Ljósberinn - 01.03.1960, Síða 9

hattaræfla. Annar var mjog sæmilegur, en
hinn svo furðulega skringilegur, að maður
gat . alveg hlegið sig máttlausan af því að
horfa á hann. Lang-amma Óla hafði átt hann,
en hún var dáin fyrir löngu. Hann var þrí-
strendur, og þegar þeir höfðu rifið af honum
blóm og fjaðrir, sem hafði verið fest á hann,
leit hann alls ekkert illa út. Óli setti hann nú
á snjókarlinn sinn og lét hann hallast örlítið,
og um leið og strákarnir sáu það, hrópuðu
þeir, að hann væri nákvæmlega eins og
Napoleon. Og nú kölluðu þeir snjókarlinn
Napoleon og héldu svo ákafir áfram að út-
búa herliðið hans.
Þegar leikurinn stóð sem hæst, hrökk Óli
allt í einu við. Hann hafði heyrt stríðshróp
strákanna frá Miðstræti, en þeir voru erkió-
vinir þeirra.
— Jæja, strákar, sagði hann, nú ætla þeir
að eyðileggja alla snjókarlana fyrir okkur.
— Aldrei skal það verða, hrópaði veslings
Jan og stappaði fætinum niður um leið, svo
að snjókrapið spýttist í allar áttir.
Það leið ekki heldur langur tími, unz snjó-
boltarnir þutu allt í kringum þá, harðir sem
steinnar. Þeir vörðu sig á bak við snjókarl-
ana, að svo miklu leyti, sem þeir gátu og
köstuðu á móti. Og nú fór að færast líf í tusk-
urnar. Snjóboltarnir þutu yfir höfðum þeirra,
stóð Pétur hentist langar leiðir, enn
snjórinn var mjúkur, svo að hann
meiddi sig ekkert.
og við og við heyrðust eins og IndíánaÖskur,
þegar gamanið fór að kárna enn meir. Minnsti
strákurinn í flokki Óla, var Hans litli. Og allt
í einu fékk hann harðan ísköggul beint í aug-
að, svo að það söng í höfðinu á honum. Hann
kollsteyptist til jarðar og reyndi að bæla grát-
inn niður. En það gekk ekki vel. Hann gaf frá
sér smá stunu, og það var nóg til þess, að
Óli heyrði það. Hann leit til hans og sá nú
fyrst, hvað gerzt hafði. Leiftrandi af reiði
þaut hann af stað í áttina til þess, sem hafði
kastað kögglinum í Hans litla. Þarna stóð
þessi sláni og engdist sundur og saman af
hlátri yfir því, hve hann hefði hitt vel, og
að Hans skyldi fara að skæla.
— Þú ert allt of lítill til þess að geta verið
með í snjókasti, litli minn, hrópaði hann
hæðnislega, hlauptu heldur heim til mömmu
og skældu við pilsfaldinn hennar, greyið litla.
Nú gat Óli ekki haft stjórn á sér lengur.
Hann vissi vel, að Árni, en svo hét strákur-
inn, var foringi hinna drengjanna, og var ó-
skaplega sterkur. En Óli mátti ekkert vera
að hugsa um það. Hann þaut á Árna í reiði
sinni og gat undir eins komið honum undir
sig. Hann hugsaði ekki um neitt annað en
það, að nú skyldi hann sannarlega fá það
borgað, þessi leiðinda durgur, sem hafði alltaf
verið svo hrekkjóttur við þá. Hann settist
klofvega á brjóst Árna og barði og sló á með-
an það söng og hvein í höfðinu á honum. Hann
sneri upp á höfuð Árna og þrýsti því niður í
snjóinn. Þetta gerði hann hvað eftir annað.
En skyndilega hætti hann, eins og hann
væri gripinn einhverri skelfingu. Hann leit
ringlaður í kringum sig og tók nú fyrst
eftir því, að allir strákarnir voru farnir í
burtu. Þeir höfðu allir hætt klukkan fimm,
þegar kirkjuklukkurnar hringdu.
Hann stóð nú á fætur og virti fyrir sér
líkama Árna, þar sem hann lá hreyfingalaus
á jörðinni. Hann hlaut bara að vera hræddur
við að snúa sér við, það gat ekki verið neitt
alvarlegt. En Árni gerði ekki hina minnstu
tilraun til að hreyfa sig. Óli beygði sig nú
yfir hann, kvíðinn í huga. Og þá kom hann
auga á hið bólgna og blóðuga andlit. Það var
eins og ísköld hönd legðist að hjarta hans og
hann átti erfitt um andardráttinn. Hvað hef
ég eiginlega gert’ stundi hann óhamingju-
samur.
LJ ÓSBERINN
25