Ljósberinn - 01.04.1953, Síða 12

LJDSBERINN
36
Á medal villtra Indíána ♦ yyiijndaáacfa uhi JlZ)íií'/íf /^etilerger ^ 3
Okkur tókst aS komast
undan úr þorpi Indíánanna,
en nýjar hættur biðu okkar.
Við komum að breiðu fljóti,
sem við þurftum að komast
yfir og lögðum til sunds. Þeg-
björgun. Eftir miklar hættui
og raunir komumst við til
Onandega, höfuðstöðva Irók-
esanna. Höfðinginn var ekki
heima, og enginn vissi, hve-
nær hans var von. Við ákváö-
eru dyrnar opnar til þeirra.
— Orð Zeisbergers höfðu
djúp áhrif á áheyrendurna.
Er hann steig niður úr ræðu-
stólnum, beygðu margir höf-
ar ég var kominn yfir, leit ég
aftur til félaga míns og sá
hann sökkva í fljótið. Ég
flýtti mér til hans, en varð
of seinn. Ég hrópaði til Guðs
og bað hann að hjálpa okkur.
um samt að bíða, og eftir
viku kom hann heim. Hann
tók okkur fálega og vildi ekk-
ert heyra um kristindóm. Að
lokum fór þó svo, að har.n
hlýddi á mál okkar. — Með
uð í bæn og sögðu í hjarta
sínu: — Drottinn hvern ætlar
þú að senda? Ætlar þú að
senda mig? Ég er fús að fara!
— Á meðan gekk Zeisberger
Ég hélt áfram að biðja til
Guðs, er ég kom í land, og
allt í einu kom félagi minn
ljóslifandi að landi. Nú sner-
ist bænin upp í þakklæti oil
Guðs fyrir þessa dásamlegu
þessum orðum lauk Davið
Zeisberger sögu sinni. Hann
hvatti áheyrendurna til að
hefja nú kristniboð á meðal
írókesanna. — Nú legg ég þá
yður á hjarta, sagði hann. Nú
að manni nokkrum og leiddi
hann upp á ræðustólinn og
mælti: — Þetta er Sulliva’.i.
Hann hefur merkileg tíðindi
að flytja.