Ljósberinn - 01.04.1953, Síða 8

32
LJDSBERINN
TROLLI NEUTZSKY WULFF:
FANGAR í FRÚMSKOGINUM
FR AMHALDSSAGA
— Drengurinn verður að fara burt! — Bato
þekkir fljótið dulda, og hann hefir lofað að
leiðbeina okkur þangað, sagði Wenk við hina
og stóð á fætur.
Hann var orðinn eitthvað óðagotslegur í
framkomu, og hann vissi nærri því ekki, hvað
gott hann átti að gera Bato. Hann var troð-
inn út af mat og fékk margar gjafir. Bato
sjálfur sat þarna eins og lítill hjáguð og tók
við gleðifórnunum frá hinum. Enginn dráttur
hreyfðist í andliti hans, og það var ekki hægt
að sjá, hvort hann gladdist yfir hinum ýmsu
hlutum, sem hann fékk.
Næsta dag var hann þegar orðinn svo góður,
að hann gat hreyft sig eins og hann vildi. Og
upp frá þessu fundu allir, að nú var ekki leng-
ur neitt ráðaleysislegt yfir leiðangrinum eins
og fyrr. Bato leiddi þá örugglega og stöðugt
áfram. Hann miðaði við sól, tungl og stjörnur,
og hann virtist þekkja frumskóginn tii hlýtar.
Wenk og drengirnir voru óþolinmóðir og
lögðu að honum til þess að fá hann til þess
að segja sér, hve langan tíma þetta mundi
taka, en Bato yppti öxlum og fór mjög óljós-
um orðum um það. Hann var ákaflega fámáll
og hélt sig út af fyrir sig, en hann þreytt-
ist aldrei og gekk alltaf í broddi fylkingar.
Hann var mjög naskur á að finna góða tjald-
staði og ferskt, rennandi vatn, og hann gerði
allt til þess að létta þeim ferðina. Hann var
einnig mjög ráðagóður, en takmarkið virtist
ekki nálgast. Wenk var oft alveg í uppnámi
af taugaóstyrk.
Hinar löngu dagleiðir voru þreytandi, og
bæði hann og hinir leiðangursmennirnir þjáð-
ust af hitanum, sem var rakur eins og í gróð-
urhúsi. Bato virtist ekki verða fyrir minnstu
óþægindum hvorki af honum né skorkvik-
indunum, sem ætluðu alveg að kvelja úr þeim
líftóruna.
Flemming kvartaði hástöfum yfir öllu strit-
inu, en Wenk tók ekki minnsta tillit til hans
framar. Nú gat hann ekki hugsað sér að fleygja
frá sér einni mínútu til einskis.
Kvöld nokkurt við varðeldinn lagði Wenk
aftur fast að Bato að segja þeim eins og væri.
Orðaforði gamla mannsins var mjög af skorn-
um skammti, en þeir voru þó komnir upp á
lag með að skilja hvor annan þrátt fyrir það.
Bato sat þarna eins og þetta allt kæmi hon-
um ekki agnar ögn við. Andlit hans var allt
í hrukkum bæði þversum og langsum, en
það gaf ekkert til kynna af því, sem inni fyr-
ir bjó.
— Mér geðjast ekki að honum, sagði Hólrn
allt í einu, að nokkru leyti við sjálfan sig og
nokkru leyti við Wenk. — Bara, að hann sé
nú ekki að gabba okkur!
— Hvaða ástæðu ætti hann að hafa til þess?
sagði Wenk undrandi. — Við tókum hann að
okkur, þegar hann lá hjálparvana í skógin-
um, og nú fær hann góð laun fyrir að vera
leiðsögumaður okkar.
— Hann heitir því í sífellu, að við séum
alveg að komast á áfangastaðinn, en það lít-
ur ekki út fyrir, að við séum nær takmark-
hafa safnazt saman, er sunginn sálmur, og
talar þá forstöðumaðurinn við allan hópinn.
Á eftir ræðunni er sungið og síðan endað með
bæn og útgönguversi.
Á liðnum árum hefur fjöldi barnanna, er
sótt hafa skólann, verið misjafn. Á fyrstu
samkomunni voru eins og áður er sagt 16
börn, en flest munu þau hafa orðið rúmlega
800. f á'r eru á 5. hundruð börn innrituð í
skólann.
Hlutverk Sunnudagaskólans er að segja
börnunum til vegar og benda þeim á þann
leiðtoga, sem örugglega má treysta í lífi og
dauða — Jesúm Krist.
Ég veit um marga, sem á liðnum árum
fengu það veganesti í Sunnudagaskóla K.F.
U.M., er varð þeim blessunaruppspretta upp
frá því á æfileið þeirra.
Ljósberinn flytur Sunnudagaskóla K.F.U.M.
beztu árnaðaróskir, að hann verði á ókomn-
um árum óteljandi börnum til blessunar.
í. Á.