Ljósberinn - 01.04.1953, Qupperneq 5

LJ DSBERINN
29
hefur gefið þér leyfi til að teikna hérna í
vinnutímanum? Það áttu að gera í frítímum
þínum.
— Ég hef heldur aldrei teiknað í vinnu-
tímanum, svaraði Jens Ólafur og horfði
beint í augu forstjórans. Ég ætlaði að sýna
deildarstjóranum myndina. Ég hafði lofað
honum því, þegar hann gaf mér teikni-
pappírinn,sem hafði skemmzt af bleki. Svo
tók ég eftir einu litlu striki, sem þurfti að
laga — það er það eina, sem ég hef teiknað
hér í búðinni.
— Svo-o, sagði forstjórinn og horfði hvasst
á drenginn. Hann horfði lengi á hann, og
drengnum fannst þetta augnaráð rista sig að
beini. Drengurinn fékk tár í augun, en hann
leit ekki undan. Hann hafði góða samvizku,
og þá þurfti hann ekki að blygðast sín.
— Jæja, lofaðu mér að sjá myndina. For-
stjórinn horfði rannsakandi augum á hana.
— Hvar hefur þú lært?
— Ég hefi ekki lært annað en í barna-
skólanum.
— Jæja, farðu þá heim og sæktu pabba
þinn. Ég þarf að tala við hann, og það strax.
— Pabba------sagði Jens Ólafur og rödd-
in skalf. Átti nú að reka hann og kalla föður
hans til yfirheyrslu líka. Það var alveg auðséð,
að forstjórinn trúði honum ekki.
— Pabbi er ekki heima, hann er í vinn-
unni.
— En mamma þín er þá
heima?
— Já-á -----
— Sæktu hana þá. Biddu
hana að koma undir eins, ef
hún getur.
Gangan heim voru þyngstu
sporin, sem Jens Ólafur hafði
nokkru sinni stigið. Forstjórinn
var ekki mikið fyrir að fjasa
nm hlutina. Nei, hann kunni
bnnur ráð til að láta svíða
undan.
Móður Jens Ólafs brá mjög,
er hann ko'm heim með þessi
skilaboð frá forstjóranum.
'— Elsku drengurinn minn,
hvernig gaztu fengið af þér að
gera þetta?
— Ó, mamma, þetta var bara lítið strik.
— Það er sama, hve lítið það var. For-
stjórinn er reiður og það er von.
Loks stóðu þau bæði inni í skrifstofu for-
stjórans og óheillateikningin lág á borðinu
fyrir framan hann.
—• Góðan daginn, frú mín góð, fáið yður
sæti.
— Mér þykir leitt, að Jens---------
— Verið nú ekkert að fárast um það, frú
mín góð, það er engin þörf á því.
Móðir drengsins leit undrandi á forstjórann.
Hann var alvarlegur á svip, en hann virtist
alls ekki vera reiður.
— Farðu nú drengur minn, það eru ein-
hverjir pakkar frammi, sem þú þarft að
skjótast með.
Jens Ólafur labbaði hægt út.
— Jæja, frú min góð, nú skulum við tala
ofurlítið saman. Þér verðið að afsaka, að ég