Ljósberinn - 01.04.1957, Blaðsíða 4

Eitt sinn var uppi í Arabíu ættarhöfðingi
nokkur, sem allir ferðamenn óttuðust vegna
þess, að hann réðist á ferðamannalestir og
rændi menn og ruplaði.
Loks gekk svo langt, að sjálfum soldán-
inum fannst nóg komið. Hann sendi herlið til
að handtaka ættarhöfðingjann og færa sér
hann. Soldáninn dæmdi, samkvæmt lögum
Araba, að hægri hendi hans skyldi höggvin
af. Það er sú refsing, sem gildir þar í landi
enn þann dag í dag við þjófnaði.
Nú átti ættarhöfðinginn son, sem var í þjón-
ustu soldánsins. Við skulum kalla son hans
Salím.
Salím gekk á fund soldánsins og mælti:
— Ó, voldugi soldán, ég bið þig um þá bón
að veita mér leyfi til að ganga inn í fangelsið
til föður míns og fullnægja dómnum með því
að höggva höndina.
En hvar var borgin og veizlugestirnir?
Ekkert hús stóð eftir. Ekkert tré var sjá-
anlegt. Þar, sem þetta hafði staðið, var ekk-
ert eftir annað en grjóturð.
Sá eini, sem komst lífs af úr þorpinu, var
presturinn.
Smaladrengur hafði neitað að taka þátt í
leiknum. Hann fann á sér, að eitthvað ó-
hugnanlegt lá í loftinu. Hann tók til fótanna
og flýði í áttina til Boitin. Einhver innri
rödd sagði honum, að hann mætti ekki líta
við, hann yrði að flýja sem fætur toguðu.
En um leið og eldingin reið yfir, brá hon-
um svo, að hann leit við, en um leið varð
hann að steini.
Þannig er þjóðsagan um gömlu steindysj-
arnar. Af henni má margt læra fyrir þá, sem
nú lifa.
Soldáninn veitti honum þessa bón, en undr-
aðist þó innræti sonarins, að hann skyldi biðja
um að fá að refsa föður sínum. Hann taldi
Salím ekki eiga rétt til að lifa lengur ef hann
framkvæmdi áform sitt. Þess vegna skipaði
hann einum hermanna sinna að vera viðbú-
inn að höggva Salím niður með sverði, er
hann kæmi út með hönd föður síns og soldán-
inn gæfi honum merki.
Salím gekk inn í fangelsið til föður síns
og stuttu síðar kom hann út aftur og hélt á
afhöggvinni hendi í vinstri hendi sér. Soldán-
inn gaf merki og hermaðurinn hjó Salím nið-
ur. En um leið og Salím féll kom hægri hand-
leggur hans í ljós, en hann hafði verið falinn
undir skykkju hans. Á hann vantaði höndina.
Salím hafði tekið sjálfur út refsingu föður
síns með því að höggva sína eigin hendi af.
Soldáninn komst mjög við, er hann sá þetta.
Nú skildi hann, að Salím var ekki illa inn-
rættur sonur. Af kærleika til föður síns hafði
hann tekið á sig hans refsingu til að bjarga
honum.
Soldáninn lét ættarhöfðingjann lausan þar
sem dómnum hafði verið fullnægt. Á gröf
Salíms lét hann reisa minnismerki um dáð
hans.
Ættarhöfðinginn varð svo snortinn af fórn
sonar síns, að hann varð nýr maður. Hann lét
af ránum og gripdeildum, reisti sér skýli við
gröf sonar síns og lifði það sem eftir var æf-
innar í bæn og guðsótta.
Er hann lézt, var hann talinn helgur maður
og margir Arabar fóru í pílagrímsferðir að
gröf hans.
Kærleikurinn hafði gjörbreytt ræningjanum
og gjört hann að helgum manni.
;i6
LJDSBERINN