfseðlinum. Þér
eruð óánægður með lífskjör yðar. En ráð-
ið er, að þér verðið einu sinni í alvöru að
verða óánægður með sjálfan yður. Sjúk-
dómurinn, sem þjáir yður, heitir eigingirni
— og við honum þurfið þér að fá lækn-
ingu. En ef þér viljið fá meiri læknislyf,
þá skuluð þér koma í kirkjuna á morgun,
og þá skal ég gefa yður lyfseðil í ræðunni«.
»Agætt«, sagði maðurinn, »ég mun koma,
en ég ætla líka að heimsækja yður í
Ispringen. Er nokkurt »hótel« þar, sem
hæg't. er að búa í?«
»Vissulega«, mælti presturinn: »»Hótel«
Frommel«, þar geta menn búið bæði ódýrt
og þægilega.
Rétt er það. — Næsta dag sat hann í
kirkjunni og hlýddi með athygli á ræðu
prestsins. Pað var páskaræða, og Frommel
talaði um hinn sorglega sabbatsdag, þeg-
ar mennirnir væru án hins lifandi Jesú
Krists, og um eina sæluríka kirkjugöngu
í ársólarljósinu og mildum morgunblænum
og hina fagnaðarríku samfundi við engl-
ana,.
Næsta dag kom maðurinn til hans og
mælti:
»Mér hefir aldrei fundist neitt ferðalag
eins stutt og skemmtilegt. eins og þetta. Og
mér varð svo gott af öllu, sem þér sögð-
uð. Ég get ekki hjálpað mér sjálfur. Pað
hafa verið þeir tímar, að ég hefi verið þjáð-
ur af ljótum hugsunum. En ég finn að mér
myndi verða björgunarvon, ef einhver vildi
leiða mig og leiðbeina mér. Síðan greip
hann báðar hendur séra Frommels og
mælti: »Þér eruð sá Guðs engill, sem hann
hefir sent til að bjarga mér«.
I lok samræunnar mælti Frommel:
»Nú veit ég hvers vegna Guð hefir ekki
látið yður deyja enn. Pað er af því að
hann hefir í hyggju að frelsa yður. En