Ljósberinn - 01.04.1953, Side 4

LJDSBERINN
2»
■— ——* ”■ —•- ■ "■^■■■" ■■
‘2A L EITT LITIÐ STRIK SAGA EFTIR LILI HÚBSCHMANN ( ■ ■ -■ ■ 1 ■ ■ ■ * ■
7& - -■ - ": - M ■ ---■ "•
Jens Ólafur var næst elztur níu systkinna.
Faðir hans hafði dágóða atvinnu á pósthús-
inu, en munnarnir voru margir, svo að af-
koman var ekki of góð. Þegar Jens Ólafur
var tólf til þrettán ára, fékk hann atvinnu
sem sendisveinn í stórri ritfangaverzlun. Þar
var nóg að gera fyrir liðugan og greindan
dreng, og Jens Ólafur var hvort tveggja.
Hann kynntist sjálfum forstjóranum heldur
lítið. Hann virtist vera fremur fáskiftinn
maður. Hann var strangur og krafðist reglu-
semi og nákvæmni af öllum undirmönnum
sínum. En líkaði honum á annað borð vel
við einhvern, var hann greiðviknin sjálf og
hjálplegur á allan hátt.
Dag nokkurn sá forstjórinn Jens Ólaf taka
til í vörugeymslunni og hrósaði honum fyrir
snyrtimennsku, og var drengurinn ekki lítið
hreykinn af. En daglega hafði forstjórinn
eins og áður var sagt lítil afskipti af Jens
Ólafi. Yfirmaður hans var gamli deildar-
stjórinn sem var hægri hönd forstjórans. Jens
Ólafi féll vel við hann. Hann var léttlyndur
og gott að gera honum til hæfis.
Dag nokkurn voru þeir Jens Ólafur og
deildarstjórinn að taka til á hillu í verzlun-
inni, og fann þá drengurinn stóran pappírs-
pakka, sem blek hafði komizt á.
— Þetta var slæmt, sagði Jens Óiafur,
þetta er ágætis teiknipappír.
Hann hugsaði sem svo, að þetta mundi
geta enzt honum lengi sem teiknipappír, ef
hann væri svo hamingjusamur að eiga þennari
pakka.
— Ætli maður geti ekki fengið þetia með
einhverjum afslætti? spurði hann svo hálf
hikandi. Hann átti nú ekki mikla peninga
til slíkra hluta, en þetta var svo freistandi.
— Kanntu að teikna?
— Það er nú lítið, en mér þykir gaman að
því.
— Jæja, þá er bezt, að þú eigir pakkann.
Við getum ekki selt hann hvort sem er. En
þá verður þú líka að sýna mér eitthvað af
því, sem þú teiknar.
Jens Ólafur gat varla við sig ráðið fyrir
fögnuði. Nú gat hann teiknað í öllum sínum
frístundum.
Dag nokkurn tók hann með sér eina aí
fallegustu myndunum sínum og ætlaði að
sýna gamla deildarstjóranum hana, eins og
hann hafði lofað. En þá vildi auðvitað svc
til, að deildarstjórinn kom ekki þann dag.
Hann var orðinn heilsuveill og kom oft fyrir,
að hann var veikur nokkra daga í senn.
Jens Ólafur lagði myndina sína á skrifborð
deildarstjórans og ætlaði síðan að leggja
pappírsörk ofan á hana. En þá tók hann allt i
einu eftir því, að eitt strikið í myndinni va!'
ekki nákvæmlega rétt. Þetta voru smámunh
og mjög auðvelt að laga það. Hann hafði
nógan tíma til þess, áður en hann átti að
byrja að vinna. Hann var að ljúka við það
og leggja pappírinn yfir myndina, þegar
hann heyrði fótatak fyrir aftan sig. Hann
snéri sér við og stóð þá andspænis sjálfum
forstjóranum, sem var ekki blíður á svipinn.
— Hvað ert þú að gera hér við skrifborð
deildarstjórans?
— Ég — ég ætlaði bara--------, Jens Ólafui
kom varla upp nokkru orði fyrir hræðslu.
Forstjórinn lyfti upp blaðinu, sem var
yfir myndina og leit undrandi á teikninguna.
— Hvað er þetta — hver hefur teiknað
þetta — á deildarstjórinn þessa mynd? —
Af hverju ætlaðir þú að krassa á hana?
Jens Ólafur óskaði þess helzt, að gólfið
myndi gleypa hann.
— Ég — ég hef teiknað-------
— Þú teiknað þetta? Nei segðu það öðrum
en mér. Ætlarðu nú að skrökva í þokkabót?
— Já, ég hef teiknað þetta, stundi Jens
Ólafur upp. Hann gat varla komið upp nokkru
orði, en sannleikann varð hann að segja.
— Nú, já — ótrúlegt er það, en satt kann
það að vera. En má ég þá spyrja: Hver