Ljósberinn - 01.08.1940, Blaðsíða 10

126
LJÓSBERINN
Hin börnin tóku undir þetta. Þeim fannsi
öllum langt að bíða eftir sunnudeginum.
Þau hlökkuðu svo mikið til að sjá áhrifir,,
sem sfóra aprikósukakan myndi hafa á
börnin beykisins.---------
Hin góða kona beykisins var oft í ang-
urblíðu skapi — og það ekki síður eftir
því sem skírnardagurinn nálgaðist. Faðir-
inm tók lika eftir þessu, en hann sagði ekk-
ert. En Anna litla var ákaflega kát allan
tímann. Hún var allt af að brjóta upp á
nýjum og skemmtilegum sögum, til að segja
ungu systkinunum sínum, og þegar þau
sátu við borðið, datt henini svo margt skrít-
ið í hug, að þau fóiru að skellihlæja. Við
og við smá-stríddi hún Kalla með vís-
unni um kartöflurnar og steikina og vakti
það stöðugt mikla glaðværð. Hún kenndi
líka minni systkinum sínum og æfði með
þeim allskonar söngva, bæði lög, sem þau
voru búin að læra ag ný ljóð og kvæði,
Og nú kom loks sunnudagurinn. Presi-
urinn skírði litla drenginn að aflokinni
prédikun. Ifann hét nú Jósep — og þegar
búið var að borða miðdagsverðinn, þá úi-
skýrði Anna það fyrir systkinum sínum,
að það væri Drottinn vor Jesús Kristur
sjálfur, sem hefði falið prestinum, að skíra
hann litla bróður þeirra, og nú ætlaði Jes-
ús að gera þetta litla barn að sínu barni
og gæta þess.
Þetta var eiginlega alit mjög dásamlegt
og umhugsunarvert, og þau fengu blátt
áfram hina mestu virðingu fyrir Jósep
litla, af því að nú tilheyrði hann Drottni
vorum Jesú Kristi. Þetta var allt svo há-
tíðlegt og þau komust öll í hátíðaskap.
Og nú tók móðirin líka hvítu bollana út
úr skápnum — sem annars voru sjaldan
notaðir. Og hjá hverju boliapari var lagð-
ur ilmandi, smjörgulur hveitisnúður. Og
á miðju borðinu stóð stór blómvöndur af
björtum liljum, sem Anna hafði lesið, og
sólin brosti svo ánægjulega inn í herberg-
ið eins, og hún vildi segja: Hér er verulega
gott að vera, hér kann ég við mig«.
Þarna var líka mjög notelegt og ánægju-
legt, sérstaklega eftir að allir glókollarnir'
og dökkhærðu krakkarnir voru komnir
hver á sinn stað við borðið. Faðirinn leit
ástúðlega. til konu sinnar, eins og hann vildi
segja: »Sagði ég þér ekkí að við myndum
eignast, dásamlega hátíðastund?«
Vissulega voru börnin fljót að borða
kökurnar — og svo var ekki meira til aö
borða. En þá tók Anna, til sinna ráða.. Vit-
anlega áttu þau öll að syngja. Það tilheyroi
hátíðinni. Þetta varð þeim öllum til mik-
illar gleði. Faðirinn liðsinnti við sönginn
með hinum fagra bassa sínum og Úrsúla
með hinum bjarta og hlýja, sopran.
Þetta, var fallegt. Meira að segja virt-
ist Jósep ’itla, sem hvildi í faðmi móðui
sinnar, finnast til um þetta og kunna vel
við það. Þarna lá hann með galopin aug-
un og horfði eins hátt og hann gat. Þau
voru rétt að byrja á sálminum: Ö, Jesú
bróðir. bezti — þegar barið var djarflega
að dyrum.
Iíurðin opnaðist og inn um dyrnar kom
svo risavaxin og dásamleg kaka, að börn-
in beykisins hafði aldrei dreymt um slikt.
Og kökuna báru læknisbörnin —• þau syst-
kinin, Hinrik og Lotta, og svo hneigði Gréta
litla sig mjög hæversklega og sagði:
Guð, sem gefur barn og brauð,
hann blessi þessa stund
og leggi gullinn lifsins auð
í litla, brdðurs mund.
En Geirþrúður söng við raust, glöð og
fagnandi:
Kakan á borðið komin er,
krakkar, smakkið hve góð hún er.
Og nú kom Maggi litli líka lötrandi í ljós-
mál. Sennilega hefir hann líka átt að hafa
yfir eitthvert ljóð eða vísubrot. En hafi svo
verið, var hann alveg búinn að steingleyma
því. Hitt var honum aftur á móti ríkt í
huga, að njóta góðs, af hlutunum. Hann
var ekki fyrr kominn inn úr dyrunum, er.
hann mælti mjög alvarlega og ákveðinn:
»Maggi litli vill líka fá að smakka á kök-
unni«.
öll börnin ráku þá upp skellihlátur, og