Ljósberinn - 01.03.1960, Síða 10

Smali í íran
Þessi drengur er að
reka fé í haga og situr
þar yfir iþví allan dag-
inn. —- Það er ekki ýkja-
langt síðan að drengir
í bæjum hér á landi
voru látnir fara í sveit
á sumrin bæði til snún-
inga og til að sitja yfir
fé, verða smalar. Þá var
fært frá fé og ærnar
mjólkaðar. Smalinn rak
ærnar upp á fja.ll, þegar
búið var að mjólka þær
á morgnana og mátti
ekki koma með þær
heim fyrr en undir
kvöld. — Oft leiddist
smalanum einveran. Við
þvi var eitt öruggt ráð:
Að biðja til Guðs.
l£i kkv:.„
Að lokum reisti Árni sig upp og horfði rugl-
aður í kringum sig um leið og hann þurrkaði
blóðið af andlitinu með skjálfandi höndum.
Að vísu var hann ekki hættulega meiddur,
en Óli var samt sem áður mjög hræddur.
— Líður þér hræðilega illa? spurði hann
gætilega.
Árni hristi höfuðið og gretti sig svolítið:
— Ekkert ægilega, en mikið óskaplega ertu
sterkur.
— Það var bara af því, að ég var svo reið-
ur, maður verður víst enn sterkari þá, hef ég
heyrt, muldraði Óli utan við sig, mér þykir
mjög leitt, að ég skyldi berja þig svona.
— O, það gerir ekki svo mikið til, sagði
Árni jafn utan við sig, ég á það skilið af ykk-
ur.
Allt í einu urðu þessir tveir drengir vinir.
Þeir höfðu verið svarnir óvinir, alveg frá því,
að þeir byrjuðu í skólanum, en nú, allt í einu
eftir þennan óvænta atburð, voru þeir orðn-
ir vinir. Hvorugur þeirra sagði neitt í nokk-
urn tíma. En síðan litu þeir hvor á annan og
brostu blíðlega.
— Heyrðu, sagði Óli skyndilega, ég hef
heyrt, að þú safnir frímerkjum. Það geri ég
lika. Ef þú nennir, þá ættirðu að líta inn til
mín á morgun.
Og svo skulum við skrifa þetta yfir hinn
fallna Napoleon, sagði Árni. Á morgun byggj-
um við nýjan.
Nilsen kaupmaður fylgdist vel með þessum
tveimur drengjum, þar 'sem þeir gengu í átt-
ina til þorpsins. Nilsen þekkti marga af þess-
um drengjum og var mikill vinur þeirra
allra. Hann vissi einnig mæta vel, að Óli og
Árni höfðu verið óvinir. Nú leit helzt út fyrir,
að þeirri óvináttu væri lokið. Nilsen vissi
varla, hvort hann átti að vera glaður eða
ekki. Það var oft svo gaman að vera vitni að
hörðum bardaga á milli strákanna, sérstak-
lega á sumrin, þegar þer voru í Indíánaleik.
Nú myndu strákarnir áreiðanlega ekki slást
í langan tíma.
Moi’i/ u n btvtt
Nú er ég klœddur og kominn á ról.
Kristur Jesús veri mitt skjól.
I guðsóttanum gef þú mér
að ganga í dag svo líki þér.
26
LJDSBERINN