Ljósberinn - 01.04.1957, Blaðsíða 12

að vera kominn heim aítur um kvöldið, með
lækninn með sér.
Þessi dagur varð langur og erfiður fyrir
móður Birgittu. Hún vék ekki frá rúmi henn-
ar, enda hafði henni versnað mikið. Hún bylti
sér í rúminu og talaði í óráði bæði á sænsku
og amharísku. Vinir þeirra í kristniboðsstöð-
inni urðu að fá að líta inn, þjónar, kennarar
og skólastúlkur. Garðyrkjumaðurinn kom
með stóran blómvönd og lét á borðið hjá
rúminu.
Mamma og Steinn töluðu ekki margt sam-
an, en bæði hugsuðu um hið sama: Ó, að pabbi
færi nú að koma með lækninn.
Engin von var, að hann yrði kominn fyrr
en seint um kvöldið, þó að bíllinn bilaði ekki
og allt gengi að óskum. Steinn varð samt
að líta öðru hvoru út um gluggann og suður
á veg. Kannske hann komi bráðum? Ó, nei,
enginn bíll sást á veginum.
Tíminn leið hræðilega seint, fannst þeim.
Þeim var sagt, að matur væri tilbúinn, en
þau höfðu enga matarlyst.
Klukkan sex var farið að verða skuggsýnt.
Sólin var um það bil að ganga til viðar bak
við ásana í vestri. Birgitta var enn fárveik,
en ekkert sást til pabba og læknisins. Steinn
og mamma hans fóru út á svalirnar, en sáu
ekkert. Myrkrið færðist yfir. Þau voru hætt
að sjá veginn, en bílljós hlutu þó altjent að
sjást.
— Mamma, heldurðu, að Birgitta deyi, ef
læknirinn kemur ekki í kvöld? spurði Steinn
og talaði í hálfum hljóðum. Hann hélt, að hún
yrði frísk samstundis og læknirinn kæmi. —
En ef læknirinn kemur ekki?
— Birgitta er í Guðs hendi, svaraði mamma.
— Já, en af hverju verður hún þá ekki
frísk? Hún hefur alltaf verið svo góð.
Steinn hafði nú alveg gleymt því, að oft
hafði hann orðið ergilegur við systur sína.
Oft hafði hann strítt henni.
— Við skulum biðja Guð að lofa henni að
lifa, sagði mamma.
— Ég skal aldrei aftur trúa á Guð, ef hann
lætur Birgittu deyja, sagði Steinn og beit
saman tönnunum.
Mamma horfði á hann.
— Svona megum við ekki tala. Guð veit
allt miklu betur en við. Hann veit hvað er
bezt fyrir Birgittu — og fyrir okkur. Við
skulum treysta honum.
Þegar mamma hans gekk aftur að rúm-
inu og beygði sig yfir það, sá Steinn, að hún
grét. Hann átti þá erfitt með að verjast gráti.
Hann spennti greipar og horfði tárfyllt-
um augum á rauð kvöldský á vesturloftinu.
— Góði Guð, ef þú ert til, bað hann, þá lof-
aðu Birgittu að lifa.
Pabbi hans kom ekki með lækninn um
kvöldið. Þau sátu yfir Birgittu alla nóttina.
Steinn vildi ekki hátta. En hann sofnaði í
sæti sínu og hallaði höfði upp að vegg. Þegar
fyrstu geislar morgunsólarinnar blikuðu í
austri, vaknaði Steinn við hávaða í bíl. Hann
þaut út að glugganum. Pabbi hans kom út
úr bílnum — einn. Hvar var læknirinn?
Pabbi var fölur og þreytulegur, þegar hann
kom inn. Hvítu sumarfötin hans voru óhrein,
á sólhjálminum voru svartir smurningsolíu-
blettir. Skórnir voru útataðir.
— Er hún lifandi? spurði hann.
— Já, hún lifir, en hvar er læknirinn?
— Hann er farinn til Addis Abeba og verð-
ur þar heila viku. Ég festi bílinn í leir niður
við Ererá og hef stritað í alla nótt við að
losa hann. Ég hélt hún væri dáin. Við getum
ekkert gert úr þessu.
— Við getum beðið til Guðs.
Pabbi horfði um stund á barnið sitt. Svo
föla og veiklulega hafði hann aldrei séð hana
áður.
— Víst er um það. Við getum beðið.
Hann snéri sér við og fór inn í næsta her-
bergi. Steinn fór á eftir honum.
— Til hvers vorum við að fara hingað,
pabbi? spurði hann.
Pabbi hans var að fara úr forugri skyrtu.
— Hvað áttu við?
— Hefðum við verið kyrr í Svíþjóð, þá
hefði Birgitta ekki orðið veik.
Pabbi þagði um stund.
— Ég hef verið að hugsa um það. Ef til
vill hefðum við ekkert átt að fara, eða ekki
verið rétt af okkur að láta ykkur koma.
— Hvers vegna verðið þið mamma að vera
hér? spurði Steinn enn. Getum við ekki farið
öll heim?
— Það getum við ekki. Hér eigum við að
vera. Guð vill það. Við viljum ekki óhlýðnast
honum.
44
LJDSBERINN