Ljósberinn - 15.04.1960, Blaðsíða 11

er ekki ég. Ég er í fallegri, blárri treyju og
gulum buxum og hef þrjá nýslegna skildinga
í vasanum.
— Já, sagði lögregluþjónninn, gerðu þér
bara upp eins mikla heimsku og þú vilt. Við
erum nú farnir að þekkja svona pilta eins
og þig. Það ert þú og enginn annar. Gerðu
svo vel að lötra nú af stað orðalaust.
Svo fóru þeir til dómarans.
Dómarinn setti upp gleraugu, fletti upp
stórri bók, og las:
— Grá treyja, rétt er það, bættar buxur,
líka rétt. Það er engum blöðum um það að
fletta, þetta er hann. Á morgun skal hann
verða hengdur.
En nú æpti strákauminginn af öllum kröft-
um:
— Það er ekki ég, það er ekki ég. Ég, sem
er í blárri, fallagri treyju og nýjum, gulum
buxum og hef nýslegna skildinga í vasanum.
Nú varð dómarinn fokreiður og sagði með
miklu þjósti:
— Dirfist þú, þrjóturinn þinn, að gera gys
að dómaranum. Stendurðu ekki þarna bí-
sperrtur í argvítugum, gráum görmum og
berð það blákalt fram, að þú sért í blárri
treyju, og gulum buxum. Snáfaðu strax í
varðhaldið! Hér duga nú engin undanbrögð
framar.
En þjófurinn, sem stal fötunum frá heimska
stráknum, hafði farið inn í veitingahúsið, og
borizt mikið á. Um nóttina reyndi hann að
brjóta upp peningaskáp veitingamannsins og
stela peningum til þess að borga það, sem
hann hafði keypt um kvöldið, en gerði ein-
hvern hávaða, svo að fólkið vaknaði, og hann
var strax tekinn höndum og settur í fangelsi.
Vesalings heimska stráknum kom ekki dúr
á auga um nóttina, því að hann kveið svo
fyrir að láta hengja sig.
En um miðnæturbilið kom til hans lítill,
gráklæddur maður, og sagði:
— Þú þarft ekkert að verða hræddur, ég
er gálgakarlinn og geng inn um lokaðar dyr,
þegar ég þarf að tala við menn. Nú skal ég
segja þér, hvers vegna ég kom. Ævinlega,
þegar saklaus maður er hengdur, verð ég að
barma mér, gráta og andvarpa, og það vil ég
ekki þurfa að gera. Þú ert saklaus, og þess
vegna langar mig til að hjálpa þér. í klefan-
um hérna hinum megin við þilið er þjófurinn,
LJÖSBERINN
sem stal frá þér treyjunni þinni og buxunum,
meðan þú svafst úti í skóginum, og klæddi
þig aftur í ræflana sína. Þetta skalt þú nú
segja dómaranum á morgun. Þú getur sann-
að sögu þína með því, að skildingarnir þrír
séu í buxnavösunum. Svo getur þú kallað
karlinn, sem keypti gæsirnar til vitnis. Hann
mun bera kennsl á skildingana sína.
Svo hvarf litli gráklæddi maðurinn, og
strákurinn sat eftir og undraðist stórum.
— Það hefur verið aumi þorparinn, sem
stal fötunum mínum, sagði hann. — Þeir
mega hengja hann fyrir mér, ég skal víst ekki
svíkjast um að segja dómaranum frá þessu.
Dómaranum þótti ekki sagan trúleg, en lét
þó leiða þjófinn fram fyrir sig.
Þjófurinn þverneitaði.
Þá sagði dómarinn:
■— Hvað hefurðu í buxnavasanum.
— í buxnavasanum. Hvað ætti ég svo sem
að hafa í buxnavasanum, nema ekki neitt,
hann er alveg tómur.
Svo spurði dómarinn strákinn, hvað hann
hefði í vasa sínum.
— Þrjá nýslegna skildinga, sem ég fékk hjá
karlinum digra fyrir gæsirnar, sem ég seldi
honum, hef ég í vasanum á nýju buxunum
mínum gulu, sem þessi sláni stal frá mér, þeg-
ar ég sofnaði úti í skóginum.
Nú lét dómarinn leita í vösunum, og skild-
ingarnir fundust þar.
Svo var karlinn digri sóttur og spurður,
hvort hann þekkti þessa þrjá nýslegnu skild-
inga.
— Já, sagði hann, það eru skildingarnir,
sem ég borgaði þessu flóni fyrir sex feitar
gæsir.
— Það er ekki satt, dómari góður, sagði
strákurinn, það voru þrjár gæsir, ég taldi þær
sjálfur.
Þá hló karlinn og dómarinn líka, því að
nú sá hann, hvernig í öllu lá.
Svo lét hann klæða þjófinn úr stolnu föt-
unum, og fá stráknum þau, en þjófurinn var
klæddur í gráu garmana sína og hengdur í
þeim..
En þegar strákurinn var búinn að klæða
sig í bláu treyjuna og gulu buxurnar aftur,
réð hann sér ekki fyrir kæti.
— Nú er ég þó viss um, að þetta er ég sjálf-
ur, sagði hann, ég hefði gaman af að sjá þann,
59