Ljósberinn - 01.08.1940, Blaðsíða 11

LJÓSBERÍNN
127
hin hlæjandi augu þeirra gátu ekki slitið
sig frá þessari ilmandi ávaxtaköku.
Nei, þetta var bæði dásamlegt og óskilj-
anlegt. Foreldrarnir og guðmóðirin voru
líka svo steinhissa, að þau fengu ekki kom-
ið upp orði. En börnin pötuðu með hönd-
unum út í loftið, hlóu og spjölluðu því meir.
Virtist þessu ekki ætla að linna fyrri en
Hinrik hóf upp rödd sina svo að yfirgnæfði
hávaðann og fyrirskipaði: »Nú skal skera
kökuna, skipta henni og borða hana. Vjð
skulum vita, hvernig hun er á bragðíð«.
Þá kom hin undrandi móðir til sjálfr-
ar sín -— áttaði sig og lagði Jitla dreng-
inn í rugguna, og tók að hluta sundur
kökuna.
»Nei, þvílíkt og annað eins«, hélt hún
áfram að hjala, og tók alls ekki eftir því.
að tárin runnu niður kinnar henni.
»Já, það var engum vafa bundið, að
börnunum þótti kakan góð, og börnin lækn-
isins horfðu á það, geislandi af gleði, hve
börnunum var innileg nautn í þessari gjöf
þeirra. Og þau voru með öllu ófáanleg til
þess að bragða einn einasta munnbita af
kökunni. Það var einungis Maggi, sem
mátti fá eitt stykkið, af því að hann var
enn svo agnarlítill. Þetta var lika dásamleg
kaka, og börnin gátu ekki torgað henni
-— og eftir urðu allmiklar leifar, sem
geymdar voru til næsta dags.
Þegar Hinrik og systkin hans tóku loks
að búast til heimferðar og fara að kveðja
— varð aftur uppi fótur og fit á börnun-
um, þau sungu. og kvökuðu eins og smá-
fuglarnir, sem eru að þakka fyrir sig. En
Anna var, aldrei þessu vant, orðin þögul
og þungt hugsandi. Og þegar hún rétti
Hinrik hendina og kvaddi hann, sagði hún
í hátíðlegum málrómi:
»Drottinn launar þér þetta áreiðanlega,
þó síðar verði, Hinrik«.
Þetta voru sömu orðin, sem mamma
hennar hafði sagt við hana sjálfa nú
gat hún látið þau halda áfram til þess
næsta.
Svona lauk henni nú skírnarveizlunni í
húsi beykisins. Þegar allt var komið í kyrró
og næði um kveldið, sagði eiginmaðurinn
og faðirinn: »Hvað virðist. þér, móðir góð?
Er ekki ástæða fyrir okkur að segja nú:
»Þökkum Drottni, því hann er góður«?«
»Jú, það getum við gert«, sagði móðirin
hrærð í huga. »Guð blessi hina elskulegu
læknisfjölskyldu«.
--------Næstu vikurnar voru læknis-
börnin mjög dul og íbyg'gin. Það mátti heita
að það væri fundui' og ráðssamkoma á
hverjum degi á steinbekknum við blóm-
garðsvegginn. Því að nú þurfti að taka
ákvörðun um hina »fræðilegu« hluti, sem
þau ætluðu að gefa móður sinni í afmælis-
gjöf. Nú skilau þau fyrst að það var auð-
veldara að fá eitthvað, ef peningar voru
í boði, en ef m^ður var peningalaus, og
það var all-langur tími, sem þetta vakti
tilfinnanlegar áhyggjur bæði hjá Hinrik
og Lottu.
En loksins létti af þeim áhyggjunum og
birti yfir svip þeirra. Það leit út fyrir að
þau hefðu komist, að fullnægjandi niður-
stöðu — og það mátti ekki seinna vera,
því nú voru einungis þrír dagar eftir til
afmadishátíðarinnar. Faðir þeirra, læknir-
inn, hafði verið spurðui' til ráða, og hann
hafði hlaupið undir bagga með börnunum
með nokkrum mikilsverðum bendingum.
Læknisfrúin var líka verulega foirvitin
og eftirvæntingarfull, þegar hún, árla á.
afmælisdagsmcirguninn, lagði snjóhvítan
dúkinn á kaffiborðið. Hún hafði vitanlega
farið í fína, svarta silkikjólinn sinn, og
maðurinn hennar sagði að hún væri stöð-
ugt eins ungleg og hún hefði verið á brúð-
kaupsdaginn.
Svo heyrðist. nú heldur gauragangur og
fótatak í stiganum ofan af loftinu. Og í
næsta augabliki var hún umkringd af
börnunum, sem vitanlega voru öll í spari-
fötunum. Þau byrjuðu öll á því að kyssa
hana og faðma hana ástúðlega — en svo
varð dálítil, vandræðaleg þögn, áður en
börnin fengju henni afmælisgjafir þeirra,
Fyrst byrjaði Lotta: Hún roðnaði og föln-