Ljósberinn - 01.04.1953, Qupperneq 11

UÓSBERINN
35
Englavörður
Eitt sinn var bóndi nokkur að aka heim
heyi á stórum vagni. Hann sat sjálfur ofan
á heyinu á vagninum. Þegar hann kom heim
á túnið, nam hesturinn allt í einu staðar.
Bóndinn gat ekki með nokkru móti komið
honum af stað aftur. Hann reyndi með illu
og góðu, en allt kom fyrir ekki. Hesturinn
hreyfði sig ekki úr sporunum. Bóndinn sá
Þá ekki annað ráð, en að fara niður af vagn-
inum og reyna að teyma hestinn heim.
Þegar hann kom niður af vagninum sá
hann hvers kyns var.
Á milli fótanna á hestinum lá litli, eins
árs gamli drengurinn hans, sem hafði verið
að leika sér á túninu.
Bóndinn tók barnið í fang sér og þakkaði
Guði af hjarta hans hollu vernd. Hann fór
með barnið inn til konu sinnar, fékk henni
það og sagði:
— Hér er barnið, sem Guð hefur gefið
°kkur í annað sinn.
Gefðu gaum að viðvöruninni
Eitt sinn hélt ungur maður í Grikklandi til
forna mikla veizlu. f veizlunni var glaumur
°g mikil gleði. Er veizlan stóð sem hæst, bar
sendiboða að garði. Hann afhenti unga gest-
SJafanum bréf. Bréfið var frá vini hans, sem
Þjó langt frá og hafði inni að halda aðvörun
fh unga mannsins um, að óvinir hans ætluðu
að sækja að honum og taka hann af lífi. Sendi-
Þoðinn afhenti unga manninum bréfið með
t>essum orðum:
— Húsbóndi minn sendi yður kveðju sína og
Þiður yður um að lesa þetta bréf þegar í stað,
Þar sem það hafi að geyma mjög áríðandi og
alvarlegan boðskap.
— Alvarlegir hlutir verða að bíða til morg-
Uns, svaraði ungi gestgjafinn reifur og kastaði
Þréfinu ólesnu á borðið. Því næst þreif hann
Þikar sinn og drakk með gestum sínum. Veizl-
Unni var haldið áfram í glaum og gleði.
En þetta kæruleysi kostaði unga manninn
lífið. Er veizlan stóð sem hæst, sóttu óvinir
hans að, ruddust inn í salinn og tóku hann af
lífi. Ef hann hefði lesið bréfið, hefði hann get-
að verið viðbúinn og sennilega varið líf sitt.
Undarleg björgun
Enskur kristniboði á Indlandi sat eitt sinn
í húsi sínu. Það var mjög heitt, og dyrnar
stóðu opnar.
Allt í einu stakk tígrisdýr kollinum inn
um dyragættina. Kristniboðinn varð skelf-
ingu lostinn. Hann bjóst við því, að dýrið
mundi þá og þegar ráðast á hann.
Þá gerðist allt í einu undarlegt atvik.
Á veggnum andspænis dyrunum hékk stór
spegill. Tígrisdýrið sá því sjálft sig í spegl-
inum og hélt, að andspænis sér stæði keppi-
nautur. í stað þess að ráðast á kristniboð-
ann, stökk það beint á dýrið í speglinum.
Spegillinn mölbrotnaði, eins og gefur að
skilja, en við hávaðann og gauraganginn
kom svo mikið fát á dýrið, að það forðaði
sér í burtu.
Kristniboðanum var borgið. Með hrærð-
um huga þakkaði hann Guði fyrir þessa und-
arlegu björgun.
Bók bókanna
Það er sagt, þegar enski rithöfundurinn
Walter Scott lá á banabeði, að hann hafi allt i
einu lokið upp augunum og stunið:
— Bókina, bókina.
Þeir, sem viðstaddir voru, vissu ekki, hvað
hann átti við. Þeir leituðu í hinu glæsta bóka-
safni skáldsins og tóku fram hverja bókina
eftir aðra af snilldarverkum bókmenntanna.
— Nei, nei, sagði deyjandi skáldið. Bókina.
Loksins tóku menn Biblíuna og réttu hon-
um.
— Já, já, sagði hann brosandi. Þetta er
bókin.
Allar aðrar bækur voru honum nú einskis
virði. Biblían flutti honum orð lífsins.