Ljósberinn - 01.04.1957, Blaðsíða 9

Dag nokkurn kom eldri bróðir Alíbu að
sækja hana. Hann tók hana umsvifalaust.
Sjálfur var hann ríðandi, en lét hana hlaupa
með asnanum meira en 20 km. leið. Þegar
heim kom var hennar gætt stranglegar en
nokkru sinni fyrr.
Móðir hennar, sem eitt sinn hafði skorið í
sundur nýja kólinn hennar, gerði allt, sem
hún gat, til að kvelja hana. Hún átti ekki
sjö dagana sæla!
Dag nokkurn kom Kilett, móðir Alíbu, æð-
andi upp til kristniboðsstöðvarinnar.
— Hefur þú séð dóttur mína?
— Gætir þú hennar ekki?
— Jú, en ég gleymdi henni snöggvast og
þá stakk hún af. Nú er ég viss um, að hún
kemur hingað, og viltu þá ekki vera svo góð,
að segja henni að koma heim og vera hlýðin
foreldrum sínum!
Aumingja konunni var svo mikið niðri
fyrir, að hún ætlaði varla að koma út úr sér
orðunum fyrir ákafa.
— Það getur þú sagt henni sjálf. Mér sýnd-
ist ég sjá stúlku niðri á sléttunni rétt áðan, og
hún var lík Alíbu.
Kilett þaut sem kólfi væri skotið niður
brekkuna í áttina, sem ég hafði bent. Um leið
kallaði hún og hrópaði á mann sinn, stilling-
arljósið hann Ela, og svo fóru þau bæði að
leita.
Hver klukkutíminn leið eftir annan, en
hvergi fannst Alíba. Kilett gamla bölvaði og
formælti. Hún hrópaði á andana. Voru þeir
ekki réttir til að hjálpa henni? Nei, allt ætl-
aði að bregðast. Þegar komið var kvöld, urðu
þau hjónin, Kilett og Ela, að hverfa heim
við svo búið þreytt og reið.
Hvar var þá Alíba? Einmitt á þeim slóð-
um, er foreldrar hennar höfðu verið að leita.
Hún bæði sá og heyrði til þeirra. Hún hafði
staðið á bak við næsta tré, þegar hún hafði
heyrt móður sína formæla henni og segja:
— Eiturormur stingi þig til bana, þú ó-
hlýðna barn.
í sömu andránni hafði dottið eiturormur
niður úr trénu beint á höfuð Alíbu. Hún
stirðnaði upp af skelfingu. En ormurinn féll
áfram niður á jörð og skreið í burtu án þess
að gera henni nokkurt mein. Nú skildi hún,
að það hlaut að vera Guð, sem hafði verndað
hana.
Sjóræningjaskip
Fyrr á öldum var oft hættulegt að sigla
um höfin vegna sjóræningja. Þeirra gat alls-
staðar verið von, og þá áttu friðsöm kaupför
sér ekki undankomu auðið. Einna illræmd-
astir voru ræningjar frá Algier og Marokko
í Norður-Afriku. Þeir rændu ekki einungis á
skipaleiðum um Miðjarðarhaf. Þeir fóru út á
Atlandshaf og rændu allt norður um Færeyj-
ar og ísland. Hér á landi voru þessir ræningj-
ar alltaf kallaðir Tyrkir. Illræmdast var rán
þeirra í Vestmannaeyjum og á Austfjörðum
árið 1627, er þeir rændu samtals 352 mönn-
um ásamt miklu verðmæti.
Einn af bræðrum Alíbu hafði langað til að
verða kristinn. Áður en hún hvarf að heiman,
hafði hún beðið hann fyrir skilaboð til okk-
ar á kristniboðsstöðinni:
— Segðu þeim, að ég komi í kvöld.
Við biðum í mikilli eftirvæntingu. Það
var komið kvöld og orðið dimmt, en ekkert
heyrðum við til Alíbu. Hvað gat hafa orðið af
henni? Skyldi hún geta ratað til okkar í
myrkrinu? Við urðum að hjálpa henni og
vísa henni leiðina. Við létum ekki standa á
því, sem við gátum gert. Við settum ljós í
alla glugga. Nú þurftum við ekki að bíða
lengi. Eftir stutta stund heyrðum við, að
einhver var kominn upp á einar svalirnar.
Við flýttum okkur þangað. Þar lá Alíba.
Hún var alveg örmagna af þreytu og tauga-
æsingi. Við bárum hana inn og komum
henni fyrir í afskekktasta herberginu í hús-
inu. Við læstum herberginu og gættum þess
vandlega, að enginn óviðkomandi kæmi þar
LJDSBERINN
41