Ljósberinn - 01.03.1960, Qupperneq 5

Lilja Kristjánsdóttir:
e.
—)o
'9
ur nm
SóL
veicýu
FÓSTURBÖRN
Það er ekki lítið starf að annast um heilan
hóp fósturbarna. Það þótti Sólveigu litlu, þeg-
ar hún, eitt vorið, hafði þau tólf talsins í um-
sjá sinni. Þau voru ekki heldur alltaf þjál
viðureignar. Mat sinn vildu þau fá og helzt
öll í einu. En það var ógerningur. Litla fóstr-
an átti fullt í fangi með að standast árás ellefu
ungviða, meðan hún hélt á því tólfta í faðmi
sér og gaf því mjólk úr pela. Þau klifruðu upp
fótleggi hennar, ráku í hana kollana eða
hornin og jörmuðu öll í kór. Fósturbömin
voru nefnilega tólf lítil lömb.
Það það vildi svo illa til um sauðburðinn
þetta vor, að ærnar á heimilinu dóu hver af
annarri. Sumar þeirra voru óbornar, en aðrar
áttu eitt eða tvö lítil lömb.
Þessa litlu móðurleysingja þurfti einhver
að annast. Sólveig bauðst til starfsins og þótti
gaman fyrst. Brátt fór þó gamanið af. Hún
ætlaði að ala fósturbörnin vel upp. En þau
kunnu ekki gott að meta og urðu ódælli með
hverjum deginum, sem leið.
Þau fóru inn í garðana, átu kál og slitu
upp blóm. Þau komust upp á lagið með að
opna sumar hurðir, og þá var ekki að sökum
að spyrja.
Tólf litlir, uppvöðslusamir sóðar eru ekki
lengi að útata hrein gólf og veggi. Þeir eru
með nefið niðri í öllu, bæði ætu og óætu, og
klifra með óhreina fætur upp um stóla og
bekki.
Að lokum varð Nonni að setja upp girðingu
og búa út dálítið hólf, þar sem lömbunum var
stungið inn.
Það kom stundum við hjartað í litlu fóstr-
unni, þegar hún fór frá þeim og þau jörmuðu
á eftir henni, öll í kór, eftir að hafa gert ár-
angurslausar tilraunir til að sleppa út úr
fangelsinu.
Hún sagði þeim, að sökina ættu þau sjálf.
Ef þau hefðu verið góð og hlýðin, hefðu þau
ekki verið „sett inn“. En það var eins og þau
hvorki heyrðu það né skildu.
Girðingin var færð til eftir þörfum. Litlu
lömbin áttu að hafa nóg að bíta. Mikla mjólk
fengu þau líka oft á dag. Á henni höfðu þau
mjög góða lyst. Ef fóstran hefði ekki haft vit
fyrir þeim, hefðu þau áreiðanlega ekki hætt
fyrr en þau sprengdu litlu magana.
Þegar fór að líða að sláttarbyrjun, voru sum
lömbin kominn upp á lag með að brjótast út
úr girðingunni. Á daginn voru þau góð, en á
næturnar notuðu þau tækifærið, þegar allir
sváfu. Þá gerði enginn þeim ónæði, þó að
þau belgdu sig út á kálinu í garðinum. Það
var ekki fyrr en á morgnana, sem það komst
upp, og þá voru þau búin að eiga dásamlegar
nætur í alls kyns vellystingum. Þau voru svo
södd, að þau ultu áfram og svo syfjuð, að þau
lokuðu augunum og sofnuðu undir áminning-
arræðum Sólveigar, fóstru sinnar.
En öllum afbrotum fylgdi refsing. Það
fengu fósturbörnin líka að reyna.
Dag nokkurn lögðu Siggi og Sólveig af stað
til fjalls með allan hópinn. Sólveig hélt á
pela og mjólkurkönnu, þar sem hún rölti upp
móana á undan hópnum sínum, sem fylgdi
henni trúlega eftir. Annað slagið sneri hún
sér við og kallaði, ef eitthvert lambið ætlaði
að dragast aftur úr. Siggi gekk á eftir með
mjólkurflöskur í höndunum. Ætlunin var að
fara með lömbin hátt upp í fjall og skilja þau
þar eftir. En að endingu áttu þau að fá vel úti
látinn mjólkurskammt.
Þegar komið var á leiðarenda var pelinn
tekinn í notkun. Það var gott fyrir Sólveigu
að hafa bróður sinn til aðstoðar. Ólætin voru
svo mikil.
LJDSQERINN
21