Ljósberinn - 01.08.1940, Blaðsíða 23

LJÓSBERINN
139
í hinum mikla bardag'a fyrir frelsi þræl-
anna.
22. kap.
Abraliam Lincoln.
I Baltimore var enginn tími til neinna
heilabrota. Lénharður var undir eins inn-
ritaður í nýliðadeild, fékk Qinkennisbún-
ing, og svo tóku við heræfingar frá morgni
til kvölds, með sáralitlum frístundum.
Hann varð nú aá þræla engu minna en á
meðan hann hafði verið þræll. Nýliðanám'
inu var hraðað sem verða mátti, því að
herinn þarfnaðist allra þeirra hermanna,
sem kostur var, sérstaklega nú, þegar hin-
ar stórkostlegu fyrirætlanir Grants hers-
höfðingja áttu að komast í framkvæmd.
1 hvert skifti sem nokkurn veginn var bú-
ið að þjálfa hverja deild, var hún óðara
send brott, annað hvort til Sheridans her-
liðsins í Alleghanyfjöllunum, eða til Sher-
manns herliðsins lengst. suður á landsenda.
Félagar Lénharðar í deildinni voru flest-
ir nokkru eldri en hann, og nú kom hon-
um að góðu gagni, að hann var vanur erf-
iðri vinnu. Þrátt fyrir æsku sína, var hann
fyllilega jafnoki þeirra í hinum erfiðu æf-
ingum.
Kveld eitt, þegar hann kom heim í her-
mannaskálann, var honúm fengið bréf,
sem leit, út fyrir að hafa farið margra á
milli. Hann greip það með fögnuði, því að
hann, þekkti rithönd Hinriks á utanáskrift-
inni. Bréfið byrjaði þannig:
»Kæri vinur.
Loksins erum við búin að frétta, að þú
ert á lífi, og hvar þú ert niður kominn.
Það hefir ekki liðið svo nokkur dagur, og
varla einn klukkutími, að við höfum ekki
hugsað til þín, og við höfum, allt að þessu,
ekki getað notið neinnar sannrar gleði yf-
ir frelsi okkar. Meira að segja, María litla
hefir oft spurt um, »hvort Lénharður
frændi« færi nú ekki bráðum að koma, eða
hún hefir verið að tala um vonda skógiitn.
sem hefði tekið hann. Nú er sú sára sorg
frá okkur tekin, og það varð þann hátt,
sem nú skal greina: Smith kaupmaður, sern
þú kannast við að heiman, og sem þú hjálp-
aðir um ferðapeninga, þegar húsið hans
var brennt ofan af honum, kom til föður
míns í morgun og sagði honum, að hann
hefði talað við Becker smíðameistara i
þýzka iðnaðarmannafélaginu. Becker sagði
honum frá því, að hann hefði fengið bréf
frá syni sínum, og í því bréfi hefði verið
spurst fyrir um, hvort Langdcin kaupmað-
ur frá Vestur-Virginíu væri ekki kominn
til Philadelfíu. Og ungi Becker skrifaði,
að verið gæti að herra Smith, sem sjálfui
væri kaupmaður, og frá sömu borg*, kynni
ef til vill að vita eitthvað um það,
Og þarna var nú komið til hins rétta
manns, og þú þarft ekki að efast um, að
það varð bæði gleði og fögnuður hjá okk-
ur, þegar herra Smith sagði okkur, að hér
væri um að ræða fyrirspurn og kveðju frá
þér. Pabbi fór á stundinni til Beckers
smíðameistara og fékk að lesa síðasta bréf-
ið frá syni hans, og fékk þá að vita, að þú
hefðir verið sendur til nýliðadeildarinnar
í Baltimore.
Það voru engin undur, þó að erfitt væri
fyrir herra Becker að finna okkur. Við bú-
um nefnilega. alls. ekki í Philadelfíu, held-
ur í Jitlum bæ, sem heitir Norristown, og
liggur nokkuð þaðan. Pabbi hefir keypt
góða verzlun hér — svo fylgdi nákvæm
utanásrift. — »Þetta er öllu fremur þorp
en bær, en er í mikilli framför. Hér er
ákaflega fagurt landslag* og skógur
skammt frá þorpinu. Eh okkur er með öllu
ómögulegt að fá Maríu litlu til að koma
þangað, hún er svo dauöhrædd við allt,
sem heitir skógur, síðan þú hvarfst okkur«.
------Hinrik sagði þessu næst frá þvi,
hvernig þau hefðu hitt lítinn fallbyssubát,
undir eins sama morguninn sem þau yfir-
gáfu litlu víkina, og komist þannig* undir
eins í öryggi á bak við herlínuna. Til Phila-
delfíu höfðu þau svo komist sjóleiðis.