Ljósberinn - 01.04.1957, Blaðsíða 13

Pabbi var svo ákveðinn, að Steinn þorði ekki
að spyrja hann lengur. í því kom móðir hans
inn til þeirra.
— Hún er sofnuð, sagði hún. Nú sefur hún
vært. Ég held, að Guð hafi heyrt bænir okk-
ar og lofi henni að lifa.
Ókunni drengurinn.
Þeim varð að bæn sinni. Daginn eftir var
Birgitta á góðum batavegi. Hún var ósköp
veikluleg, en var fljót að ná sér. Eftir tvær
vikur gat hún farið út og leikið sér með
Asanesh eins og áður.
Sólin skein frá heiðum himni dag eftir dag.
Grasið skrælnaði. Hlíðarnar voru gulbrúnar
af sviðnum gróðri. Steini og Birgittu þótti
hitinn indæll til að byrja með, en þeim fór
senn að verða nóg boðið. Þau vöknuðu við
það á hverjum morgni, að himinninn var jafn
heiður og blár og daginn áður. Venjulega
rigndi dálítið í Ersodal í febrúarmánuði. Nú
brást það. Ekki kom dropi úr lofti.
Steinn fékk bréf frá skólafélögum sínum
í Svíþjóð. Þeir skrifuðu, að þar væri góður
skíðasnjór. Það var ekki laust við, að hann
langaði stundum til þess að vera kominn til
þeirra, bruna með þeim á skíðum niður bratt-
ar brekkur, fram af snjóhengjum og steypast
svo á hausinn neðst í brekkunni og fara á
kaf í snjó. En snjó mundi hann aldrei sjá í
Afríku.
Það var morgun einn, að Steinn þaut eins
og elding niður í skóla, eftir bók fyrir föður
sinn.
— Komm! heyrði hann sagt, hvellri röddu
og um leið þreif einhver til hans.
Komm þýðir stanzaðu og skildi Steinn það.
Hann snéri við og horfðist í augu við árásar-
manninn, pilt á aldur við hann. Reyndar var
hann hærri en Steinn, en miklu grennri og
dekkri. Hann var í stuttum buxum, óhreinum
og rifnum. Um herðarnar hafði hann efnis-
bút eða sjal, sem hafði einu sinni verið hvítt,
en var orðið grátt af óhreinindum.
— Hvað viltu mér? spurði Steinn.
— Það leynist höggormur í grasinu rétt
fyrir framan þig. Þú varst að því kominn að
stíga á hann.
Ókunni drengurinn talaði öðru vísi en
fólkið í Ersó. Hann kunni ekki vel amharísku.
Steinn varð ekki h'issa á því. Hann horfði á
gráan orm í grasinu rétt hjá sér.
— Við skulum drepa hann.
— Hann er hættulegur. Láttu hann vera,
svaraði ókunni drengurinn.
Steinn var ekki á því. Hljóp til garðyrkju-
mannsins eftir skóflu. Þegar hann hjó með
skóflunni eftir orminum, var hann of ákafur
og hitti ekki. Ormurinn skauzt undan högg-
inu og fór eins og ör væri skotið gegnum
grasið. Steinn elti hann, hjó nokkrum sinn-
um eftir honum án þess að hitta, en lét sig
ekki fyrr en ormurinn var dauður. Ókunni
drengurinn horfði undrandi og óttasleginn á
aðfarirnar. Steinn snéri sér að honum og
sagði:
— Mikið varstu vænn, að vara mig við
orminum. Hvað gerir þú?
Drengurinn hneigði sig hæversklega.
— Ég vil byrja í skóla. Ég hef það skrifað
hérna, sagði hann og rétti Steini samanbrotið
blað.
Framhald.
Georg og félagar hans -
Framh. af bls. 38.
— Jú, drengur minn, sagði mamma Kára
og klappaði á kollinn á honum.
Þá hrópuðu allir hinir drengirnir:
— Við viljum líka fá að vera með!
— Georgi skal verða boðið í næsta drengja-
boðið mitt, sagði Kári.
— Og í mitt og í mitt og í mitt! hrópuðu
þá allir drengirnir.
Helga klappaði saman lófunum af fögnuði
og dansaði eftir götunni.
— Ó, það var gott, að ég heyrði til ykk-
ar, þegar þið voruð að taka saman ljótu ráð-
in á móti honum Georgi litla.
— Já, systir mín, víst var það gott, sagði
Kári sneypulegur. Nú máttu vera viss um,
að við verðum öðruvísi við hann en áður.
Það varð líka vissulega svo. Engir gátu
verið betri vinir upp frá þessu en Georg og
bekkjabræður hans.
LJDSBERINN
45