Ljósberinn - 01.08.1940, Blaðsíða 4

120
L JÓSBERINN
ar að brunninum, lék hún sér um hríð
við aðrar litlar stúlkur og drengi — á
rneðan móðir hennar fyllti vatnskrukk-
una og hóf samræður við aðrar mæður
sem þarna voru saman komnar.
• Hvers vegna skyldu þær vera svona
lengi að tala saman í kvöld*, hugsaði
Rut litla, þegar hún hætti að leika sér
við hin hörnin og gekk upp að brunn-
inum. Mæðurnar stóðu allar í lióp og
voru að tala saman. Og þegar Rut kom
nær, heyrði hún einhverja þeirra segja
•Barnið hefir rétt fyrir sér — við skul-
um allar fara með litlu börnin okkar til
Jesú — á morgun«.
Næsta dag var Rut í mjög glöðu skapi,
þegar hún gekk með móður sinni eftir
götunni — því þær voru á leiðinni til
Jesú með litla barnið. Bráðlega slógust
fleiri mæður í för með þeim. Þær voru
líka með lítil börn, sem þær ætluðu með
til Jesú. Svo liélt allur hópurinn áfram,
þangað til að þær komu til Jesú, þar sem
hann var að prédika fyrir lýðnum.
En þegar þær komu þangað stóðu þar
nokkrir menn, sem sögðu, að þær skyldu
fara brott, Jesús mætti ekki vera að því
að líta á börnin.
»Getum við ekki sýnt Jesú litla barnið
okkar?* spurði Rut með grátstaf í kverk-
unum.
I því kom Jesú auga á þær. Hann
sneri sér þá til íólksins og sagði:
-Leifið börnunum að koma til mín —
og hrekið þau ekki burtu«. — Þær komu
því nær og Jesús tók börnin blíðlega í
fang sér frá mæðrunum eitt og eitt, og
hélt þeim í sínum sterku örmum og gerði
bæn sína til Guðs. Þegar hann tók litla
barnið þeirra Rutar, stóð hún við hlið
hans. Hann lagði þá liöndina á kollinn
á henni og brosti.
Þegar þær fóru heim, var Rut mjög
glöð. »Mér þykir vænt um að við fórum
þetta, 11131111113«, sagði hún. »Ég vissi, að
Jesús myndi hafa gaman af að sjá litlu
börnin«.
Urið pabbcins tí, tí, tí
tístir þér við eyra;
kvikt þar tautar innan í,
oft það viltu heyra.
Aldrei tístið í því dvín,
aldrei tetrið þegir,
oft um kvöld við átök mín
arr, arr, arr það segir.
Hver veit nenia okkur í
eitthvert gangverk skrítið
undir kveði tí, tí, tí
til þó heyrist lítið.
Barminn Litla þreifðu' um þinn
þú mitt Ijósið bjarta,
undir titrar óróinn,
er við líöllum lijarta.
Urið tí, tí iðjar sitt.
áfram höggva og tifa.
Hratt slœr tí, tí lijartað þitt,
hlakkar til að lifa.
Gullinvœngja iði á,
óstöðvandi hraða,
líður brátt og berst þér frá
bernsku tíðin glaða.
Yndið bezt, sem ann ég heitt,
óskin mín er þessi:
IJfs jnns tí, tí öll sem eitt
auðnan margföld blessi.
(Ljóðmæli) Stgr. Th.
»Þú hefir alveg rétt fyrir þér«, sagði
mamma hennar blíðlega. Jesús elskar öll
lítil börn«.
Jómm. Halldórsson.