Ljósberinn - 15.04.1960, Blaðsíða 4

ÞV SKAVT EKKi STEEA
Skólabörnin áttu að fá að fara í tveggja
daga ferðalag með áætlunarbíl. Nokkrir
drengir hittust daginn áður en leggja átti af
stað og fóru að grobba af því, hve margar
krónur þeir mundu hafa með sér til að eyða
á ferðalaginu.
— Andrés frændi ætlar að gefa mér tíu
krónur og sjálfur á ég tólf krónur, sagði Óli.
— Það er ekkert, sagði Kalli. Ég get fengið
eins mikið og ég vil, og ég má kaupa fullt af
minjagripum og borða eins mikinn ís og ég gat
í mig troðið. Það verða alltaf 30 krónur, sem
ég hef með mér.
— En ég, sagði Bjarni, fæ líklega ekki nema
eina litla krónu! Mamma á enga peninga og
hefur rétt getað sparað saman fyrir fargjald-
inu. Það er svo sem ekkert varið í að eiga
svona lítið, þegar 'félagarnir eru með fulla
vasa af peningum.
Seinna um daginn var Bjarni á leið heim
úr skólanum. Hann var að hugsa um skóla-
ferðalagið. Það myndi auðvitað verða ákaf-
lega gaman, en hann átti erfitt með að gleyma
félögunum og því, sem þeir voru að tala um.
Allt í einu sparkaði hann í eitthvað. Hvað
var þetta? Aha, þetta var peningaveski!
Bjarni tók það upp, og í því var hundrað
króna seðill og þrír tíu króna seðlar. Auk
þess voru í veskinu krónu og tveggja krónu
peningar og margir smápeningar. Hver skyldi
eiga þetta? Hann fann lítið kort, og á því stóð
nafnið: Pétur Jónsson, Bakkagerði.
— Nú, já, hugsaði hann, það er pabbi hans
Kalla, og hann átti að fá eins mikla peninga
og hann langaði. Pétur Jónsson hlýtur að
vera ákaflega ríkur.
Svo hvíslaði freistarinn: — Taktu nokkrar
krónur. Pétur Jónsson tekur ekkert eftir því,
þar eð hann hefur áreiðanlega ekki talið pen-
ingana. Þú getur hæglega eignazt nokkrar
krónur til að hafa með þér j ferðalagið, Bjössi
lét nokkra krónu og tveggja krónu peninga
í vasa sinn. Skömmu seinna fór hann heim
til eigandans og afhenti veskið stúlku í eld-
húsinu.
Á eftir leið Bjössa ekki vel. Peningarnir í
vasa hans eyðilögðu allt ferðalagið fyrir hon-
um. Að vísu hafði enginn séð hann taka þen-
ingana, en samt óttaðist hann, að félagar hans
kæmust að því. Hugsum okkur, að pabbi
hans Kalla hefði saknað peninganna og
hefði minnzt á það við hann. Bjössi horfði á
félaga sinn, en sá ekkert það í augum hans,
sem bent gæti til þess, að hann vissu um þjófn-
aðinn.
ísinn, sem Bjössi keypti var ekki eins góð-
ur á bragið og hann var vanur. Hvað hafði
hann eiginlega gert? Hugsa sér, hvað það
hefði getað verið gaman í ferðalaginu, ef
samvizkan hefði ekki alltaf verið að ásaka
hann!
Kvöldið eftir heimkomuna sá Bjössi hvar
Pétur Jónsson kom gangandi heim að húsinu.
— Nú er hann kominn til að saka mig um
þjófnað, hugsaði Bjössi.
— Góða kvöldið, drengur minn, sagði Pét-
ur Jónsson, þegar hann kom inn. Þakka þér
fyrir, að þú skilaðir veskinu mínu. Þú ert
heiðarlegur drengur. Hérna hefurðu 15 krón-
ur í fundarlaun.
— Ég á engin fundarlaun skilið, og.ég er
alls ekki heiðarlegur, því að ég tók peninga úr
veskinu, sem ég keypti fyrir á ferðalaginu,
svaraði Bjössi og fór að skæla.
— Það var ekki rétt af þér, drengur minn,
en ég er feginn, að þú sagðir mér það, og ég
er viss um, að þú gerir það ekki aftur. Ég
fyrirgef þér. Taktu bara við peningunum, og
þurrkaðu af þér tárin.
Bjössi þurrkaði sér um augun með handar-
bökunum og þakkaði fyrir sig. En hvað hon-
um jeið mikið betur! Þegar hann háttaði um