Ljósberinn - 01.08.1940, Qupperneq 7

LJÓSBERINN
123
að borða hinar ágætu, mjölvuðu kartöflur
með geitamjólkinni. Reyndar var nú lítið
annað matarkyns fyrir hendi — lítið um
grænmeti á þessum tíma árs, það átti eft-
ir að vaxa í litla garðinum. Stundum kom
pabbi heim úr kaupstaðnum með ögn af
baunum eða haframéli í bréfpoka. Þegar
mikið var um að vera á torgdögunum fór
hann þangað og seldi vörur, en það voru
fötur og byttur og kútar, sem hann hafði
smíðað úr furu og eik, hann var beykir
— hann pabbi þeirra. Og með þessu móti
varð stundum ofurlítil breyting á matar-
æðinu á heimilinu. Svona var nú lífið á
fátæka heimilinu hennar frú Jósefínu.
En börnin voru vissulega ekki ávallt
harðánægð. Þau langaði stundum i eitt og
annað. Þannig sagði, t. d. Kaspar litli 'í
gær við mömmu sína: »Mamma, í dag borða
nábúar okkar steik. Lína segir það.
Mamma, gefðu okkur líka steik«.
»Flónið þitt. Heimtar steik«, sagði Anna
systir hans, sem var 11 ára, brosandi.
»Dettur þér í hug að mamma eigi nokk-
uð þess háttar«.
En þegar Anna litla sá, að drengnum
ætlaði að verða. mikið um þetta, þreif hún
skyndilega í báðar hendur honum, og dans-
aði við hann hringdans og söng- við raust:
Ef krakkar borða kartöflur,
þeir kátir verða og stel'kir.
En steikina elta stólpípur,
stifla og magaverkir.
Litli snáðinn varð bæði hrifinn og glað-
ur yfir vísunni og börnin hlógu, svo hjart-
anlega, að mamma þeirra gat ekki stillt
sig um að taka þátt í gleði þeirra.
En skömmu síðar lag'ði hún hendurnai
um hálsinn á þessari elztu dóttur sinni,
horfði ástúðlega í hin björtu, dökku augu
hennar, og mælti:
»Já, Anna litla. Þú hjálpar henni mömmu
þinni, elsku barn. Drottinn mun áreiðan-
lega einhverntíma launa þér það«.
Skömmu síðar sagði Jósefína við manr.
sinn, þegar hann kom heim eitt kveidio.
»Kæri Hans, nú v»rðum viö að fara að
láta skíra barnið okkar, elskan mín«.
»Hefir þú hugsað fyrir guðfeðginum?«
spurði bún ennfremur.
»Já, það hefi ég gert«, sagði hann og
tók af sér skóna. »Þetta getur orðið næst-
komandi sunnudag. En láttu þér ekki detta
í hug að ég hafi ætlað að reyna að útvega
auðug guðfeðgin, sem gefið gætu verðmæta
skírnarg'jöf. Eg kann ekki við þesskonar
sníkjur. Við getum sjálf verið guðfeðgin
barnsins, og' svo getur Úrsúla verið meo
með okkur. Hún er sú eina af ættingjum
okkar, sem ekki hefir verið með við slík
tækifæri. Hún getur ekki gefið neinar stór-
g'jafir. Það má vera öllum ljóst, hvað sú
vinnukona getur verið orðin rík, sem hefir
gengt því starfi einungis í tvö ár. Þetta
er því allt í lagi, og þú getur undirbúið
það allt til næsta sunnudags«.
»En, elsku maðurinn minn — að þessu
sinni er frekar þröngt. í búi hjá okkur —
og ég' sé engin ráð til aö undirbúa hinn
minnsta skírnarveizlufögnuð«, mælti móð-
irin, döpur í bragði.
»Kauptu 5 aura hveitibrauðsnúð handa
hverju barni með kveldkaffinu, og svo geta
krakkarnir sungið þess meira«, mælti fað-
irinn ákveðnum rómi, »og það getur orðið
ánægjuleg hátíð. Það er engin nauðsyn að
éta og drekka nein ósköp við slikar hátíðir.
Þú veizt það vel, g'óða vina mín, að ég vildi
svo innilega gefa þeim eitthvað meira -
en við þráum svo að komast úr skuldun-
um. Nú skulum við koma, og biðja sameig-
inlega. »faðir vorið«. Það er hollt og hress-
anli fyrir dapurlegar hugsanir«.
Þessu. næst gengu þau til hvíldar. — En
Anna litía, ellefu ára, hafði heyrt samræð-
ur þeirra. Hún gat ómögulega sofnað, enda
var glaða-tunglsljós, og studdi það að bví
að halda vöku fyrir lifeYini. En svo bað hún
bænir sínar, sneri sér til veggjar, og gerð-
ist staðráðin í því að auka ekki á erfiðleika
foreldra sinna, eða torvelda þeim að greiða
skuld þeirra, með því að vera að nauða a
þeim með allskonar óviturlegar kröfur og
heimtufrekju.