Ljósberinn - 01.04.1953, Qupperneq 9

ljósberinn
33
inu fyrir það. Prófessorinn verður að afsaka
mig, en ég ber ekki traust til hans. Ég sá í
gær, að hann skauzt inn á milli trjánna og bar
ráð sín saman við einhverja í laumi. Bara, að
hann sé ekki að leiða okkur í gildru!
Rödd Hólms bar vott um svo mikinn óró-
tóka, að það hafði áhrif á hina. En þeir reyndu
að hrista af sér allan grun. Bato hafði hingað
til komið fram sem vinur. Hvers vegna skyldu
Þeir trúa einhverju illu á hann?
En tortryggnin var vöknuð, og það var ekki
auðvelt að losna við hana aftur.
Bato hafði setið og starað á þá svörtum,
stingandi augum sínum. Ef til vill fann hann,
að þeir voru að tala um hann, því að hann
sagði allt í einu:
— A morgun náum við takmarkinu. Á
morgun, um sólsetur, komum við þangað!
■— Þarna getið þið séð, að við gerum hon-
urn rangt til, sagði Wenk glaður. — Við meg-
hrn ekki gleyma, að þessir menn eru gjör-
olíkir okkur. Við skulum nú reyna að fá góða
u°tt, svo að við verðum hressir og afþreyttir
a morgun. Ég býst við, að dagleiðin verði
löng
á morgun.
Spádómurinn rættist. Þeir lögðu af stað
snemma næsta morgun. Bato gekk í broddi
fylkingar með seigum, jöfnum, óþreytandi
skrefum — klukkustund eftir klukkustund.
Ébbi og Wenk gengu rétt á eftir og létu Hólm
Um að uppörva veslings Flemming. Þegar leið
a daginn, var hann orðinn svo þreyttur, að
hann dróst fremur áfram en gekk. Hann var
ekki eins sterkur og Ebbi, og hann var held-
Ur ekki jafn harðduglegur, þegar á reyndi.
Orðin, sem töluð voru, voru ekki mörg.
Bver einstakur hafði víst nóg með sínar eig-
m hugsanir. Wenk var alveg í uppnámi vegna
hess, að hann var ef til vill brátt kominn að
takmarkinu. Ebbi hafði fest sér í minni það,
sern Hólm hafði sagt um Bato og gaf því
Samla manninum gætur allan tímann. En hann
sá ekkert dularfullt við hann. Hann hélt mark-
visst áfram, og ef þeir spurðu hann um eitt-
hvað, svaraði hann stuttur í spuna og afund-
lnn, eins og hann var vanur.
Samt hafði Ebbi það á tilfinningunni, að
ekki væri allt með felldu. Hann vissi sjálfur
ekki hvers vegna.
^oru það aðeins orð Hólms, sem gerðu
hann tortrygginn? Eða var í raun og veru
eitthvað í fari Batos, sem vakti ekki tiltrú?
Ebbi gat ekki gert sér grein fyrir því.
Sólin var þegar farin að síga til viðar, þeg-
ar Bato gaf merki um, að þeir skyldu slá
upp tjöldum.
— Hvar er fljótið? spurði Wenk.
Bato hristi höfuðið.
— Við komumst ekki í dag — hvítur mað-
ur ganga mjög hægt — rauður maður vel
ganga það á einum degi, en ekki hvítur mað-
ur — á morgun!
Wenk beit á vörina. Hann var gramur, en
við þessu var ekkert að gera. Þeir teygðu úr
þreyttum limum sínum eftir stutta máltíð.
Hólm var einn vakandi. Hann átti að vaka
á verði fyrri hluta næturinnar. Ebbi sofnaði
þegar í stað, en hann vaknaði aftur eftir
tveggja tíma svefn. Hann gægðist út og sá
Hólm, þar sem hann stóð og hallaði sér upp
að tré í tunglsljósinu. Ebbi læddist hljóðlega
til hans.
— Ég er ekki í rónni í nótt, sagði Hólm.
— Mér finnst einhvern veginn, að við séum
í hættu. Það er ekki að vita, nema Bato sé í
bandalagi við einhverja innfædda menn, sem
sitja um að ráðast á okkur. Ég hef tekið eftir,
að frumskógurinn er orðinn þéttari og villtari
síðustu daga en áður, og það er lengra á milli
þess, sem við getum látið vatn á flöskur okkar!
Ebbi var á fótum til þess að vera Hólm til
samlætis, það sem eftir var næturvökunnar.
Hvorugur þeirra vildi gera Wenk órólegan.
Stundirnar liðu hægt, á meðan þeir sátu þann-
ig' og reyndu að halda sér vakandi. Tunglið
færðist hægt yfir himinhvolfið. Það brakaði
inni í runnunum, og þeir heyrðu öskur í dýri
í fjarska. Bálið, sem átti að halda villidýrun-
um burtu, skíðlogaði alla nóttina.
Loks glampaði sólin á himninum í austri.
Þeir höfðu ekki orðið fyrir neinni truflun
alla nóttina. Ebbi og Hólm skriðu inn í tjald-
ið þreyttir og syfjaðir til þess að sofa lítið
eitt, en Wenk átti að vaka það, sem eftir var
nætur. Þeir sváfu báðir svo fast, að það varð
að vekja þá marg oft, þegar þeir áttu að fara
á fætur nokkrum stundum síðar.
Framh.